ogenblikstemming

Ik wilde mijn ochtend eens nuttig besteden door te gaan strijken. Maar toen ik de strijkplank uitklapte gebeurde er iets geks: hij boog door. Blijkt hij doormidden gebroken te zijn. Nog nooit meegemaakt. En omdat ik niet direct een reserveplank heb, pakte ik mijn biebboek en alleen om de openingszin zou je het boek al kopen. Maar even verder werd het nog beeldender. Ik houd van de wind, probeer er soms over te schrijven, lees er graag over, maar zo mooi als hier heb ik nog niet gelezen.

…’Het dunne gras, dat min of meer de heuvel bedekte, werd door de wind aangeraakt met windstoten van verschillende sterkte en bijna verschillend van aard- de ene wreef grof over de halmen, de ander harkte er priemend doorheen en weer een ander borstelde ze als een zachte bezem. Men bleef instinctief staan om te horen hoe de bomen rechts en links weeklaagden, of in de regelmatige antifonen van een kerkkoor zongen, hoe heggen en heester aan de lijzijde vervolgens de toon oppakten en deze tot de tederste snik lieten dalen, en hoe de gehaaste windvlaag vervolgens naar het zuiden dook, om nooit meer gehoord te worden...’

Op ieder pagina staan zulke mooie stukken, je zou er bijna een gedicht van kunnen maken. Ga ik nu niet doen, ik ga een nieuwe strijkplank kopen. En dit boek, want dit is een echt hebbe- en herleesboek: ‘Ver weg van het stadsgewoel’ van Thomas Hardy.

Even niets van me gehoord, maar dat komt omdat Ton weer opgenomen is in het  ziekenhuis. Het gaat weer goed met hem, zijn humor is weer terug en hopelijk komt hij binnenkort weer thuis en mag hij de kuur via het infuus weer thuis afmaken.
Terwijl hij veilig in het ziekenhuis lag, ben ik gisteren naar de jaarlijkse reünie van ‘de kweekschoolmeisjes’ geweest en zoals ieder jaar was dat weer heerlijk. Enkele van hen zie ik geregeld, anderen eens per jaar, maar dat voelt niet zo als we elkaar weer zien, het is of het vorige maand was.
Het zijn de rijke momenten in je leven als je wel en wee deelt met familie en goede vrienden en vriendinnen en, als je met elkaar kunt lachen.
Vanmiddag bij Ton op bezoek nadat ik me vanmorgen te buiten ben gegaan aan een overheerlijke browny die vriendin A. had meegenomen. En vanavond eten bij lieve vriendin J. Het is zoals Ton al tegen mij zei: elk nadeel heeft zijn voordeel.

Ik zocht een tekst die ik geschreven heb waarin de letter J ( van januari) belangrijk is. Toen kwam ik op mijn j-woord: ja.

Mijn woord is JA

Is er een krachtiger en positiever woord dan ‘ ja’ ? Je zegt het bij het trouwen vol vertrouwen en goede hoop.

Je zegt als je gevraagd wordt iets moeilijks te doen, waar je al je mogelijkheden bij moet gebruiken: ja, ik doe het.

Er zijn ook wat zwakkere varianten, die worden dan wat vragend gezegd. Dan ontbreekt de overtuiging van het eerste ja.

Bij een krachtig ‘ja’ voel je de energie door je heen stromen, je tintelt van verwachting en bibbert misschien wat van vrees. Maar je doet het en gaat er volledig voor.

Toch kan ‘nee’ zeggen van net zoveel moed getuigen. Het kan soms nog moeilijker zijn dan ja zeggen. Je wijst bewust iets of iemand af, je kent de gevolgen en je accepteert die.

ja                                    ja
ik wil                               krachtig en
zei ik toen                       vol overtuiging gezegd
en ik wil nog                    roept energie op en
steeds                             verwachting

Onze expositie mag een maand langer hangen in de Burgerzaal van het raadhuis in Heemstede. Dus als je nog niet in de gelegenheid bent geweest te komen kijken, dit is je kans. Vind je het leuk dat samen met mij te doen, laat het me weten.

Niemand weet of er een hemel is en als die er is, hoe het er daar dan uitziet. Maar als je een foto-opdracht krijgt: fotografeer het interieur van de hemel, dan zit er maar 1 ding op: je fantasie gebruiken. Zo zie ik het:

Wat doe je als je als foto-opdracht krijgt: ‘de oerknal’? Daar denk je dan over en als er in je hoofd iets verschuift en je hebt het woord ‘oersoep’ opeens in je hoofd in plaats van ‘oerknal, dan kan onderstaande foto ontstaan. Zo stel ik me dus het begin van het ontstaan van het leven op aarde voor. En om die foto te maken moet je gewoon een pannetje soep vergeten in de koelkast te doen en na een week ziet het er opeens heel anders uit. Zet het dan op het vuur en het gaat borrelen en pruttelen als de nieuwe aarde en dan maak je er foto’s van. Zo simpel is het ontstaan van mijn oersoep dus. Kwestie van vergeetachtigheid en geduld.

Wat doe je als je niet zo mobiel bent? Wat schrijven, lezen, escape to the country kijken en spelen op de computer met al bestaande foto’s. Ik vind opgestapelde stoelen vaak prachtig om te zien en maak er vaak foto’s van. En vanmiddag dacht ik: wat kan ik daar nog meer mee? dit dus. Het is niet dat de foto’s er altijd beter door worden, maar uitproberen wat mogelijk is kan helpen bij een volgende foto. Maar het is vooral heerlijk om mee bezig te zijn.

Ooit schreef ik over de vraag: welke aantrekkingskracht heeft ‘eenvoud’ op mij?

Als ik aan het woord ‘eenvoud’ denk, dan zie ik iets simpels voor me, iets eerlijks. Het is wat het laat zien: een steen/ doosje/ kom. Het is de eerlijkheid die me treft. Geen opsmuk, het is goed zo het is, je hebt het ‘echte’ in de hand. Je kunt niet teleurgesteld worden want het is wat het is. Hier, in deze vorm, zit alles.

Eenvoud van hart vinden, doe je niet door te zoeken met je ogen, maar door je hart open te zetten. Vergeet het lichaam, voel de ziel. Bij sommige mensen is het moeilijk daar te komen want op allerlei manieren hangen ze er decorstukken voor. En net zoals je in de bergen achter elke berg weer een nieuwe berg vindt, zo hangt er hier weer een nieuwe doek voor. Je komt niet bij de kern.

Bij een eenvoudige van hart, en daar bedoel ik geen simpele ziel mee, weet je dat het hart open staat voor ontvangst. Je hoeft niet eens aan het touwtje te trekken dat door de brievenbus naar buiten hangt, de deur staat al open en op de mat staat: welkom. Je trekt je schoenen uit want straatvuil hoort hier niet. Hier is het zuiver. Geen luchtje uit het stopcontact.

En direct na binnenkomst voel je de energiestroom op gang komen tussen twee wezens die open staan voor elkaar. Geen gesloten vizier, geen belemmerende doeken, maar elkaar in de ogen kijken en daar de ander zien. Daar vindt de echte ontmoeting plaats en dan zijn er weinig woorden nodig. Je voelt alles en weet dat het goed is in al zijn eenvoud.

glaskunst

blauwen
en groenen
spelen met elkaar
en met het zonlicht
glaskunst

glaskunst
blijft betoverend
door het licht
dat er mee speelt
verrassend

verrassend
steeds weer
breking van licht
door vormen in glas
glaskunst

m’

Deze elfjes schreef ik naar aanleiding van bovenstaande vaas van Willem Heesen, gezien in het Van der Togtmuseum in Amstelveen. en ik schreef erover omdat de afgelopen maand Nel en ik over allerlei materialen schreven, dachten, en fotografeerden.

Ons jaar begon niet goed, want Ton moest weer naar het ziekenhuis. Gelukkig wisten ze al snel wat de boosdoener was en die kan alleen met antibiotica via een infuus bestreden worden. En wel 14 dagen achtereen. Om nu 14 dagen alleen op een klein kamertje te zitten en er niet uit te mogen, dat is ook niet echt fijn. Dus toen het alternatief werd voorgesteld: thuis aan de infuuspomp, was de keuze snel gemaakt.
Dit had ik nog niet bij de hand gehad en gelukkig is er de thuiszorg om elke dag vers medicijn in de pomp te doen. Mijn taak is voor de koeling te zorgen. Dat valt dus erg mee. En nu maar erop vertrouwen dat de betreffende bacterie zich aan ons scenario houdt. Aan ons zal het niet liggen.