jij

jij

jij bent zo mooi
verzacht hardheid
trekt stekels uit
zodat wij elkaar weer
kunnen benaderen
zonder pijn te doen
was jij maar zo besmettelijk
als corona
lieve lieve
verdraagzaamheid

marisca

dit schreef ik naar aanleiding van de opdracht: schrijf een liefdesgedicht aan een bekende of onbekende.

paardenbloem

Ik las dat afgelopen zaterdag de nationale dag van de paardenbloem was. Helaas heb ik de krant al bij de buurvrouw gebracht dus ik kan niet meer precies nakijken water in het artikel stond. Wel ben ik het met de schrijver eens: het is een ondergewaardeerde plant en bloem. Prachtig vind ik die gele weides vol paardenbloemen, maar ook zo’n dapper bosje dat tussen de straatstenen uitkomt. En ik zag van de week een oma met haar kleindochter precies hetzelfde doen als wat wij als kinderen ruim 60 jaar geleden deden: de pluizen wegblazen en tellen in hoeveel keer je het hoofdje kaal kreeg. Zoveel kinderen kreeg je, zeiden wij toen. En die gele bloem is niet 1 bloem maar bestaat uit vele, vele kleine bloempjes, elk geel blaadje is er een. Probeer die maar eens te tellen. Ik word iedere keer blij als ik een of meerdere paardenbloemen zie en zet ze geregeld dan ook op de foto of teken ze.

anders

Terwijl de hulp bezig was, ben ik de strijk gaan doen. Maar nu die klaar is mag ik van mezelf lekker even met foto’s spelen op de computer. Ik zag een foto van een anthurium en maakte daar een nieuwe soort van. Maar nu lekker naar buiten het balkon op met een boek.

papegaaibloem

Van mijn buurvrouw kreeg ik uit een oud boeket een papegaaibloem. ‘Daar kun jij vast wel wat mee’, zei ze. Natuurlijk kon ik dat. Dus een witte ondergrond op de tafel op het balkon gelegd en daar de bloem op zodat je wat schaduw kreeg. Nadat ik een aantal foto’s had gemaakt ging ik ze op de computer bekijken en soms bewerken. Dubbel feest dus.
En zo is deze geworden:

Als je hem vergroot door erop te klikken zul je spelden ontdekken waarmee de buurvrouw de boel bijeen heeft gehouden. Ik heb ze laten zitten, geeft toch iets speciaals.

bewust

Dagelijks ben ik me bewust wat een geluk ik heb dat ik niet in een land woon waar oorlog is. Dat ik een veilig dak boven mijn hoofd heb, dat ik ontspannen naar een museum kan, gewoon buiten kan lopen zonder bang te zijn door een bom of sluipschutter te worden gedood. Tegenover ons zijn mensen uit Oekraïne gehuisvest en vanmiddag hoorde ik vrolijke kinderstemmen van kleintjes die buiten speelden. Even niet denken aan wat ze achter zich moesten laten. Stel je toch voor, alles wat je mee kunt nemen moet passen in een tas of koffer.
Wat neem je dan mee? En steeds denken: kan ik nog terug en hoe ziet mijn huis, mijn stad er dan uit? En leeft mijn man, mijn zoon nog?
Ik stel me ook de mensen voor die niet weg konden komen en in schuilkelders zitten en buiten horen hoe hun leefwereld wordt verwoest. Verschrikkelijk  en nog erger is dat het op zoveel plekken op de wereld gebeurt. In deze tekening die ik  al eerder maakte zie ik de angst van de mensen in de schuilkelders.

ander oud boeket

Gisteren lekker zitten zentangelen. Vanochtend bekeek ik de gekleurde versie en opeens zag ik een oud boeket dat uiteen gevallen was.

lente

lente

veranderend licht
gooit deuren open
laat dweilen rondgaan
lokt naar buiten
speenkruid verschijnt
in vergeten hoekjes
zachtgroen hangt
haar waas naast
de snelweg
ik moet eruit
weg
fietsen
mijn lentekriebels
achterna

m’

labyrint in de storm

Vandaag liep ik het labyrint.Het waaide hard maar de lijnen van de weg naar het hart bleven goed zichtbaar. Ik had tegenwind, daarna wind in de rug en de luwte.
Goed te realiseren dat bij tegenwind ook wind in de rug hoort.
Het was heerlijk zo in de ruimte van het strand te zijn, de hoge golven te zien, de zee te ruiken en dat alles onder het toeziend oog van Roef die ons rustig zat te bekijken.
Sterk voelde ik de kracht van de wind en wat dat met je doet: voortgestuwd worden, opzij geblazen worden, pas op de plaats maken en steeds die energie om me heen voelen.
Doorgewaaid en verfrist zit ik nu te schrijven. Wat een verschil met het schrijven vooraf. Ik neem de energie met me mee naar huis. Opgeladen als een elektrische auto maar dan op windenergie.


Nel trekt het labyrint en Roef bekijkt alles rustig

vorm

Soms is een gebroken schelp interessanter dan een hele. Zo’n schelp neem ik dus mee naar huis, fotografeer hem, bewerk hem soms. Maar deze bewerkte ik niet maar drukte ik af en ging er daarna in tekenen. Met dit snertweer een goed alternatief voor een rondje om. Helemaal als je het samen doet met een vriendin.

sneeuw

Vorige week een blote zomerjurk gekocht omdat het te warm was op het balkon. Ik wilde deze week mijn zomer- en winterkleding omwisselen in de kasten maar ben blij dat ik het nog niet gedaan heb. Het is winterjassenweer met handschoenen buiten. Gelukkig hoef ik er niet uit als ik niet wil, maar ik denk toch een rondje te gaan maken.

Gisteravond en vanochtend even een foto gemaakt vanuit de kamer.

Morgen zou ik nieuwe plantjes bij het graf van Frank gaan zetten, maar dat ga ik nog niet doen. Onze M. en A. moeten dit weekend met vriendinnen de tent opzetten op Vlieland en dan ook daarin slapen om het zondag helemaal af te maken. Nu heeft A. corona en kan dus niet mee. Of ze dat erg vindt, ja en nee. Het is ieder jaar toch bijzonder dat ze dat met z’n viertjes doen, weer of geen weer. Maar als ik mocht kiezen tussen lekker warm in mijn bed of in de tent, ik zou het wel weten.