samenleven met strijkijzer

Bij een huwelijk krijg je geen garantie.
Als je daarnaar op zoek bent,
kun je beter gaan samenwonen
met een strijkijzer.

N.N.


De enige garantie die je in het leven krijgt is dat je dood gaat. Verder krijg je nergens garantie op, behalve soms op materiƫle dingen.
Maar niet op gezondheid, niet op liefde, niet op werk, niet op kinderen. En hoewel je op bepaalde materiƫle zaken garantie krijgt is dat soms toch geen 100% garantie.
Daarom is het beter je leven te leven zoals dat goed voor jou is en voor je naasten. Blij zijn met de goede momenten want je weet niet of het zo blijft. Dus geniet in het nu en doe je best. ‘De akela doet de rest’ komt direct daarna in mijn hoofd.
Al begint (bijna) iedereen aan een huwelijk met het idee: dit is voor de rest van mijn leven, het kan veranderen en zodanig dat je blij bent dat het niet voor de rest van je leven is.
Zo kan de liefde van anderen voor jou en van jou voor anderen veranderen.
Het alternatief voor zekerheid: gaan samenwonen met een strijkijzer, lijkt me niet echt aantrekkelijk.
Of te koud, of te heet.

herfstblad

Vroeger droogde ik herfstbladeren en plakte ze in een herbarium. Nu droog ik ze en scan ze of zet ze op de foto en bewaar ze in mijn computer. Soms maak ik er een kaart van. En iedere keer denk ik, als ik een mooi blad op straat of in het bos zie liggen: ik heb er genoeg thuis. Maar ja, dan denk ik ook direct: maar deze heb ik nog niet. En dan gaan ze toch mee naar huis, droog ik ze en doe er soms wat mee, soms niet. Maar de vorm van dit gingoblad vroeg om schaduw. Dus boven een wit vel papier gehouden en op de foto gezet. Ben ik helemaal blij.

rood

Bij de fotoclub hebben we het thema ‘rood’. Daar past mooi deze foto van een achterlicht van een auto bij. Dat is heel boeiend om te fotograferen, van heel dichtbij. Soms zie je een spiegeling van een gebouw erin, soms jezelf, soms is er alleen rood.

twee keer rood

Een tijd geleden toen Nel en ik met het thema ‘rood’ bezig waren gingen we naar Amsterdam, met fototoestel. Ik maakte daar een foto die ik onlangs gebruikte op onze fotoclub waar we nu ook werken aan het thema ‘rood’. De docent vond dat ik er een veel persoonlijker foto van moest maken en dat heb ik gedaan. Ben er blij mee en snap de opmerking. De eerste foto is te makkelijk, die had iedereen kunnen maken. De tweede niet.

boeksel herfstbeweging

Gister weer eens aan het boekselen geweest en vandaag met de uitgespaarde letters een gedicht gemaakt. Nu echt mijn boodschappen gaan doen, de plicht roept.

klik erop om het vergroot te zien.

onverwachte ontmoeting

Vanmorgen heerlijk rondgelopen in het Groenendaalse bos en daar had ik een onverwachte ontmoeting met een cycloopje.

brief aan een blad

Van de week schreef ik een briefje aan een blad dat ik van straat had opgeraapt.

Lief blad,

ik zag je liggen op straat
en vond je zo mooi.
Ik heb je opgepakt en thuis
in een boek gedroogd.
Dat is heel wat anders
dan lekker in de wind
aan een takje rondzwieren,
samen met je broers en zussen.
Wist je dat je in de herfst
los zou komen van de moederboom?
En wilde je wel los
of probeerde je je nog vast te klampen?
Ik ben blij met je en houd je nog
even bij me.

Marisca

herfstdag

Vanmorgen schreef ik samen me twee vriendinnen over het thema ‘ herfst’. Een onderdeel was het gedicht:’een herfstdag’ van Paul van Ostaijen. Daar kozen wij twee woorden uit waarmee we zelf aan de slag gingen. Ik koos ‘zilver-bepereld’ en ‘regenrag’.
Door de wat ouderwetse woordkeus van het gedicht kwam ik tot het volgende:

een zijden regenrag dat zilver-bepereld is
hangt roerloos voor mijn vensterraam
weerspiegelend mijn herfstgevoel

stil zit ik in mijn oude stoel
teruggetrokken in het duister
kijkend naar het laatste licht
van deze herfstdag

voel mij als het regenrag
dauw in mijn ogen
kou in mijn hart

als een gevallen herfstblad
weggeworpen, van mijn kleur ontdaan
roerloos zittend voor mijn vensterraam

m’

herfstrood

Gisteren de foto’s in de hal van ons wooncomplex vervangen. Nu hangt het vol herfstrood.

later

Naar aanleiding van het gedicht ‘Als ik sterf zal de wind niet harder waaien’ van Jochem Myer schrijf ik:

Er zal geen haan zachter kraaien want het leven gaat door als ik gestorven ben. De wind zal blijven waaien en ik hoop dat op mijn graf mooie herfstbladeren zullen neerdwarrelen en dat ik dan, zonder het te weten, weer van de herfst kan genieten. De grassprieten zullen met dauw om mij heen staan. Misschien staan mijn kinderen ook met dauw in de ogen bij mijn laatste rustplaats. Maar ik hoop dat er een lach bij ze boven komt als ze het over mij hebben. Dat ze voelen dat ik nog steeds van ze hou al zal dat niet tastbaar zijn via een kaartje, telefoontje op praatje bij de thee.

Maar mijn liefde voor hen zit in hun herinneringen. Laten ze die maar koesteren en dat graf, daar hoeven ze niet veel aan te doen. Dat doet de natuur wel.