ogenblikstemming

November

Het regent en het is november:
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender,
Zijn heimelijke pijnen draagt.

En in de kamer, waar gelaten
Het dagelijks leven wordt verricht,
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.

De jaren gaan zoals zij gingen,
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid.

Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd:
Altijd november, altijd regen,
Altijd dit lege hart, altijd .

J.C. Bloem

Dit is een herleesgedicht, ieder jaar weer en nu met al die regendagen en nog net november dacht ik: tijd voor Bloem. Lees het hardop, dan voel je hoe mooi het klinkt.

We kregen enige tijd geleden de foto-opdracht: maak foto’s van het landschap op 1 km. afstand van je huis. Nu heb ik het geluk dat ik vlak bij Groenendaal woon, maar hoe maak je interessante foto’s van iets waar je al 50 jaar komt en waarvan al zoveel dezelfde soort foto’s gemaakt zijn? Ik ben gaan spelen en heb de brug gespiegeld met mijn i-pad en met de foto’s uit mijn fototoestel ben ik op de computer gaan spelen. Heb twee foto’s over elkaar gelegd en de ene iets doorschijnender gemaakt zodat de onderste er doorheen komt. Zo lijkt het of het zo bekende toch nog iets nieuws te ontdekken laat. Maar veel verder ging mijn inspiratie niet. Gelukkig hebben we een nieuwe opdracht: Engelse drop. Kijk, daar gaat mijn fantasie van op hol. En dat kan lekker thuis op elk geschikt moment.

Even een paar dagen geen berichten op Fluweelbloem maar dat komt omdat Ton weer niet goed was en nog steeds niet is. Gisteren kon ik gelukkig met mijn vriendinnen naar Laren naar het Singer voor een mooie tentoonstelling en om weer eens bij te praten. De dochters kwamen ‘papazitten’. En hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet, maar als ik met E. in de auto naar Doorn rijd, komen we altijd in Barneveld terecht (afslag gemist en dan moet je door tot Barneveld), maar nu kreeg het het zelfs voor elkaar op de terugweg uit Laren. In plaats van de tweede oprit naar de snelweg nam ik de eerste. Ik had nog niets in de gaten want we kletsten teveel tot E. zei:’ we rijden richting Hengelo’. En toen bleek na heel lang rijden de eerste afslag wederom Barneveld te zijn. Gelukkig had ik getankt en werd er goed op Ton gelet, dus ik kon er nog om lachen.

Vandaag geniet ik binnen van de zon buiten en ga lekker aan tafel wat rommelen. Zondag, rustdag.

Uit het gedicht ‘Blad’ van Toon Hermans kies ik de regels:

‘nooit zou het blad bewegen
als de wind er niet was.’

Tja, wat heb je van jezelf en wat kun je vanuit jezelf zonder beïnvloed te zijn door afkomst en opvoeding? Vanaf je ontstaan ben je al een mengeling van twee mensen met al hun hebbelijkheden en onhebbelijkheden. De omgeving waarin je opgroeit kan bepalen of jij langzaam mag groeien, rijpen. Of dat je beschadigd wordt of heel mag blijven. Of er een zacht briesje van liefde is dat je laat dansen of dat er een storm van woede raast die je doet wankelen.
Wat hebben wij eigenlijk echt zelf in de hand in ons leven? Vrij weinig denk ik, al hebben wij vaak het idee alles zelf in de hand te hebben. Altijd is er iets of iemand om ons heen die gewild of ongewild invloed op ons uitoefent, vaak zonder dat wij er erg in hebben.
En wat te denken van een hogere orde die wij niet kunnen zien maar die veel invloed op mensen uitoefent. Niet omdat die hogere orde dat eist, maar omdat er mensen zijn die zeggen te weten wat die hogere orde van ons verwacht.
Dit alles had ik niet overdacht als ik vanochtend in het schrijfcafe niet deze regels had gekozen uit het ons uitgereikte gedicht.

Op pad gaan met een medefotograaf kan leuk, maar ook moeilijk zijn. Wat als je allebei hetzelfde leuk vindt en dat wilt fotograferen? ‘Nee, jij zag het eerst, doe jij het maar’. En dan denk je: maar ik wil dat ook op de foto zetten. Daarom gaan A. en ik altijd ieder een andere kant uit om elkaar niet te hinderen want wij zien vaak op hetzelfde moment iets wat we de moeite waard vinden om langer bij stil te staan en te fotograferen. Maar als je met iemand op pad gaat die op een heel andere manier fotografeert, dan loop je elkaar totaal niet in de weg. Dat was in Delft met Inger. Ik zie het kleine en zij het grotere. En dat ziet zij heel goed, zoals deze foto toont. Wat ik daar fotografeer zie je op de andere foto. Zelfde plaats, totaal verschillende foto’s. Dat maakt het leuk om af en toe met een ander op pad te gaan. Door te ontdekken hoe een ander kijkt, verbreed je je eigen blik.

Wat is het toch een luxe dat ik, als ik wil, iedere dag kan gaan douchen. En, als ik dat wil, naar de sportschool gaan kan, mijn fiets kan pakken of op een andere manier actief kan zijn. Nu was er een Engelse fietsfabrikant die in 1897 bedacht: dat moet toch in een moeite door kunnen? En zo bedacht hij het ‘Velocipede stortbad’. ’s Morgens onder het douchen direct even trainen om in conditie te blijven. Het is een soort hometrainer en stortbad waarbij het arbeidsvermogen, dat je zelf opwekt door te trappen, niet verloren gaat, maar de pomp aandrijft die het neergestorte water weer omhoog pompt. Het was zelfs mogelijk onder de bak een verwarmingselement te plaatsen waardoor je geen stortbad van koud water kreeg, maar van heerlijk, de spieren ontspannend warm water. De redacteur van het blad waarin dit artikel verscheen zag grote mogelijkheden voor rijwielclubs en scholen. Ik ben benieuwd of het ook werkelijk ooit in productie genomen is. Ik heb er niets over kunnen vinden. De informatie over het bovenstaande vond ik weer in het boek ‘Knotsgekke uitvindingen van de 19e eeuw’ van Leonard de Vries.

Vandaag met fotovriendin I. naar Delft. Regen en zon wisselden elkaar in snel tempo af. Maar gelukkig hadden we een plu en was er koffie met heerlijk appelgebak. En genoeg te zien op straat. Zo kwam ik opeens de naam van een andere vriendin tegen: Marlies. Zag ik weer prachtige lijnen in de bomen op de Beestenmarkt, stond een zwaan geduldig te poseren voor een mooie donkere gracht, zag ik de scheve toren van de oude kerk in het water weerspiegeld en gaf de herfst zijn visitekaartje af aan de toeristeninformatie.

Buiten nu niet het herfstweer waar ik zo dol op ben. Maar gelukkig heb ik dan de foto’s nog van wel van die droge, wat frisse dagen waarop de zon geregeld door de bomen schijnt. En als het zo regent zit ik lekker op mijn kamer wat te spelen met die foto’s en maak ik er van twee een.

de schoonheid van het rijpe
is de schoonheid van de herfst
bloemen zijn veranderd in vruchten
de schoonheid van het rijpe
tijd om het voorbije te laten bezinken
geen felle kleuren en volle geuren meer
alleen de kern blijft over
de schoonheid van het rijpe

marisca

Als je op pad gaat zie je nog eens wat, mits je af en toe stil staat bij het onverwachte. Zo zag ik bij het wachten opeens een mooi stuk oude muur. Gelukkig had ik mijn camera bij me.
En tijdens een wandeling door een park zag ik de herfst als het ware tussen coulissen. Maar de grote verrassing was een libelle op een boomstam die lekker lang bleef zitten in de zon zodat we hem goed op de foto konden zetten. Toen ik de foto op de computer omdraaide zag ik opeens een klein monster. Klik vooral op de laatste foto om dat koppie goed te kunnen bekijken.