in een doosje

Donald Jones zong het ooit: ‘ ik zou je het liefste in een doosje willen doen en bewaren, heel lang bewaren’. Dat geldt voor mij voor de dag van gisteren. Prachtig weer, bijna zomers gevoel en dan samen met broer  en nichtje naar Parnassia. Een wens van mijn broer en onderweg en daar op het terras hebben we vele herinneringen zitten ophalen want wat hebben wij in onze jeugd vaak deze rit gemaakt, maar dan op de fiets en later op de brommer. En nu in de nieuwe auto van F. Met zicht op zee hebben we genoten van elkaar, de zon, de lunch tot het tijd was om terug te keren naar Haarlem. Met een blij/bedroefd hart fietste ik later naar huis.

Maar deze goede dag was nog niet afgelopen want ’s avonds ging ik met drie vriendinnen naar een voorstelling in de Oude Kerk: ‘ Vive Piaf’ van Nadja Filtzer en band. En wat hebben we genoten van de bekende chansons, het verhaal erbij, de nieuwe composities van Nadja Filtzer. En weer ging ik met een blij hart naar huis. Ook met wat droefenis over haar trieste leven, maar vooral met een vol blij hart. Ook deze belevenis kan in dat doosje.

Voorlinden

We hadden erover gelezen en het op de tv gezien: museum Voorlinden in Wassenaar. Dus met een vrije dag in de agenda zijn we er vanmorgen heen geweest. Gelukkig had ik mijn fototoestel mee want er was zoveel moois dat vroeg om vastgelegd te worden. En dat was zowel binnen als buiten. In een prachtige omgeving ligt dit nieuwe, ruime, lichte museum met kunst die mij meer aanspreekt dan Ton, maar er was ook voor hem genoeg te genieten. Zo was er het verschil tussen een echt venster met uitzicht op het park en een kunstwerk van Haris Epaminonda dat bestaat uit twee rechthoekige raamwerken die slechts onderverdeeld zijn door drie lijnen en een spiegelbeeld vormen en daarmee een venster suggereren waarin je je eigen vergezicht kunt bedenken.

Verder was ik geraakt door het beeld van Mark Manders :’ Unfired Clay Head’. Als ik alleen zou zijn zou ik bij dat beeld zijn gaan schrijven want hierbij komt er van alles in mijn hoofd. Misschien werkt het thuis nog door en ga ik dat later nog proberen. Zo niet, dan gewoon nog een keer gaan en dan geen fototoestel maar pen en papier meenemen. Het is fijn dat het niet een te groot museum is zodat we alles hebben kunnen bekijken. Daarna teruglopend door een herfstige omgeving kwam het toestel toch weer uit de tas want er was zoveel moois te zien, daar kan ik niet aan voorbij lopen.

kanjers

Het zijn niet de omstandigheden die bepalen hoe jij je voelt,
het is je eigen houding tegenover die omstandigheden”.

De Dalai Lama

Door verdrietige omstandigheden, voel je je verdrietig, maar blijf je in dat gevoel of probeer je er wat mee te doen? Accepteer je wat je overkomt en probeer je er het beste van te maken of blijf je je er tegen verzetten? Dat bepaal je zelf en de gevolgen zijn ook voor jezelf. Maar niet alleen voor jezelf, ook voor je omgeving. Hoeveel hoop hebben mensen in barre omstandigheden niet geput uit één iemand die probeerde uit te stijgen boven de omstandigheden. Iedere cultuur, iedere tijd heeft van deze mensen voortgebracht. Maar ook in het klein, zonder dat het algemeen bekend wordt zijn er overal mensen die de vlam brandend houden in donkere omstandigheden en zo mensen bijlichten, doen oplichten, ze optillen uit de put van droefenis of hopeloosheid.

Maar ook de mensen zelf die iets vreselijks meemaken zijn soms degenenen die anderen troosten die het vanaf de zijkant meemaken maar wel diep meevoelen. Ik ken ze, deze kanjers en hoop dat als het ooit nodig is ik ook zo’n kanjer kan zijn.

vormen

Onlangs met Ton even naar het Teylermuseum geweest. Ton voor een tijdelijke tentoonstelling en omdat die mij niet aantrok ging ik het museum door met mijn fototoestel voor een nieuwe opdracht: zoek cirkels, vierkanten, driehoeken in je omgeving. En daar had ik meer plezier mee dan Ton met zijn tentoonstelling. Maar ja, met de museumjaarkaart is dat geen probleem, je loopt makkelijker ergens binnen en bevalt het niet, dan ben je er zo ook weer uit.

Deze twee foto’s worden het niet die ik zal laten zien, maar ik ben wel blij dat ik ze gemaakt heb. Deze vis lijkt toch niet veel veranderd in de miljoenen jaren met de schol die af en toe bij ons op tafel komt. En in die steen zie ik een heel dennenbos. Heerlijk museum om steeds weer terug te komen.

Haarlem

Voor ons toch wel onverwacht snel is mijn broer naar Haarlem gekomen. Niet zoals ik me dat een paar jaar geleden had voorgesteld, helaas. De uitslag hebben we nog niet en dat kan nog wel een week duren, daarom is hij nu naar hier gekomen om die hier af te wachten. Gisteren heeft zijn dochter geprobeerd zijn kamer iets meer van hem te maken en daarna zijn we naar de Grote Markt gegaan om een harinkje te eten. Mijn broer zat in de rolstoel in de zon geïnteresseerd om zich heen te kijken maar hij kwam geen bekende tegen. Het is fijn hem dichtbij te hebben en zoveel mogelijk naar hem toe te kunnen gaan. Rommelend in familiefoto’s kwam ik een schoolfoto van hem tegen van zo rond 1954/55. Knap ventje hè? Dat vind ik nog altijd.

goed gegaan

Net gehoord dat de operatie van mijn broer  goed is gegaan. Gisteren zijn we samen naar het prachtige ziekenhuis in Zwolle gegaan. Hij mocht kiezen: met de ambulance of met mij in de auto. Hij koos voor het laatste en keek genietend om zich heen naar de koeien in de wei, de herfstkleuren in de bomen en het gewoon even eruit zijn. In het ziekenhuis in Zwolle ( jammer dat ik geen camera bij me had, wat een schitterende architectuur) kregen we een begeleidster mee om ons de weg te wijzen en dat is wel nodig. Het lijkt wel een dorp. Er reden zelfs van die karretjes die je ook op Schiphol ziet voor mensen die niet ver kunnen lopen. Ook hier vriendelijk personen, nieuwe scan, intake en toen was het voor mij tijd om weer naar huis te gaan.
Nu is het afwachten op de resultaten.

omringen met zorgeloosheid

Terwijl Leonard Cohen naast mij zijn liederen fluistert, zegt, zingt, kijk ik in de stapel gedichtenkaarten naar een gedicht voor de komende tijd en daar kom ik op een gedicht van Bert Schierbeek dat al vaker voorop de doos heeft gestaan: Mexico I (fragment)

Hoe
als je je
met zorgeloosheid
kon omringen
en dat dat
je ruimte
was

Dit wens ik allen toe die toe zijn aan wat zorgeloosheid zodat het elastiek niet constant strak uitgetrokken is maar even kan ontspannen. Waarschijnlijk heb ik dit gedicht al eerder gebruikt, maar dat is het heerlijke van gedichten: een goed gedicht verveelt nooit, hoe vaak je het ook leest.

labyrint lopen

Gisteren liep ik het labyrint op het strand in de zon onder schitterende wolken. Ik merkte dat het moeilijk was te ontspannen, los te laten. Tot ik naar de enorme grijze wolk keek en dacht: doe als een wolk. Als hij te donker, te zwaar wordt, laat hij gewoon zijn lading los en gaat licht en luchtig verder.
Dat beeld wil ik vasthouden als ik voel dat het te zwaar wordt. Elke dag eindigen met alles lossen wat me belet licht en luchtig voort te gaan. Mooie theorie want echt lukken kan dat niet altijd, maar het is een mooi streven. Eens een andere manier om de kaken los te krijgen, de schouders ontspannen laag te houden.

Labyrint lopen op het strand helpt me weer even op het goede pad in de goede richting te gaan. Nu vasthouden dat beeld, dat gevoel. Alleen dat werkt al ontspannend en dit schrijven ook. Zo werkt het dus: schrijven, lopen, denken, voelen. Het past zich allemaal aan mijn pad aan.

Zondagsritje

Vanmorgen op de fiets naar nichtje M. in Hoofddorp. Anders ga ik met de auto maar het is zo heerlijk buiten, dus op de fiets. Kom, dacht ik, laat ik eens een andere route fietsen, dan zie ik weer eens iets anders dan met de auto. Nou, ik heb veel anders gezien. Toen ik het helemaal niet meer wist belde ik M. Dacht ik. ‘Met Nel’ . Die moest ik helemaal niet hebben. Toen het goede nummer maar helaas het ging daarna weer mis. Weer bellen. ‘Met Nel’. Oh, weer verkeerde knopje ingedrukt. Uiteindelijk vond ik de juiste route en kon ik aan de koffie. Deed ik er heen meer dan een uur over, terug twintig minuten. Maar, ik heb wel nieuwe stukken Hoofddorp gezien die ik anders niet had gezien. En het was heerlijk buiten dus uiteindelijk moest het gewoon even zo zijn. Denk ik.

broer

Mijn vader had longkanker en daarna een hersentumor en nu heeft zijn zoon het ook. Verschil is dat mijn vader verlamd raakte en niet meer kon praten. Gelukkig kan mijn broer nog wel praten en soms grapjes maken, al is het verdriet er natuurlijk ook bij hem, zijn dochter en bij ons. Volgende week een biopt en dan weten we in welk stadium de tumor is. Beter worden kan hij niet maar we hopen zo op nog een periode waarin hij samen met zijn dochter nog een beetje kan genieten. Gisteren genoten we van hoe hij buiten in de zon zat met zijn sjekkie in de hand. Roken doet hij er bijna niet van, maar het gewoontegebaar is hem dierbaar. Met z’n drietjes op zijn kamer het avondmaal gegeten en daarna gingen F. en ik weer naar huis. Ik bracht haar naar Amsterdam terug en wist, ondanks tomtom, toch de verkeerde afslag te nemen en kwam op de weg naar Purmerend terecht. Maar uiteindelijk zag ik Haarlem staan en hoe dankbaar kun je dan zijn. Vanmiddag een nieuwe voorraad boeken gehaald bij de bieb, het weekend van rust kan beginnen. Vanavond zuurkool en spekjes voor mij en een restje Chinees voor Ton. Onze kinderen nemen het bezoek aan Frank even over. Volgende week zijn wij weer aan de beurt.

Verder kijken »