Omdat ik al een tijdje niet buiten ben geweest pak ik een foto van net voor onze corona toen ik met F. ging fotograferen in Middenduin. Toen ik achter een boom keek riep ik naar F.: ‘hier ligt een boomlijk.’

Ik hoop binnenkort weer lekker buiten te kunnen wandelen maar voor nu is het nagenieten van die duinwandeling thuis op mijn kamer.

binnen

We zitten al een tijdje binnen en kijken geregeld even uit het raam naar buiten. Vandaag met die regen is het niet erg dat we binnen blijven, maar als het zonnetje schijnt en ik die verkleurende bomen zie, dan heb ik wel zin om in een bos te lopen. Maar daar heb ik de energie nog niet voor. Dus blijf ik, net als de kat op de foto, lekker binnen.

Ook ik

En jawel, het kon niet uitblijven maar zondag werd ook ik ziek en bleek ik ook covid te hebben. Ben een aantal dagen beroerd geweest maar sinds vanochtend een stuk beter. Gelukkig maar want Ton komt vandaag naar huis. Thuis verder uitzieken gelukkig is onze jongste steeds standby dus zal het allemaal goed komen.

Weer mis

Afgelopen donderdag ging het weer mis met Ton en werd hij naar het ziekenhuis gebracht: corona, longontsteking en een bacterie. Vrijdagochtend werd ik gebeld dat ik met de kinderen moest komen want het ging slecht. Toen ik aankwam dacht ik: dit duurt niet lang meer. Maar het is Ton en na een paar uur opende hij zijn ogen en zei dat hij zich beter voelde. Wel moest hij constant zuurstof hebben maar hij praatte weer een beetje. Gisteren kon hij zonder zuurstof en vanmiddag is hij van de ic naar een gewone verpleegafdeling gebracht.
Wat een schrik was dat weer . Vandaag voel ik me brak. Wel op bezoek geweest maar verder geslapen en wat tv gekeken.
Die man verbaast ons elke keer weer. Maar daar moet hij nu maar mee stoppen vind ik.

tekening

Ik had een keer een tekening gemaakt naar aanleiding van een Grieks beeld. Omdat ik het wat saai vond ben ik ermee gaan spelen op de computer. Het fijne is dat als het me niet bevalt, het origineel hetzelfde is gebleven, daar is niets mee gebeurd. Dus hoef ik er geen spijt van te hebben als ik het heb ‘verknoeid’. Maar ik was tevreden met elk nieuw beeld.

de zee

Het is leuk om oud en nieuw werk te combineren. En soms oud en oud, zoals in onderstaande foto. We moeten voor de fotoclub foto’s inleveren met het thema’ de stem van de zee’. Nu ga ik met die warmte en drukte niet naar de zee maar heb genoeg in voorraad om mee te werken. Zo combineerde ik deze foto met een ouder gedicht. Klik op de foto om hem vergroot te zien.

verdere dichtregels

Het derde stuk naar aanleiding van het gedicht ‘Zo is liefde’ van Kris Gelaude gaat over de regels 6 t/m 11:
En daarom zeggen:
doe maar,
ga maar,
zo lang, zo ver
als nodig is.
Kijk maar niet om.

Maar theorie en praktijk zijn twee verschillende dingen. In de jaren 50 gingen veel jonge mensen, ook oudere trouwens, een nieuw bestaan opbouwen ver weg over zee.
Veel ouders dachten toen ze de boot zagen vertrekken (enkele, zoals mijn schoonzus en zwager, gingen met het vliegtuig) : die zien we nooit meer terug.
Telefoneren was heel duur en gebeurde sporadisch en dan nog heel kort, brieven gingen soms wekelijks heen en weer. Geld om de kinderen op te zoeken was er zeker in het begin niet.
Nu kunnen we makkelijk bellen, zelfs beeldbellen en de reis is voor de meesten nu te betalen. Maar het gemis van niet even langs kunnen gaan voor een knuffel, een kop koffie, de kleinkinderen zien, dat blijft.

En nu veel jongeren na hun studie een tijdje gaan rondtrekken, het liefst in verre streken, moet je als ouder ook slikken als je je kind alleen met wat bagage door de douane van het vliegveld ziet gaan.
Wat waren wij blij toen onze oudste na de middelbare school naar Australië ging en zij veilig bij familie introk.

Als ouder weet je dat je de kinderen hun eigen pad moet laten gaan maar eigenlijk zouden we dat pad het liefst dicht in de buurt hebben. Dat geluk hebben wij en daar genieten we ook van.

dichtregels

Ik ga verder met enkele regels uit het gedicht’ Zo is liefhebben’ van Kris Gelaude.

Regel 4 en 5:

ruimte scheppen
in tijd en eeuwigheid

Dat gebeurde bij de schepping in het onmetelijke, eeuwige heelal. Daarin is uitsterven, uitdoven en nieuw ontstaan een constante.
Zo is het ook in een mensenleven. Vriendschappen ontstaan en doven soms uit. Nieuw leven wordt geboren en krijgt de ruimte zich te ontwikkelen, meestal.
De omgeving moet die ruimte bieden, het nieuwe leven de tijd voor ontwikkeling geven. En al leven wij gelukkig niet eeuwig, wij zijn wel een schakel in een ketting van eeuwigheid.

loslaten

Vorige week kwam vriendin M. gezellig op bezoek en zij vertelde dat haar twee kleinkinderen zelfstandig met de trein weg geweest waren. We hadden het over kinderen het vertrouwen geven dat ze iets kunnen, ze los durven laten.
Omdat toeval niet bestaat pak ik een paar dagen later een doosje gedichten en welk gedicht valt me op? ‘Zo is liefhebben’ van Kris Gelaude. Dat gaat daar helemaal over.

Ik besluit erover te gaan schrijven naar aanleiding van het gedicht en begin met de eerste drie regels:
liefhebben
is beschutten
zonder vast te houden

Maar wat kan dat soms moeilijk zijn want waar je van houdt wil je beschermen, vasthouden zodat je weet dat ze veilig zijn.
Maar in gedachten voel ik twee armpjes die me wegduwen, het is te benauwd. Ze willen de vrijheid en dat betekent dat je als ouders ze los moet laten, moet accepteren dat ze hun eigen gang willen gaan om zich te ontwikkelen, ondanks de risico’s die daaraan vast kunnen zitten.
Het ene kind wil van jongs af aan ‘zelf doen’, het ander blijft graag wat langer binnen de beschermende armen. Maar ieder kind zal die stap moeten maken, die zelfstandige stap. Soms vastberaden, soms aarzelend, soms pas op de plaats. Maar het leven moet voorwaarts geleefd worden dus die stap naar voren hoort erbij.
Maar wat een geluk hebben die kinderen die weten dat er altijd twee armen zijn op de achtergrond die klaar staan om ze op te vangen als het even niet gaat.
Dat zou voor ieder kind zo moeten zijn. Maar helaas is de werkelijkheid anders.