balanceren

Met weegschaal als sterrenbeeld ben ik altijd op zoek naar evenwicht. Proberen alles in balans te houden. En ik heb gemerkt dat dat niet altijd lukt. Is het erg als de balans eens doorslaat? Het ligt eraan naar welke kant en wat het met je doet. Ik ben nooit iemand van extremen geweest, altijd in het midden, ook wat gedrag en kleding betreft. Maar dat is niet saai al klinkt het misschien wel zo. In het midden zitten ook allerlei nuances en mogelijkheden.

Ik voel mezelf daar prettig, veilig en kan me van daaruit ontplooien. Dat gaat niet vanzelf, ook dan moet je balanceren, maar op een kleinere schaal en met minder of bijna geen schokken.

Ik denk dat ik daarom ook de grote schokken in mijn leven heb kunnen opvangen zonder geheel uit balans te raken.

Ik ken mensen die van de ene kant van de balans naar de andere kunnen omslaan, maar volgens mij leven die heel wat moeilijker voor zichzelf en voor hun omgeving.

Dit overdenkend ben ik blij dat ik in het midden balanceer.

verjaarsfeest

Gisteren vierde ik mijn uitgestelde verjaardag en het was gezellig, heel gezellig. En ik kon er zo van genieten omdat ik geweldige hulp had van twee schone dames die ieder van drank en happen voorzagen en zelfs na afloop alles opruimden. Ja, dat is geluk, je verjaardag mogen vieren met de mensen die belangrijk voor je zijn.

Toon Hermans schreef een kort gedicht over geluk en de eerste strofe luidt:

Geluk

Geluk is geen kathedraal,
misschien een klein kapelletje.
Geen kermis luid en kolossaal,
misschien een carrouselletje.

En vandaag een rustdag, foto’s maken van prachtige grijze wolkenluchten die alles, behalve saai zijn en een stukje schrijven op Fluweelbloem.

verzamelingen

Afgelopen zondag nog net mijn vrije reis gebruikt voor hij weer verliep. Dit keer ging ik naar Rotterdam naar Het Nieuwe Instituut. Ik had van N. gehoord over de tentoonstelling van allerlei verzamelingen en dat het er heerlijk fotograferen was. En dat was het inderdaad, ook vanwege de grote holle en bolle spiegels die de meest gekke beelden opriepen van een in eerste instantie wat saaie verzameling als de deksels van weggooikoffiebekers of groene kommetjes. Maar nu speelden ze prachtig op elkaar in. Het was er, net na openingstijd, heerlijk rustig dus alle tijd om te kijken en foto’s te nemen. Je kunt je niet voorstellen wat mensen allemaal sparen. Hier waren mensen met hun verzameling van: scheermesjes, wieldoppen, gevonden fietsbellen, kleine trapjes, dakpannen, stenen uit oude gebouwen, vliegenmeppers, Zeeuwse messen, timmermanspotloden, schuifgewichten van ramen enz. enz.

Wat het de moeite van het bekijken waard maakt is de hoeveelheid en de wijze waarop het gerangschikt is, en dat gecombineerd met die spiegels. Ik kan me ook voorstellen dat hele groepen mensen er niets aan vinden, maar ik heb ervan genoten.

Ik heb er twee elfjes over gemaakt:

verzamelen
is verslavend
vult je leven
en in Rotterdam een
museum

fotograferen
is verzamelen
van ontdekkingen en
herinneringen, ideeën, beelden en
fascinaties

genieten

De afgelopen dagen zijn heerlijke dagen geweest. Donderdag was het zover: we gingen de nieuwe auto ophalen. De garage had er een hele gebeurtenis van gemaakt. De auto stond onder een hoes op ons te wachten en werd in ons bijzijn onthuld. Ton stond te glunderen, maar ik ook. We kregen een miniatuurtje van de auto en die komt naast die van Ton zijn eerste auto: ook een Renault. Daarna samen op de foto voor de auto, maar die foto hebben we nog niet ontvangen, en daar gingen we. Hij rijdt als een zonnetje, kleurt als een zonnetje en wij zaten er in met een grote glimlach.

En toen was het autofeest nog niet klaar. Gistermiddag belt de benedenbuurvrouw op: ‘kunnen Ton en jij even beneden komen?’ Dat konden wij en daar stond zij klaar met een fles champagne en een ondeugende glimlach op het gezicht. Zij liet de kurk knallen en goot over alle banden wat champagne terwijl zij een mooi zelfgemaakt gedicht hardop voordroeg. Als er nu geen zegen op rust… Onze andere buren stonden ook mee te genieten en lieten daarna hun nieuwe auto zien die we ook allemaal ging bewonderen. Wij zijn blij met kleine dingen, maar van dit soort gebeurtenissen kunnen we ook volop genieten. En het mooie is als je dat ook met je buren kunt delen.

En gisteravond heeft hij ons vlot en veilig naar Amstelveen gebracht waar we gingen kijken naar een Grieks drama dat onze P. zelf heeft geschreven en gefilmd en dat werd opgevoerd in de aula van zijn school en die van M. door leerlingen van zes gymnasium. En wederom hebben we zitten genieten. Laat het vandaag dan maar regenen, dit hebben wij in ons opgeslagen en als ik eraan terugdenk, komt er vanzelf een glimlach op mijn gezicht.

oranje 2

Oranje is als een man, overtuigd van zijn eigen kracht”.

Wassily Kandinsky

Grappig, ik vind oranje een vrouw die zich aanpast aan omgeving en emoties. Soms neigt ze naar rood als ze opgewonden of blij is. Soms trekt zij naar het geel als ze wat nijdig is of als ze ferme stappen wil zetten.

En in een wat sombere of melancholische bui schurkt ze aan tegen het zachte bruin. Maar altijd houdt ze een soort warmte in zich en die straalt ze uit naar haar omgeving.

Kan ik oranje ook als man zien? Ja, in de uitdossing van oranjesupporters, in de waarschuwingshesjes en borden in het verkeer. Daar is niet veel zachts te vinden.
Het oranje van afrikaantjes vind ik soms vrouwelijk: de wat donkergetinte bloemblaadjes. Soms mannelijk: de ouderwets felle oranjetinten.

Voor mij bergt oranje dus meerdere kanten in zich. En zonder deze oranje oktobermaand was ik daar nooit achter gekomen. Maar terugdenkend aan de kleur oranje staat de vrouwelijke kant boven de mannelijke.

Wat waardering voor de kleur betreft, oranje is voor mij vooral: warmte, gloed, omarming, vrolijkheid. Maar zo mooi als Kandinsky het oranje beschreef, dat heb ik niet bereikt. Daarom leen ik ter afsluiting zijn woorden over oranje:

Rood dat door geel dichter bij de mensheid wordt gebracht”.

oranje

De Nederlandse vlag is tegenwoordig rood-wit – blauw. Maar dat is niet altijd zo geweest. De ouderen, zoals ik, kennen de kreet: ‘oranje-blanje-bleu’. Dat waren oorspronkelijk de kleuren omdat die bij het kostuum van Willem van Oranje pasten. Het probleem was dat er nog geen oranje verf bestond die zijn kleur hield. Het oranje uit die tijd verbleekte tot geel of werd roodachtig. Halverwege de zeventiende eeuw was men dat zat en veranderde men het oranje in rood.

Waar het oranje uit die tijd nog wel in de vlag zit, is in die van New York. Dat komt zo: op 20 juli 1673 veroverden Nederlandse soldaten de stad terug op de Engelsen. In triomf liepen ze door de straten en doopten de stad Nieuw Oranje. Doordat Nederland in verschillende oorlogen verwikkeld was, hadden ze geen tijd en zin om de stad te blijven verdedigen tegen de Engelsen en droegen haar daarom in 1674 weer over aan de Britten. De naam Oranje ging verloren maar aan de vlag is nog te zien dat we er wel geweest zijn.

Dit kwam ik te weten toen ik over oranje las in het boek ‘Het geheime leven van kleuren’ vanwege het kleurenproject dat ik met Nel doe en in oktober de kleur oranje aan de beurt was.

labyrint

het is alsof ik me in een schilderij bevind

het voelde heel bijzonder vandaag

het pad naar vrede

ik voel me verlicht

het werd stil in mij

in het midden voelde ik eenheid met het al

een cirkel rond

– gedicht van de groep

Dit zijn de beginregels van zeven rondelen. Iedere deelnemer gaf haar eerste zin en Nel maakte daar een gedicht van dat de beleving van ons allen weergeeft. Zo bijzonder dat iedere keer met elkaar te mogen delen.

Ter afsluiting schreef ik dit elfje:

duidelijk
getrokken lijnen
begrenzen mijn pad
ik hoef slechts te
gaan

m’

roos in de knop

roos in de knop

van mijn vader heb ik
meer beeld dan woord
hij ging te vroeg dood
ik was te laat
met vragen

zijn wezen heb ik
niet leren kennen
zijn woorden:
zij is een roos in de knop”
draag ik in mij mee

voor mij is hij de roos
die ik niet heb geopend

marisca

STOMP

Ik kreeg van schoonzus I. en nicht M. de uitnodiging om mee te gaan naar een voorstelling van STOMP in IJmuiden. Even op youtube gekeken en ja, ik wilde, graag zelfs. Was al naar Slagerij van Kampen geweest en Japanse percussiespelers, maar dit was anders, veelzijdiger en met humor. Heb de hele avond zitten genieten en mijn voeten konden niet stil op de vloer blijven. De interactie met de zaal was ook leuk, zonder dat er 1 woord werd gesproken en er geen ander ‘ muziekinstrumenten’ werden gebruikt dan hun lichamen, potten, emmers, zand op de grond, kranten, aanstekers, en bedenk het maar.

Bijna twee uur aan een stuk door ging de show en ik weet zeker: als die weer komt, ga ik er zeker heen. Ben je nieuwsgierig, tik bij youtube STOMP in en je ziet in de vele acts hun veelzijdigheid.

M. enI.: bedan