loslaten

Thema bij onze dichtkring was: loslaten. Ieder deed dat op haar of zijn eigen wijze. Ik deed het zo:

loslaten

voor je kunt loslaten
moet je vast houden
voelen, strelen,
ruiken, proeven

voor je gaat loslaten
is er het afstand nemen
het afscheid en het gevoel
van verlies en voorbij

na het loslaten
worden levensdraden
opnieuw gespannen
losser, brozer

m’

gedachten bij een leeg wulkenhuis

Uit een zak pak ik zonder te kijken een voorwerp: een wulkenhuis. Kijkend en voelend komt het volgende in mij op:

Een zwoele dag en dunne gordijnen wapperen in open ramen. Zand op de vensterbank en zand tussen mijn tenen. Zo dichtbij het strand verblijven is bijzonder. Op tafel al mijn meegenomen strandvondsten. Eén krijgt een ereplaats: het wulkenhuis.

Het doet me denken aan opwaaiende dunne zomerjurken, aan wapperende gordijnen, aan gratieuze bewegingen.
De lijnen over de schelp laten ook zien dat groeien soms littekens achterlaat.
De punt die omhoog wijst doet me denken aan de neus van een nieuwsgierig kind dat onderzoekend rondkijkt.
Verborgen is het gat waarin de slak woonde. Schoonheid is vaak uiterlijk en daaronder kan een leegte van verlies zitten die bedekt wordt.
Wat is het mooi als na je dood je schoonheid verder gaat in de handen en geest van anderen.
Nooit gedacht dat een leeg wulkenhuis me zo zou doen denken. Wat heerlijk dat de geest alle kanten op kan waaieren en wapperen, net als de gordijnen en de opwaaiende zomerjurken.

proficiat

‘Proficiat’ maakt iets feestelijks nog feestelijker. Het is meer dan ‘gefeliciteerd’ of ‘ van harte’. Het heeft iets groots, iets ouderwets, maar ik zie er ook zachte kleuren bij, kanten jurken, iets extra feestelijks.

Het is een woord dat me een zomers gevoel geeft, warm en voor een zeer bijzondere gelegenheid. Het geeft dat extra wat ‘van harte’ of ‘gefeliciteerd’ niet heeft, al is het mogelijk even gemeend. Ik wens dat het woord levensvatbaar blijft want dat nostalgische gevoel erbij, daar geniet ik van.

Waarom ik daar vandaag op deze heerlijke zonnige dag over schrijf? Omdat vandaag een zeer goede bekende haar 80e verjaardag vierde en wij daarbij mochten zijn. Op een feestelijk versierde boot gingen wij de wateren in en rond Haarlem af, onderwijl genietend van goed gezelschap, lekkere wijn en hapjes. En als je dochter en schoonzoon dan aan de kant staan te zwaaien als we langs hun huis varen, dan wordt het een nog mooiere dag die ik afsluit met deze zelfgemaakte P die ook staat voor plezier en de eerste letter van de jarige P.

fietsrondje

Met dit mooie weer wil ik eruit, vooral nu ik een nieuwe e-bike heb. Een van mijn favoriete rondjes is dan door het duin naar Bloemendaal aan Zee. Daar even een kop koffie en dan een stukje langs het strand lopen voor ik weer, via een andere route terug fiets. Natuurlijk altijd een fototoestel in de tas mee, maar gisteren viel het me op dat ik iedere keer dacht: ‘zo’n foto heb ik al’ , daar hoef ik niet voor af te stappen toen ik door het duin fietste. Wel een keer gedaan om mijn pad vast te leggen.

Maar aan zee was het toch anders. Natuurlijk heb ik al tig foto’s van meeuwen, de vloedlijn, het schuim op het strand, maar nu pakte ik wel mijn toestel en maakte ik een serie foto’s. Zou dat komen omdat hier een constante verandering te zien is en die bomen en planten in het duin nog net zo staan als de vorige keren? Bovendien vind ik de natuur in de zomer het minst fotogeniek. Nee, straks in de herfst, dan zal ik vast wel afstappen. Nu dus vooral zee/strandfoto’s.

koninklijke lift

Vanochtend las ik in een geschiedenisblad over prins Hendrik en zijn buitenechtelijke zoon. Toen moest ik direct denken aan wat mijn moeder me had verteld over prins Hendrik. Mijn oma en mijn moeder kampeerden al eind jaren dertig en altijd ergens op de domeinen van de koninklijke familie. Zij waren daar dan maanden achtereen en mijn moeder kreeg haar huiswerk opgestuurd. Van Gend en Loos bracht het fornuis, de bedden en ander meubilair en haalde dat eind van de herfst weer op. Op een dag was mijn oma erg onrustig en tegen de avond zei ze tegen mijn moeder: ‘we moeten terug naar Amsterdam, er is iets met mijn vader.’
Ze hadden geen auto en mijn oma ging liften. Er stopte een mooie auto en ze mochten mee naar Amsterdam. Mijn oma zat geanimeerd te praten met de meneer achterin (voorin zat een chauffeur). Toen ze in Amsterdam waren en de deur open werd gedaan zodat zij eruit konden, gaven mijn oma en mijn moeder de meneer een hand en bedankten voor de lift. Mijn moeder kreeg een gulden in haar hand gedrukt.
Toen de auto weg reed zei mijn oma:’ weet je wie die meneer was? Dat was prins Hendrik. En weet je wat hij nu gaat doen? De meisjes in hun billen knijpen’.

Ik had graag deze oma leren kennen maar ze stierf te vroeg. Ik heb wel een foto dat ik op haar arm zit toen mijn ouders haar gingen opzoeken bij haar tent. Want tot het niet meer ging bleef ze kamperen, fotograferen, gedichten lezen en zoals op een andere foto, de kippen van de boer voeren.
En klopte haar voorgevoel? Jawel, haar vader was plots opgenomen in het ziekenhuis.

spreeuwen

Ik vind ze zo mooi maar zie ze zo weinig. Maar op een station kom ik ze soms tegen, heel dichtbij en kan ik ze op de foto zetten. Zoals hier in Rotterdam.

Ik vroeg me af hoe ik het verschil tussen de man en de vrouw zou kunnen zien en dat kan op verschillende manieren. Bijvoorbeeld aan de spikkels want die van de vrouwtjes zijn groter. Maar die verdwijnen in het voorjaar en dan hebben beide een glanzend pak. Dan kun je ook letten op de ogen want de vrouwtjes hebben een lichte kring in de iris van het oog. Maar ja, dan moeten ze wel allebei naast elkaar staan om het te kunnen zien. Ze moeten bovendien stilstaan zodat je je verrekijker kunt richten, dus dat wordt best moeilijk allemaal. Doe daarom maar gewoon zoals ik: kijk er naar en geniet van hun schoonheid.

En als ik nu naar deze foto’s kijk weet ik dat ze niet in het voorjaar zijn gemaakt en dat beide een mannetje zijn want er zit geen lichte kring rond de iris. Als ik het fout heb hoor ik dat vast wel van Ibo.

Niertjesdag

vandaag is het al weer elf jaar geleden dat ik een nier gaf aan Ton en hij doet het nog steeds prima.

Omdat we vanavond niet allemaal bijeen konden zijn hebben we het wat eerder gevierd. Want dat doen we ieder jaar: we vieren niertjesdag met elkaar en zijn dankbaar dat we dat samen kunnen doen. De goede dingen van het leven moet je vieren met de mensen die belangrijk voor je zijn. Gelukkig hebben wij geregeld wat te vieren.

dichtbij

Ik heb het boekje ‘Overpeinzingen van een bramenzoeker’ van R.N. Roland Holst weer eens gepakt toen ik een stukje met de trein moest. Een stukje trof mij omdat het past onze levensfase: geen verre reizen meer maar tevreden zijn dichterbij te verpozen. De schrijver stierf in 1938 en zijn taal is heerlijk ouderwets langzaam.

…’Mijn jongere vrienden schrijven mij hoe zij op de steilste Alpen klimmen en ik verdroom hier de middag tussen de bloeiende hei, volgend het spel van schitterlichte arabesken, die zon en water te zamen tegen de donkere oever vlechten.
Zou ik te oud worden voor die hoge tochten? Mijn haren, het is waar, grijzen, maar fataler teken lijkt mij nog die diepe bevrediging die het hart in dadeloos mijmeren vindt. Zou alleen mijn gevoel nog kunnen klimmen tot waar de wolken zijn?’…

tja

Tja, als je niet zo opruimerig bent als ik, dan kan het soms wat uit de hand lopen. Dat was weer het geval op mijn kamer. Met teveel dingen bezig en te veel dingen laten slingeren en dan komt het punt dat zelfs ik denk: dit wordt te erg. Maar wat is de beloning dan groot als de tafel weer zichtbaar wordt en de vloer weer beloopbaar. Het broertje van Loesje zou mijn broer wel kunnen zijn.

herinneringen

A.

toen zij haar leven sloot
en daarmee alle angsten
liet zij haar lichaam en
de herinneringen na

je kunt vrede voelen
bij haar dood als je gelooft
dat zij nu rust heeft

het verdriet blijft
zwakt af en komt terug
op onverwachte momenten

herinneringen blijven
zwakken af en worden
weer opgeroepen

dood zijnde kun je
levend gehouden worden
door liefde die niet vergaat
en je naam die genoemd blijft

m’

Verder kijken »