Ik heb er al vaker over geschreven: de luchten die wij ieder dag vanaf vier hoog mogen bekijken. Het blijft boeiend, dag na dag. Maar van de week waren er wolkenformaties zoals ik ze nog niet had gezien en dus ook nog niet op de foto had vastgelegd. Nu dus wel.
luchten
klei
Afgelopen vrijdag mocht ik bij pottenbakster Petra op bezoek komen om haar ambacht op de foto vast te leggen. Het werd een zeer genoeglijke ochtend die genoeg foto’s opleverde voor onze foto-opdracht: portretteer een ambachtsman/vrouw.
Prachtig om te zien hoe een grijze klomp klei slechts door de aanraking van twee handen transformeert tot een kom.
Gisteravond keek ik naar een boeiend programma over 7 jarige jongens en meisjes op een Engelse school die bij de start van het programma vaste overtuigingen hadden: jongens zijn slimmer, kunnen beter de baas worden, meisjes zijn lief en moeten zorgen voor anderen. De jongens hadden veel zelfvertrouwen, de meisjes veel minder. Maar door ze met andere leermiddelen, speelgoed en opdrachten te laten werken zag je langzaam een omslag komen, ook bij de ouders. Het was confronterend hoe automatisch sommige patronen van moeder/vader op dochter en op zoon doorgingen. Maar ook, hoe je, net als met klei, met zachte hand een andere vorm kunt geleiden uit hetzelfde stuk klei want de mogelijkheden zitten al in dat stuk klei. En dan kan er iets prachtigs ontstaan.
spreuk
Voor degenen die niet van de herfst houden de volgende spreuk:
DE BOMEN LATEN HUN BLADEREN VALLEN
ZODAT DE ZON ER BETER DOOR KAN KOMEN.
Ik weet niet van wie deze spreuk is, hij hing bij de sport.
dichtbij
Zaterdag naar de kinderboerderij omdat we vogels ‘anders’ moesten fotograferen. En dan wordt een kip waar je anders even naar kijkt opeens veel interessanter (net als alles eigenlijk waar je meer aandacht aan besteedt). Je zoomt in en thuis op de computer zie je hoe prachtig die veren eigenlijk zijn. Dus wil je nieuwe dingen ontdekken en je bent niet mobiel genoeg om het land door te trekken, zoom gewoon eens in op je omgeving en je zult versteld staan. Helemaal als je door een fototoestel of verrekijker kijkt.
te laat geboren
‘Te laat geboren’ heette dat in de jaren 50/60, als je na 1 oktober geboren was. Het betekende dan dat je een jaar langer op de bewaar- of kleuterschool bleef. Was je voor 1 oktober geboren, dan was je ‘ gunstig geboren’. Dan mocht je na twee jaar kleuterschool naar de eerste klas van de lagere school. Ik heb geen idee of ik er al aan toe was om naar de eerste klas te gaan toen ik nog een jaar langer moest kleuteren. Dingen waren zo ze waren en daar dacht je verder niet over na en regels waren regels.
Nu wordt er naar het kind gekeken in plaats van de geboortedatum. Dat lijkt me heel wat verstandiger. In mijn poëziealbum staat een foto van mijn kleuterklas en de naam juffrouw Schouten en juffrouw Bolleman komen bij me omhoog. Maar welke bij deze juf past, dat weet ik niet meer. (klik op de foto om te vergroten).
elfje
Het blijft wonderlijk hoeveel je kwijt kunt in elf woorden.
medemens
samen mens
zijn zonder woorden
met een hart vol
liefde
liefde
geven, ontvangen
is samen menszijn
dat te mogen ervaren
rijkdom
m’
compleet
Vandaag zijn Nel en ik een nieuw project gestart:NEMA. We gaan weer aan de gang met woord en beeld. Vandaag schreven wij o.a. over:
COMPLEET
wanneer
ben je
compleet?
wil ik
dat zijn
of juist niet?
compleet
is af
en klaar
wil ik
dat zijn?
nee
ik wil me
blijven vormen
en uitbreiden
m’
jaar erbij
Al moet ik dat wel afwachten. Vandaag 71 jaar geworden. Blij dat ik het heb gehaald, maar toch geen zin om het te vieren dit keer. Dus met Ton naar Parnassia en aan het strand genoten van koffie met lekkers. Natuurlijk wil ik dan ook langs het strand lopen, maar dat is voor Ton niet zo geschikt. Hij dus in de auto lekker naar muziek luisteren en ik naar de wind, de meeuwen en het vallen van de golven. Vanavond samen met de kinderen eten, volgens onze traditie Chinees en altijd dezelfde gerechten. En dan hoop ik dat mijn nieuwe levensjaar me genoeg uitdagingen blijft geven om creatief bezig te zijn. Je zult het wel merken op Fluweelbloem.
oude veer
Gisteren liep ik het labyrint op het strand. Na afloop schreef ik:
Ik kijk rond op zoek naar iets om mee te nemen. Het moet me uitdagen want we gaan er vast over schrijven. En dan zie ik hem liggen, de oude veer die zijn vroegere schoonheid heeft verloren. Hij heeft iets treurigs maar toch ook nog zijn sterkte. Gerafeld, viezig, maar niet gebroken.
Dat is knap als je dat kunt. Je ziet er niet meer uit, je valt bijna uit elkaar van ouderdom, maar toch houd je jezelf bijeen. De ruggengraat rechtop. Je laat je niet zo makkelijk breken.
Wel verstop je je wat meer want ja, je ziet er niet echt appetijtelijk uit. Doch de kern is niet veranderd en dat ziet alleen degene die je niet achteloos voorbij loopt, maar even bij je stopt, je kort aandacht geeft, misschien opraapt en mee naar huis neemt.
Lang geleden dat een vriendelijke hand je aanraakte. Te vaak bleef je onopgemerkt, werd je met een onverschillige voet opzij geschoven.
Maar nu niet, nu lig je hier te pronk en word je even weer op waarde geschat: een veer die zijn taak heeft volbracht en nu mag rusten.
citaat Etty Hillesum
Ik voel mij net een motregen.
Etty Hillesum
Wat is dat prachtig gezegd: ‘ik voel me net een motregen’. Je merkt bijna niet dat je nat wordt, het gaat heel stilletjes en geleidelijk, bijna stiekem, en opeens merk je: ik ben doornat. En ik kan me dat gevoel bij haar zo goed voorstellen in die tijd. Al die kleine, bijna terloopse veranderingen maar die tezamen je doornat maken, tot op het bot. En koud en rillerig. Je wilt je omkleden maar dat kan niet want die motregen is het leven binnen geslopen om er te blijven.
Er zijn nu ook mensen, overal ter wereld die dit meemaken en dat hoeft niet alleen door toedoen van anderen die psychisch of lichamelijk geweld toepassen op een heel slinkse wijze, maar het kan ook ‘gewoon’ een ziekte zijn die niet te genezen is en je hele leven verandert op een wijze die niet terug te draaien is.
En die motregen valt ook op de mensen er omheen, ook zij merken heel geleidelijk dat ze kouder, natter worden en dat er geen papaplu is die hiertegen helpt.
Wat heeft Etty Hillesum in een enkele zin, zonder moeilijke woorden een hele wereld opgeroepen van pijn die als een dief in de nacht binnensluipt om niet meer weg te gaan.