spelen met foto’s

Gisteren beloofde ik te laten zien wat ik had gedaan met een foto. De eerste foto is het origineel, de rest is bewerking. Ik had er nog meer maar dit is wel genoeg als idee denk ik. Hoe die laatste zo geworden is kan ik niet meer navertellen, ik deed maar wat.

Garderen

Afgelopen week alleen tekst op Fluweelbloem. Dat komt omdat we een weekje naar Garderen waren en ik daar geen computer had om de foto’s te bewerken. Dit keer een heerlijk huisje (favoriet van onze jongste), een grote tuin met fruitbomen waar het heerlijk toeven was in de schaduw. We hebben veel gelezen, heel veel. Maar zijn er ook opuit geweest naar landgoed Staverden, we zijn naar Harderwijk geweest, naar het Codamuseum in Apeldoorn, naar de zandsculpturen in Garderen en, daar heb ik het meest lopen genieten, naar de heide. En dat alles vlakbij. Laat mij in mijn eentje lopen over de hei met een fototoestel in de hand en ik ben helemaal gelukkig. We zijn weer thuis en ik heb wat foto’s verkleind voor Fluweelbloem. Maar ik ben ook aan het spelen geweest met wat foto’s, maar dat komt later. De laatste twee foto’s laten zien hoe ik opging in het landschap en hoe ik aan het fotograferen ben. Omdat er niemand was om echt een foto van mij te nemen, moest ik het met mijn schaduw doen. Eigenlijk veel leuker.
J

Kleur

Wat zou het leven eentonig, mooi woord hier, zijn zonder de kleuren en al hun nuances. Jaargetijden zouden hun specifieke kleuren missen, vogels zouden bijna niet herkenbaar zijn, fruit niet aantrekkelijk. Alles in een kleur grijs. Is grijs eigenlijk een kleur?

Geen blozende wangen bij een verliefd meisje. Maar ook geen verschil in huidskleur tussen de verschillende mensrassen. Dat zou wel eens voordelig kunnen zijn. Niemand voelt zich door zijn huidskleur meer minder of meer dan de ander. Nadeel is dat de wereld er een stuk saaier uitziet.

Maar ook geen lokkende etalages die met kleuren je aandacht trekken, geen boeiende kunst die een feest voor het oog is. Zelf kleur in je leven aanbrengen door de dingen te doen waar je blij van wordt zonder dat het echt om kleur gaat is belangrijk. Het gaat dan om de gloed die je hart verwarmt. Wat zou het mooi zijn als ieder mens dat in zich zou hebben. Die innerlijke warmte die je tevreden laat zijn met wie je bent.

En zelfs als je dat hebt bereikt kunnen oorzaken van buitenaf, een oorlog, een regime, je daarvan beroven. Ik denk dat de vluchtelingen overal weinig kleur in hun leven kunnen vinden. Helemaal niet als het asielland ze buiten in de kou laten liggen.

Kun je je iets fijners voorstellen dan in de schaduw onder een appelboom te zitten  met een spannend boek? Dat is precies wat ik momenteel doe. Ton ligt in de schaduw te slapen en het is stil, heel stil. Ik hoor een hond in de verte blaffen, hoor wespen zoemen, het hoge geluid van een tevreden pimpelmees. Maar dat zijn geen geluiden die de stilte verbreken, integendeel. Ze verdiepen de stilte en het vredige gevoel. Droge blaadjes ritselen, heerlijk dat vleugje wind. Ondanks de hitte is het zo goed uit te houden.

inktvlek

Het is zo leuk om zo maar wat inktvlekken te maken, die te laten drogen en er dan in te gaan tekenen. Meestal blijft het abstract maar soms zie ik er opeens een figuur in.
En als daar dan ook nog een oud gedicht dat al zo lang in de la ligt bijpast, dan kan ik helemaal blij worden. (klik erop om het gedicht goed te kunnen lezen)

bijgeloof rond koorts

De Heilige Walaricus werd in het midden van de 6e eeuw geboren in Auvergne in Frankrijk. Al jong voelde hij zich aangetrokken tot het kluizenaarsleven. Hij stond bekend om zijn zorg voor zieken en door zijn gebed werden velen van zijn koorts verlost. Volgens de legende is in de 10e eeuw de dochter van een roverhoofdman, een zgn. hoeman (vandaar de naam Heumen) genezen door Walaricus. Als dank hing zij haar haarband in de boom.

Aan de eik bij de ruïne St. Walrick in Overasselt zijn reepjes textiel geknoopt. Niet zo lang geleden was de kapel het einddoel van pelgrimages. Door de bevolking van het omringende platteland ondernomen om te bidden voor het herstel van een zieke, vooral van koortslijdende verwanten. Een eeuwen oud gebruik naar aanleiding van de geschiedenis. Nog steeds hangt de eikenboom vol met lapjes lijfgoed van mensen die van de koorts bevrijd wensen te worden.

Maar was je niet in de gelegneheid om op pegrimage te gaan, dan waren er nog andere mogelijkheden om koorts te voorkomen om eraf te komen.
Eet in het voorjaar drie bloemen van aardbei, korenbloem, sleedoornbloesem, anemoon en leverbloempje.
Had je koorts dan zou die kunnen verminderen door het eten van een meikever of het slijpsel van een klok. Hoe ik me dat laatste moet voorstellen, geen idee.
Wat ook zou kunnen helpen is om drie druppels bloed uit het oor van een zwarte kat op een stukje brood te doen en dat op te eten.

Wat ben ik blij dat ik deze middelen niet hoef te gebruiken en gewoon met een simpele pil uit een doosje uit de winkel of apotheek mijn koorts kan doen dalen.

Info van internet en uit het boekje ‘Bijgeloof’ van alle dag’ van Paul Spapens.

tekenen

Vanochtend met vriendin A. zitten tekenen. Ik had eerst wat vlekken gemaakt met inkt en ben er daarna in gaan tekenen. Heerlijk ontspannend om te doen.

afsluiting niertjesdag

Wat hebben we gisteravond genoten op het terras van restaurant Le Cheval Blanc. Een topdiner hadden we. De foto ziet er wat raar uit wat betreft de uitsnede maar ik denk niet dat de andere gasten op de foto het op prijs stellen als ik ze zo maar hier laat zien.

niertjesdag

Veertien jaar geleden begon ik met Fluweelbloem en schreef onze jongste dit:

12 augustus 2008

Hallo Allemaal,
Het laatste nieuws rechtstreeks uit het VU ziekenhuis: beide operaties zijn goed verlopen.
Vanochtend is eerst de donornier bij Marisca verwijderd, volgens de chirurg ‘een mooi niertje’.

Vervolgens is de chirurg even een boterham gaan eten, werken op een lege maag is namelijk ongezond, en daarna is hij aan Ton begonnen.
Ook dit is goed gegaan, de nier kreeg na plaatsing meteen een gezond kleurtje, wat een goed teken is.

Update na een bezoekje ter plaatse:
Marisca is al helemaal bij en heeft al weer praatjes voor tien. Wel nog vermoeid, natuurlijk, en diverse lichaamsfuncties worden nog waargenomen door slangetjes en apparaten.
Omdat het lichaam zichzelf nog moet reorganiseren na het verwijderen van de nier, en dit proces nogal pijnlijk kan zijn, heeft ze een morfine-pompje wat ze zelf indien nodig kan bedienen.

Ton ligt nog op de medium-care afdeling en is vooral bezig met uitslapen. Maar hij maakt het goed.

Het is duidelijk: het is de 14e niertjesdag die we vandaag vieren. Wat een voorrecht dit te mogen doen. We beginnen de dag met gebak op het balkon en bezoek van onze oudste en sluiten de dag af met een mooi diner met z’n tweetjes.

een foto

Deze week weinig op Fluweelbloem vanweg een paar lichamelijke mankementen. Gaat nu weer stuk beter. Wel van de week geschreven bij een foto van Jan Tito die ik in een fotoblad zag. Het is iedere keer weer een verrassing wat er uit mijn pen komt en wat ik vooraf totaal niet bedacht heb.

De bel gaat. Wie komt er nu nog langs? Ik heb geen zin in bezoek. Heb nergens zin in.
Geen bloemen op tafel, geen lekkere maaltijd, alleen een glas water.
Het is warm, ik heb mijn overhemd uitgedaan.
En weer gaat de bel. Ik loop langzaam naar de voordeur en roep:’ ja, ja, rustig . Ik kom er al aan.’ Door het glas van de deur zie ik een kleine gestalte. Wie zou dat zijn?
Als ik de deur van het slot heb en hem open zie ik mijn buurmeisje staan. Ze kijkt me aan en vraagt:’ mag ik bij je komen spelen?’
ik weet niet wat ik moet zeggen. Niemand komt bij me spelen. Er valt hier niets te spelen. En zo’n kind moet niet zomaar bij buren binnen gaan. Bars zeg ik: ‘nee, dat mag je niet’, en wil de deur dicht doen. Vlug zegt ze, voor ze zich omdraait:’ je bent een chagerijn. Mijn moeder zei het al’.
En nu zit ik weer alleen aan tafel en voel me afgewezen terwijl ik dat zelf heb gedaan.
Een oude chagerijn, dat is alles wat er van me over is gebleven.