nieuwe kwal ontdekt

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Zo heb ik net op mijn kamer een nieuwe kwal ontdekt, er is nog geen naam voor bedacht, zo nieuw is hij nog.

verdwaald

VERDWAALD

Mensen die nooit verdwalen komen ook niet op onverwachte, onbekende plekken. Dat is eigenlijk jammer, verdwalen kan je onverwachts iets moois in de schoot werpen. Dan moet je wel je angst om de verkeerde weg in te slaan, loslaten. Dat lukt niet iedereen. Vroeger hadden wij vaak onenigheid in de auto als ik de kaart niet goed las en wij in dorpen kwamen waar we eigenlijk niet zouden moeten zijn. Maar sinds we zeiden: ‘nou, anders hadden we dit niet gezien’, was de onenigheid over. Maar verdwalen in een niet bestaande wereld, dat is weer iets anders. Want zo ga je vol goede moed naar het land van zeverzaad en klessebessen en beland je in het buurland van de zwijgzamen en wijze bessen. En je had je nog zo verheugd op wat gezever, wat geklessebes.

Maar nee, niets van dat alles.
Hier heerst orde en worden slechts woorden gesproken die op waarheid berusten en gezegd moeten worden op het juiste moment.
Dan is het zaak op je schreden terug te keren en weer de weg terug te vinden naar het moment van de verkeerde afslag. Je moet dus nu rechts in plaats van links bij de splitsing. En na enige tijd komt een zacht gemurmel je tegemoet: alle bermplanten die uitgebloeide bloemen dragen waarvan het zaad bijna gerijpt is zijn aan het zeveren en je mag meedoen. En daar tussen door hangen de volrijpe, dieppaarse klessebessen. Zo smakelijk en stop je er een in je mond, dan kun je het kletsen voorlopig niet stoppen. Zelfs een verdwaalde zwijgzame krijgt zo de sensatie van onzinpraat die uit de mond vliegt en nog vrolijk maakt ook. Of niet.

Maar laat je gedachten dwalen en soms verdwalen en het kan je leven veranderen. Het kan zelfs totaal anders zijn en nieuwe horizonten voor je openen. Dus heb je geen zeverzaad of klessebessen in de buurt, laat dan je gedachten opbloeien als ballonnen en geef ze de ruimte. Je gaat op reis vanuit je luie stoel en komt in oorden waarvan je het bestaan niet had vermoed.

Deze tekst ontstond nadat ik wat uitgeknipte woordencombinaties had uitgezocht, opgeplakt en versierd. Leuk om te doen. Je gedachten dwalen rond en je pen gaat mee op reis.

zo anders

Wat heb ik toch een geluk dat ik als vrouw in Nederland woon. Op zoveel plekken in de wereld zijn vrouwen niet vrij, worden zij zelfs bedreigd in hun vrouwzijn. Ik denk op dit moment aan de vrouwen en meisjes in Afghanistan. Een korte tijd hebben zij gevoeld hoe het is om vrij te kunnen bewegen, naar school te gaan, te werken. En binnen een paar weken is die wereld totaal verwoest en is de angst en repressie weer terug. Bijna niet voor te stellen hoe dat moet voelen. Ik heb het geprobeerd in tekeningen weer te geven.

tijd

Gisteren las ik:

‘Tijd slingert niet rond tot uiteindelijk iemand hem vindt.
Tijd moet je gebruiken als een blok klei
om zo jouw dagen te boetseren
zoals je ze wilt hebben.

Jennifer Louden

Dat zou mooi zijn als dat in het echte leven zou kunnen. Nu heb je een hoop zelf in de hand en met die handen zou je kunnen kleien wat echt belangrijk voor je is op dat moment. Geen makkelijke opgave want wanneer weet je echt wat essentieel voor dit moment is? De enige manier om daarachter te komen is de tijd nemen om rustig naar jezelf te kijken. En neem je de tijd dan komen de antwoorden. Maar er kunnen allerlei stoorzenders zijn tussen wat je zou willen en wat kan. Maar ook daar kun je zelf soms verandering in aanbrengen door je af te sluiten van die stoorzenders, een grens te trekken tot waar je toe bereid bent de buitenwereld tegemoet te komen. Je in jezelf terugtrekken betekent niet dat je alleen maar met jezelf bezig bent, het betekent ook dat je jezelf voorbereid om zo goed mogelijk te functioneren in de buitenwereld.

Elke dag opnieuw dat stuk klei pakken en voelen wat er die dag voor jou nodig is. En lukt het niet, dan is klei zo’n heerlijk materiaal. Je maakt er weer een klomp van en begint opnieuw. Zo kun je elke dag nieuwe kansen voor jezelf creërenen de tijd nemen om bewust te leven. Mits je nu niet als vrouw, meisje of ontwikkelde man in Afghanistan woont. Daar wordt de klei van je weg gehaald en kun je alleen maar hopen dat je nog tijd van leven krijgt, niet van overleven, maar van echt leven. Wat zijn wij toch bevoorrecht dat we hier in Nederland wonen.

boeksel mol

mol

even is het gras onberoerd
dan gaat een rilling door de bovenlaag
daar gaat de grond open
spuit op, valt neer, verbrokkelt
tussen oude molshopen
komt alweer een aardfontein omhoog
het spuiten stopt hier
elders komt de grond alweer op

hier graaft het dier
met de gevoelige snuit
voortroeiend met zijn
opzij uitstaande voorpoten
door de losse grond
tastend op zoek
naar vette regenwormen
ongezien het grasperk mollend

marisca

niertjesdag

Het is vandaag alweer de 13e keer dat we niertjesdag vieren. Hoewel, de eerste twee jaar hebben we dat niet gevierd. De eerste keer lagen we allebei nog in het ziekenhuis na de niertransplantatie, de tweede keer kon Ton nog niet eten en ging het nog niet goed dus vierden we het nog niet. Maar in de jaren daarna stonden we er steeds weer bij stil dat mijn nier het zo goed doet bij Ton. Hij zorgt er dan ook goed voor. Vanochtend een stukje gelopen en daarna op een terras koffie met lekkers. (de foto is een andere keer elders gemaakt). En vanavond gaan we samen uit eten om het nogmaals te vieren. We zijn dankbaar dat we het nog steeds kunnen vieren. Dat er nog vele niertjesdagen mogen volgen.

bliksembezoek

klik op de afbeelding om hem vergroot te zien.

inspiratiewoorden

Zonder inspiratie komt er niets op papier. Dus als ik even geen directe inspiratie heb, probeer ik het via een omweg. Dat kan bijvoorbeeld door uitgeknipte woorden bijeen te leggen, daar enkele uit te kiezen, die te groeperen en dan begint het meestal al te stromen. Het kan één woord zijn of een combinatie van woorden. En dan ga ik over iets schrijven dat ik vooraf niet had kunnen bedenken. Zo koos ik vanochtend bovenstaande woorden uit een hele stapel. Morgen zou ik misschien hele andere hebben gekozen, maar hier moet ik het vandaag mee doen.

Direct toen ik het woord ‘oma’ zag moest ik aan de moeder van mijn moeder denken die ik helaas niet heb leren kennen maar waar ik erg op schijn te lijken. Wat zou het bijzonder zijn als ik haar één dag mee zou kunnen maken. Terwijl ik dat schrijf bedenk ik me dat ik nu tien jaar ouder ben dan zij is geworden. Dus dan ben ik ouder dan mijn oma en voelt zij dan nog als mijn oma?

Ik denk van wel. Met een precies pennetje zal ik haar belevenissen als jong meisje, als getrouwde en gescheiden vrouw met vier jonge dochters rond 1920 beschrijven. Met een pen met gevoel zal ik de tijd beschrijven als zij vertelt hoe zij mijn opa heeft leren kennen, over de geboorte van mijn moeder, het kamperen dat zij samen deden, haar dromen en verwachtingen en teleurstellingen in het leven.

Ik zal haar vertellen over het leven van mijn moeder na de dood van mijn oma, over haar kleinkinderen en achterkleinkinderen.

En ik zal haar op de foto zetten, samen met haar nog levende familie. Eén dag samenzijn met de oma die ik alleen uit verhalen kende. Ik kan geen betere inspiratiebron bedenken.

boeksel lentekleed

lentekleed

de lentewind spreidt een gele stuifmeelwolk
over zacht wiegende wilgenstruiken
vol dikbuikige katjes
insecten vliegen zoemend aan
op jacht naar honing en stuifmeel

bijen dringen met hun tong
tot in het binnenste
van de kleine bloempjes
hun hele lijf wordt overpoederd
met fijne geel meel


wij liggen stil naast de wilg
rondom gonst het
van af en aan vliegende insecten
de wind zwelt aan
bedekt ons met haar lentekleed

marisca

Heerlijk, weer een boeksel gemaakt met gedicht erbij. Het begint weer te stromen.

mislukte date

Vanochtend liep ik langs het water en hoorde een soort gebrom. Ik keek achterom en zag twee futen tegenover elkaar op het water drijven. Het leek of daar het geluid vandaan kwam. Ik bleef even staan kijken en zag dat de ene fuut iets opdook en het aan de andere fuut wilde geven. Ik nam aan dat de schenker de man was en de ontvanger de vrouw. Maar zij wilde geen ontvanger zijn en bleef stoicijns voor zich uitkijken. Weer probeerde hij, het leek me een klein visje, aan haar te geven maar ze reageerde totaal niet. Na de derde keer gaf hij het op, dook onder water en kwam een stuk verder boven. Deze dat had hem niet gebracht waar hij op hoopte. En zij? Zij dobberde voort.

Verder kijken »