Je kunt een straatmuzikant fotograferen maar misschien is het spannender als hij even weg is en alleen zijn spullen er nog staan.
Had ik gedaan en toen van de foto een tekening gemaakt op de computer.
even weg
schrijven bij portret
Afgelopen week schreef ik met twee vriendinnen bij portretten van Alice Neel. Ieder koos een portret uit en schreef over die persoon, bedacht hoe zijn/haar leven eruit zou kunnen zien. R. koos hetzelfde portret als ik maar zij zag een totaal ander persoon in de man op dit portret. Ik zag er dit in:
Hij had hier niet willen zijn maar zijn vrouw heeft het geregeld zoals ze alles in zijn leven voor hem regelt. Hij verzet zich er niet meer tegen. Het heeft geen zin, zij wint toch.
Vijftig jaar geleden werden ze verliefd en dan zie je alleen het positieve in de ander. Langzaamaan veranderde het en werd zij steeds dwingender. Hij moest cursussen doen want hogerop komen.
Geen wilde tuin maar strakke gazons. De kinderen altijd netjes gekleed, nooit eens met vieze kleren lekker in de modder spelen.
Hij denkt aan gestolen uurtjes, heerlijk alleen op pad met zijn verrekijker om vogels te spotten. Even weg van die stem, die dwang.
En nu zit hij hier, uitgewerkt, uitgeblust, vol spijt terugkijkend op zijn leven. Zou hij één keer de moed kunnen opbrengen om voor zichzelf te kiezen nu het nog kan? Heerlijk alleen wonen in een klein huisje, zelf beslissen hoe je je dag wilt invullen?
Hij zou wel willen maar zijn durf is verdwenen. Hem rest slechts zijn tijd hier uit te zitten.