aandacht

Aandacht besteden aan iemand of iets betekent dat je de ander/het andere echt wilt zien, wilt leren kennen, begrijpen. En als dat gebeurt krijgt het waarde voor je. Kun je het op waarde schatten. En ben je het er niet mee eens, ben je er zelfs op tegen, dan is dat een weloverwogen mening, niet gestoeld op slechts kijken naar de buitenkant.
Je kunt dan de ander, het andere, mogelijk in zijn waarde laten en er dan afstand van nemen.

Aandacht geven aan betekent: luisteren naar. Niet je eigen mening eerst geven, maar eerst de ander aan het woord laten. De ander de gelegenheid te geven zich te tonen met zijn zeker- en onzekerheden.

Ook in de kunst is het belangrijk dat, voor je iets direct afwijst omdat het ‘je smaak niet is’ of ‘je er niets van begrijpt’ je eerst het werk met aandacht bekijkt, beluistert en er zo probeert achter te komen wat de kunstenaar ermee zou willen zeggen en dan denken: wat kan het mij zeggen?

Aandacht geeft waarde aan alles.

Mijn voornemen voor 2019: proberen nog meer  oprechte aandacht aan mens, dier en cultuur te geven. Maar omdat ik ook ‘maar eens mens’ ben zal dat vast niet altijd lukken. Geeft niet, als ik er maar alert op blijf. En heilig worden is nooit mijn streven geweest.

afscheid

Afscheid

Het afscheid komt er alweer aan
op hele oude benen.
De treden van de dagen
worden dagelijks hoger.

Judith Herzberg

uit: Doen en laten.

In eerste instantie dacht ik aan Oud- en Nieuwjaar, maar die twee laatste regels veranderen dat beeld. Want waarom zijn die laatste dagen van het jaar hoger, en dus zwaarder te beklimmen dan eerder in het jaar?

Nadat ik het geheel had gelezen was ik er nog niet uit en dat komt door het woordje ‘alweer’ in de eerste regel. Dat duidt op een terugkerend afscheid, zoals ieder jaar het oude jaar. Maar ja, de rest dan?
Ik vind het wel een mooi beeld, die treden die met steeds meer moeite beklommen moeten worden. Ik zie me mezelf dan aan de trapleuning omhoog trekken, been voor been. Uitpuffend na ieder trede, mijn oude lijf even rust gunnend voor de volgende stap. Nu is het al wel een bekend fenomeen voor mij, omdat mijn lijf geregeld ouder voelt dan het is. Maar dan toch komt dat woordje ‘alweer’ om de hoek.
Raadselachtig gedicht in al zijn ogenschijnlijke eenvoud. Gevolg? Je blijft het herlezen.

van dier naar mens

Opeens dacht ik van de week: welke voornamen zouden uit de wereld van flora en fauna komen? Ik ben eens gaan snuffelen en koos nu deze jongensnamen uit die een verbinding met een dier hebben:

Arend
Arnoud ( Germaans: arend+heersen)
Beer
Billy (Engels: geitenbok)
Björn (Zweeds: beer)
Castor (Grieks: bever)
Douwe (Fries: duif)
Evert (Germaans: everzwijn+ sterk)
Jay (Engels: Vlaamse Gaai)
Joey (Engels: jong van een buideldier)
Jona ( Hebreeuws: duif)
Leo (Latijn: leeuw)
Mink: (Engels: nerts. Eigenlijk een vorm van de Friese naam Meine)
Philip (Grieks: paardenliefhebber)
Raaf
Robin (Engels: roodborstje)
Wolfram (Duits: wolf+raaf)

moeder

Vandaag is de sterfdag van mijn moeder. Al weer zes jaar geleden dat zij overleed en wij haar kist met elkaar blauw verfden. Het blauw van haar pakjes sigaretten. Op zoek naar en foto van haar kwam ik een van haar zelfgemaakte kerst-nieuwjaarskaarten tegen die wel tekenend voor haar is.

Op zoek naar een gedicht voor deze gelegenheid vond ik er een van Bette Westera: Oma’s jas.

Voordat we met haar kleren naar de kringloopwinkel gaan,
stop ik nog gauw een briefje in de zak van oma’s jas,
zodat de dame die hem koopt
er straks niet argeloos in loopt,
maar weet dat het de jas van oma was…

twee werelden

Vorige maand moesten we voor de fotocursus twee werelden in een foto zien te vangen. Tijdens mijn zoektocht in Haarlem kwam ik bij het Joods oorlogsmonument en maakte daar deze foto. Ik dacht: de mensen achter al deze namen konden geen kant meer op, konden niet weg en toen ze weg gevoerd werden kwamen ze niet meer terug.
De scooter staat voor de vrijheid van nu, te kunnen gaan waarheen je wilt en wanneer wilt. Als je maar in de juiste tijd op de juiste plaats geboren wordt.

kerstmis

kerstmis

k    koud en wit vroeger
e    en ieder jaar de nachtmis
r    rood en goud in de echte kerstboom
s    samen aan
t    tafel voor spelletjes
m   maar ook voor de kerstdis
i    ieder jaar rollade en peertjes
s    samenzijn was zoals alleen is met

kerstmis

kerstgedachte

Vandaag, rustig samen met Ton op eerste kerstdag, snuffel ik wat rond in mijn teksten en komt er een tegen die past bij vandaag. We vieren tenslotte de geboorte van een mensenkind dat welkom was bij zijn ouders al waren de omstandigheden, zacht gezegd, niet optimaal. Mijn overpeinzing is ontstaan nadat ik een tekening had gemaakt en daarin een ouderpaar zag, liefdevol gebogen naar hun kind.

Liefde

In deze tekening zie ik de koesterende liefde die ouders voor een kind kunnen hebben. Zij slaan de armen om elkaar heen als een beschermende muur en daartussen, in de luwte kan het kind opgroeien. Maar de muur is niet rondom, er is ruimte om naar buiten te gaan, de eigen weg te zoeken, maar altijd zijn daar die armen die als een warme steun zijn, een beschutting, maar niet vastklampen. Het kind mag de eigen weg gaan. Er wordt vertrouwen aan het kind gegeven. Een veilige start om het leven te gaan ontdekken, fouten te maken, te vallen, maar bij het opstaan wacht daar een helpende hand. Hoeft niet aangenomen te worden, maar is er wel.

Liefde is zo belangrijk voor een kind dat opgroeit. Te weten dat je geliefd bent, welkom, dat je altijd thuis mag komen, wie je ook wordt, welke weg je ook ingaat.

Onvoorwaardelijke liefde is het mooiste wat er is op aarde. En of dat voor een mens, dier of plant is, dat is niet belangrijk. Vanuit een bron van liefde de ander aanvaarden en niet willen veranderen of gebruiken.

Geloof, hoop en liefde, maar de mooiste is de liefde.

rust

In het altijd weer lezenswaardige boekje ‘Duizend wegen naar rust’ van David Baird staat het volgende:

Er wordt veel verwarring teweeggebracht
door degenen die erop staan
je ‘uit jezelf te halen’, terwijl de rust
die wij zoeken vaak alleen
kan worden gevonden door
in onszelf te kruipen.

En daar kunnen de donkere dagen van december en januari ons bij helpen. Gordijnen dicht, lampje aan, kachel op warm, iets lekkers te eten en drinken en dan verder even niets moeten, niets doen. Gewoon de gedachten hun gang laten gaan, ze volgen op hun soms warrige wegen, komen op (on)bekende plekken en zelf beslissen of je daar wilt blijven of niet. De rust ervaren van het loslaten van alle dwang, ‘gewoon’ door in jezelf te kruipen. Je hoeft er de deur niet voor uit, alleen de telefoon op stil zetten en jezelf de tijd gunnen van dat zo belangrijke ‘niksen’.

vis

Ik hobbel wat heen en weer in huis en zit nu in mijn kamer en pak een gedichtenbundel van Judith Herzberg:’ Doen en laten’. Daar zitten heel veel ezelsoren in en die pagina’s bekijk en lees ik weer eens tot ik stop bij het gedicht ‘Vis’. Vind ik wel passend bij mij nu.

Vis

Als ik een vis was wist ik wel
hoe ik moest zwemmen, zachtjes door het water
wimpelen en met een wending remmen.
Ach waarom voel ik wat nooit voor mij
bedoeld is in mijn ruggegraat terwijl ik
toegerust als mens zo moeizaam
door de kamers waad.

Judith Herzberg

de verstrooiden der aarde

Daaraan moest ik denken toen ik dit had gemaakt. Klik op de foto om hem vergroot te zien.

Verder kijken »