ogenblikstemming

Donderdag weer met vriendinnen een uurtje zitten schrijven. Een van de opdrachten was: zet drie willekeurige cirkeltjes in een tekst, kies daar één woord uit, onderstreep dat.
Beschrijf nu een plek waar je heen zou willen gaan om vrij en ontspannen te kunnen schrijven. Gebruik in je tekst de onderstreepte woorden. Mijn woorden waren: glimlach -park- bewegen.

Als ik een dag zou mogen schrijven zou ik graag in Thijsses Hof willen zitten. Met mooi weer buiten in het heemparkje, onder de bomen in de schaduw of in de zon bij de vijver. Ik luister naar de vogels zonder me druk te maken over hoe ze heten. Met een glimlach op mijn gezicht schrijf ik een gedicht over de libelles die zo elegant bewegen boven het water of die, zonder schaamte, vlak voor mijn ogen paren in de open lucht. Wat een vrijheid is dat.
Bij slecht weer ga ik in het huisje zitten waar ik vroeger les gaf. Nostalgische gevoelens komen in de tekst terecht die ik, al schrijvend en kijkend naar buiten, opschrijf. Ja, steeds even zitten, schrijven, stukje lopen.
Nu ik zo stil heb gestaan waar ik lekker denk te kunnen schrijven, ga ik binnenkort weer een keer naar Thijsses Hof. Pen, papier en fototoestel mee. Ik krijg er nu al zin in.

een mens zonder fantasie is een geestelijke platvoet
kijken, ontdekken en gaan fantaseren is plezier
zo maar, nieuwe dieren ontdekken in het zand
een mens zonder fantasie is een geestelijke platvoet
twee vlekken op de muur trekken mijn aandacht
een heerlijke roddel op de maandagochtend
kijken, ontdekken en gaan fantaseren is plezier
een mens zonder fantasie is een geestelijke platvoet
in een platgetrapt plastic zakje een vogel zien
een gezicht ontdekken in de knoest van een boom
een mens zonder fantasie is een geestelijke platvoet
een woord kan honderden woorden oproepen, een verhaal ontstaat
in een platgetrapt plastic zakje een vogel zien
een mens zonder fantasie is een geestelijke platvoet

Dit dubbele rondeel schreef ik een maand geleden naar aanleiding van de spreuk van een mij onbekende schrijver:

‘Een mens zonder fantasie is een geestelijke platvoet’.

klik op afbeelding om hem vergroot te zien

Wie een plotselinge verandering in het leven meemaakt, moet daarna opnieuw naar een evenwicht zoeken. Een balans waarbij je je weer goed voelt. Vandaag voelde ik me weer een beetje als ‘ervoor’ en ben weer creatief bezig en ben met Ton naar het dorp gewandeld, we hebben gezellig op een terras een kop koffie gedronken. Ook dat voelde als ‘ervoor’.
Deze tekening die ik een tijdje geleden maakte geeft goed dat gevoel van zoeken naar balans weer (vind ik tenminste).

Wat doe ik met al die afgedrukte foto’s die in dozen in de kast liggen? Toen ik met het 3project bezig was, pakte ik er een en knipte die in driehoeken die ik vervolgens weer als een puzzel naast elkaar legde. Er ontstond een soort landschap dat weer veranderde toen ik het op de computer wat vervormde. Spelen in een klein vlak kan heel ontspannend zijn.

Allereerst dank voor alle kaarten, apps, telefoontjes, bloemen enz. Doet een mens goed. Vanochtend was er een omslag, ik voelde me niet beroerd. Denk dat mijn lijf aan de medicatie gewend raakt. Vanmiddag een stukje met Ton in de buurt gelopen. Gaat dus de goede kant op. Ben nog niet creatief bezig maar heb een foto opgezocht die ik een paar weken geleden had gemaakt. Een afgevallen blad had ik op een stuk krant gelegd en dan is het opeens meer dan een afgevallen blad.

Ik ben even niet op Fluweelbloem geweest. Ik had namelijk even een ander uitzicht op de wolkenlucht:

Dit was vanuit mijn ziekenhuisbed omdat ik opgenomen was vanwege een hartinfarct. Ik ben inmiddels weer thuis maar voel me nog niet echt lekker, vandaar dat er niets op het blog verschenen is. Komt wel weer, weet niet wanneer.

het wad

als het laagwater teenhoog is
ontvouwt zich een netwerk van geulen
als een dooraderd bloedvatenstelsel

wandelen over de vrijgevallen zeebodem
is de zuigkracht van het slib bevechten
moeizaam de voortgang

kronkelsporen van kruipende slakken
en verse modderslangetjes van de zeepier
worden zichtbaar in ebbetijd

duizenden pieren doorploegen de zeebodem
leggen de grond om, opeens een modderfonteintje
van de spuiter onder het zand is niets te zien

marisca

‘Onze grootste overwinning is niet dat we nooit falen,
maar dat we telkens als we struikelen weer opstaan.

Confusius, Chinees filosoof, 551-479 v.Chr.

Het klinkt wederom zo simpel maar er zit zoveel wijsheid in. En levenskracht.
Zoveel mensen die keer op keer neergaan, door eigen handelen of door dat van anderen, en toch zichzelf steeds weer weten te herpakken, overeind te komen om weer die eerste stap te zetten.
Vaak weten ze nog niet eens of die stap in de goede richting gaat. Het niet meer kunnen is voor hen geen falen maar een tijdelijke stop. Maar hoe lang houd je dat vol? Er moet toch iets van hoop, van perspectief zijn om de kracht op te brengen weer op te staan en verder te gaan?
Soms is het een ‘simpel’ doorgaan en niet denken aan dat er misschien geen goede afloop wacht. Ik denk dat dat beroemde lichtpuntje aan het eind van de tunnel essentieel is om de moed erin te houden.
Terug naar het woord ‘falen’. Dat klinkt zoveel harder dan mislukken, fout gaan. Er komt voor mijn gevoel ook iets bij van je vernederd voelen bij dat woord. Je wordt omlaag geduwd met je gezicht naar de grond, schaamrood op de kaken. En bij falen zit voor mij ook iets bij van: door eigen schuld. Er kan iets mislukken, bijvoorbeeld door slecht weer, boze buren, iets van buitenaf, buiten eigen schuld om. Maar dat zit niet bij falen, dat kan alleen door toedoen van jezelf. Naar woord eigenlijk nu ik er langer over nadenk.
Dan is het nog knapper als je jezelf weer weet op te richten en weer een nieuwe poging gaat wagen. Ik denk dat er overal op de wereld veel dappere mensen zijn die keer op keer toch weer die eerste stap durven zetten.