katwijk

Vandaag weer schrijvend vanuit mijn eigen kamer thuis. We hebben fantastische dagen in het ons al zo vertrouwde strandhuisje in Katwijk gehad. Achter ons de witte kerk, voor ons het strand en de zee. De zee die we zagen, hoorden en soms roken en waar we iedere dag met blote voeten doorheen liepen, ieder in eigen tempo. We fietsten naar Scheveningen, lagen daar op het strand, gingen naar Beelden aan Zee. Fietsten door de altijd boeiende duinen, aten met voor ons de zonsondergang en genoten, met volle teugen. En, deo volente, volgend jaar gaan we weer. We hebben er nu al weer zin zin. Maar thuis is ook heerlijk, samen met Ton aan de koffie, even naar een kerkje vlakbij lopen in verband met Open Monumentendag, de kranten doorkijken, mijn foto’s op de pc zetten en zo dadelijk ‘ een tukkie doen’.

Gelukkig haalt en brengt vriend Ton onze bagage. Het lijkt wel of we weken weg zijn geweest, maar ja, je weet het maar nooit he, dus voor allerlei weer hebben we kleding mee. Het meeste gaat ongedragen weer terug, de kast weer in.

Meeuw

Heeft een meeuw ook zo’n verlangen naar iets lekkers dat het water hem in de mond loopt? Jazeker. Vanmorgen zat ik buiten te ontbijten, voeten in het zand, zee voor mijn neus en op een meter afstand een zilvermeeuw. Stevig staand op de reling van ons hek. Hij kijkt me schuin aan, slikt en aan de punt van zijn snavel ontstaat een druppel. Die wordt groter en zwaarder tot hij valt.

Dan klinkt boven zee een meeuwenroep, hij kijkt om, zet zijn vleugels uit, wipt op en is weg. Later komt er een terug, kijkt naar wat er op tafel ligt, ziet een klein gekleurd doosje met zoetjes. Dat lijkt hem wel wat, neemt het in de bek en loopt weg. A. er achteraan, in pyamabroek, net zo lang tot hij het laat vallen en opvliegt.  Rust weergekeerd.

zondagmorgen

Wij vragen de zegen voor al die mensen die moeten vluchten voor oorlogsgeweld, voor wie alle bestaanszekerheid verdwenen is: dat zij mensen ontmoeten bij wie zij zich welkom voelen.’

Toen ik dit vanmorgen in de kerk hoorde moest ik direct denken aan een uitzending die ik gisteren via ‘ uitzending gemist’ heb bekeken: birthday. Het was de laatste van een serie en was opgenomen in Brussel. Fotografe en interviewster Lieve Blanquaert loopt mee met een vroedvrouw en artsen en medewerkers van een Brussels ziekenhuis bij de consulten van buitenlandse vrouwen die in de meest uitzichtloze situaties zwanger zijn of net een kind hebben gekregen. Zij is daarvoor in acht andere landen geweest om over dit thema’ birthday’ reportages te maken en als zij hier de ellende van deze vrouwen in Brussel heeft gezien zegt ze (ongeveer): ‘ ik heb veel ellende gezien in het buitenland, maar dan is het toch verder van je bed en ga je weer naar huis. Maar dit is thuis en dat maakt het voor mij nog indringender.’

Ik ga de rest van de serie ook bekijken zoals ik ook met haar serie ‘ Weddingday’ heb gedaan. Zeer de moeite waard, daar wil ik wel mijn tijd aan geven, tijd die steeds kostbaarder wordt nu ik ouder word.

schrijven

ik wil de woorden voelen
getrokken tekens van inkt
de wisselwerking tussen geest en lichaam
ik wil de woorden voelen
een afgesleten woord opnieuw proeven
het gewone buitengewoon maken
getrokken tekens van inkt
ik wil de woorden voelen

marisca

Dit schreef ik onlangs na een schrijfochtend met N. Als ik iets ga schrijven, gedicht of proza, dan moet dat eerst op papier. Dan uitprinten, op papier strepen en bijschrijven en dan op de pc het afmaken. Volgende week is weer een WUMMAHmidweek in Katwijk op het strand en ik ben benieuwd of ik daar elfjes ga maken met schelpen, steentjes of alleen met woorden. Maar, niets moet, alles mag. Heb er zo’n zin in. Je leest het wel.

kom terug

Met dit heerlijke zonnige weer is het goed toeven met een boek op het balkon. Zo pakte ik weer eens ‘ leef maar lang en wees gelukkig’ de 500 mooiste, fijnste en beste gedichten met afbeeldingen van Plint. Zo las ik het ontroerende

Kom terug’
Als ik die woorden eens z
ó zacht kon zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken
dat ik ze dacht…

en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar terug zou denken
op een ochtend:
‘Ja’.

Toon Tellegen

Dan denk ik aan alle mensen om mij heen die een geliefd iemand hebben verloren en die dit gevoel zo zullen herkennen. Het knappe van Toon Tellegen vind ik dat hij altijd met heel gewone woorden zoveel onuitgesproken emoties kan oproepen. Dat is voor mij ook Kunst met een grote K.

« Previous Entries