verdriet

Je kunt niet tegengaan dat de vogels van verdriet komen overvliegen,
maar je kunt wel voorkomen dat zij nesten maken in je haar.

Chinees gezegde.

Onbewust koos ik dit citaat en toen ik het geplaatst had bedacht ik: het is de sterfdag van mijn moeder. Twee jaar geleden is zij overleden en wat is er nadien niet allemaal gebeurd. En ook dan is het bovenstaand citaat passend. Drie grote vogels van verdriet zijn overgevlogen en zie dan maar dat ze niet in je haar gaan nestelen. Maar met elkaar doen we het goed. We mogen verdrietig zijn, we lachen, praten over M. en A. en A. zodat hun namen nog genoemd worden en zij een deel van onze gesprekken blijven.

Van damloper tot drenkeling

Als ik nu het woord ‘ damloper’ hoor of zie, dan denk ik aan een hardloper die de Van Dam tot Damloop loopt. Of iemand die daar wat loopt te paraderen om gezien te worden. Hoe anders is de oorsprong van dit woord. Het werd toen nog met twee o’s geschreven: damlooper. Het was vroeger de naam van ‘een klein Noord-Hollandsch vaartuig, geschikt om over de dijken, dammen en overtoomen gehaald te worden.’

Wat een drenkeling is, dat weten we nu ook nog. Maar de beschrijving in het Zeemans woordenboek van Jacob van Lennep is zo leuk dat ik het even overtype: ‘ Drenkeling- Iemand die in het water verdronken is: by toepassing iemand die zoo verzopen aan boord komt, dat hy, naar alle schijn, de reis niet voltrekken, maar onderweg sterven zal en in zee begraven worden. Van een, die beschonken zijnde, over boord valt, zegt men wel: Hij is geen Drenkeling; want hij is zoo vol jenever, dat er geen zout water meer by kan loopen.

Amsterdam’s lichtfeest

Een kleine week geleden ben ik aan het einde van de middag naar Amsterdam gegaan om voor het eerst de verlichte kunstwerken te gaan bekijken en fotograferen. Statief natuurlijk mee want als je in het donker gaat fotograferen moet je lange sluitertijden gebruiken. Maar het statief is in de rugzak gebleven want het was druk, erg druk. Dus maar uit de hand en gelukkig heb ik geen zware camera, dus de resultaten vielen mee. Overal stond uitleg over het lichtbeeld en ook bij de drijvende brief van Spinoza stond dat er ooit een brief van hem in het water viel en een vriend in het water dook om die brief te redden. Soms speelde ik wat met de camera (foto 4), soms geeft een ander standpunt een heel ander beeld van hetzelfde ( foto 1 en 2), de brug van foto 3 veranderen constant van kleur en de brug van foto 5 bleef gewoon zichzelf.

Voor degenen die niet in de gelegenheid zijn dit zelf mee te maken, een kleine impressie. Klik op de foto’s om ze te vergroten.

schiedam

Gisteren kreeg ik een leuke verjaarsdag cadeau van vriendin A. Met de trein eerst naar Schiedam naar een tentoonstelling van Jan Schoonhoven. Nu ben ik al verschillende keren in dat museum, en dus in Schiedam, geweest. Maar ik kon me niet herinneren bij station Blaak in Rotterdam langs gekomen te zijn.’ Schiedam ligt toch voor Rotterdam?, vraag ik aan A. ‘ Nee, erna’, zegt zij. We praten verder tot we opeens merken dat we in Dordrecht zijn aangekomen. Aan een meneer vragen wij of we Schiedam gemist hebben. Ja dus. Hij zegt dat we snel naar perron 1 moeten gaan voor de trein terug. Dus rennen, trap af, trap op, maar daar is geen trein die we moeten hebben. Nog eens vragen. Nee, we moeten terug naar waar we net vandaan kwamen. Als we de gereedstaande trein inlopen, blijkt het dezelfde te zijn als we we hals over kop uitgerend zijn.

Het was natuurlijk niet onze schuld. Er werd niets omgeroepen en als je dan in een diep gesprek bent, dan zie je de bordjes op de perrons niet goed. Maar vanaf gingen we opletten en jawel, daar was Schiedam.

Genoten van de tentoonstelling, de koffie met, de lunch en op de terugweg even bij Delft eruit om het station te fotograferen. Viel me wat tegen na alles wat ik erover gehoord en gelezen had. Maar misschien ben ik wel verwend ondertussen door alle mooie dingen die we, steeds bewuster, gaan bekijken.

En zoals dat dan heet, kwamen we’ moe maar voldaan’ weer veilig terug op ons eigen station.

En vanmiddag een gecombineerde sint-kerstbijeenkomst met de kinderen. De boodschappen zijn binnen, het toetje staat te marineren, ik ga even rusten en sluit de computer af. En wie ik dat nog niet heb gedaan: de beste wensen voor 2016.

eenzaamheid

EENZAAMHEID

De eenzaamheid is als de regen.
Zij komt vanuit de zee de avond tegen.
Uit verre streken, vlak en afgelegen,
stijgt zij naar de hemel, die haar steeds bezat;
en uit de hemel valt zij op de stad.

Ze valt op grijze uren zonder zegen
als alle stegen weer de nacht loslaten
en als de lichamen, die niets verkregen,
elkaar ontgoocheld en bedroefd verlaten;
en als de mensen, die elkaar maar haten,
onder dezelfde dekens moeten dromen-

dan spoelt de eenzaamheid naar de stromen…

Rainer Maria Rilke.
Uit: Wie nu alleen is

Wat een schitterend gedicht van Rilke (1875-1926). Dit moet je een paar keer lezen en het liefst hardop, dan komt het nog beter tot je. Althans, dat geldt voor mij. En al houd ik niet zo van dit soort rijm en staat er wel drie keer het woordje ‘ als’ in de laatste strofe en beginnen zinnen met het woordje ‘ en’ ( dit proberen wij altijd te vermijden want ‘ hoort niet’), ik vind het prachtig want het roept zo mooi het beeld op van mensen die eenzaam zijn in het samenzijn. Ik vraag me wel eens af wat erger is: eenzaam en alleen, of eenzaam samen met een ander.

ijsbeeldenfestival Zwolle

Ja, daar kwam de vorige foto vandaan. Met twee (foto)vriendinnen, A. en I. met de trein naar Zwolle om daar de ijsbeelden op onze eigen manier te fotograferen. Wat een feest bij min 10. De eerste keer hebben we het rondje niet helemaal gehaald omdat we te koude handen en voeten kregen. Dus eerst opwarmen met soep en warme drank. Daarna de tweede keer rondgaan en steeds weer iets nieuws ontdekken. De beelden op zich boeiden mij veel minder dan de details. Vooral als de kleur van de lampen steeds veranderde wat totaal andere beelden opleverde. Ik zit hier thuis nog heel lang na te genieten van die vele vele foto’s die ik heb gemaakt. Kijk maar even een beetje mee.

Klik op de foto om hem te vergroten.

koud

Even een voorproefje voor een fotoverslag voor morgen. Gisteren uren gefotografeerd in een omgeving waar het 10 graden vroor. En ik heb genoten. Waar het was? Dat laat ik al een beetje zien.

telefoneren

Vanmiddag in de supermarkt hoorde ik een meisje met haar oma bellen. Ze had zo’n leuk stemmetje dat ik omkeek. Ik zag een meisje van een jaar of drie in de kar van haar moeder staan met een rode paprika tegen haar oor waarin ze met haar oma sprak. Ik lachte tegen haar, maar ze had alleen aandacht voor haar gesprek. Haar moeder zei: ‘maar je kunt toch niet met een paprika telefoneren?’ Ik draaide me om en dacht: hè nee, laat haar toch!.

Ik ging door met zoeken wat voor sla ik zou nemen en hoorde even later weer dat vrolijke stemmetje. Weer keek ik om en zag haar nu serieus praten met een pakje haricots verts tegen haar oor gedrukt. Gelukkig, ze liet zich niet uit het veld slaan door aardse opmerkingen van haar moeder.

bochten

…’ Niets is mooier dan een rivier, die blinkende weg van het verlangen. Geen beter plek om te wonen dan aan het water, oponthoud voor dromers, onophoudelijk stromend. Het allermooist is het te wonen in een stad waar de rivier een bocht maakt, als was ze even uit haar loop verleid…’

Nelleke Noordervliet: ‘ Denkend aan Haarlem’.

En ik ken vier geluksvogels die daar zowel aan het Spaarne wonen en bij een bocht in die rivier. Als kind heb ik daar vlakbij gewoond, maar deze afbeelding van een ansichtkaart is zelfs van voor mijn tijd. Door de eeuwen heen is er van deze rivier genoten.

ballet

Gisteren een bijzondere voorstelling mee gemaakt vanuit het Bolshoitheater in Moskou: het ballet ‘ De dame met de camelia’s’. Niet dat ik met vriendin E. op het vliegtuig ben gestapt, nee gewoon met de bus. Naar de Pathébioscoop in Haarlem. Daar was een rechtstreekse verbinding met het theater in Moskou. We zagen daar de zaal langzaam vollopen, de lichten doven, beleefden van nabij het meer dan schitterende en ontroerende ballet en hoorden het ‘ bravo’ geroep alsof het onze buurman was die dat riep. Zo bijzonder om mee te maken en dat smaakt duidelijk naar meer. En dat komt er.

Het begon om 16.00 uur en eindigde om 19.20 uur. En als er pauze was in Moskou, dan was er bij ons ook pauze.

In deze voorstelling klopte gewoon alles: de kleding zo prachtig tegen een passende decorkleur, de dans zo beeldend en alsof het totaal geen moeite kostte, het decor, de emoties op de gezichten van de dansers: ik ben er nog vol van.

Daarna samen een pizza met fles wijn om verder bij te praten en zeer voldaan gingen we weer met de bus terug. Heerlijk.

Vanmiddag wordt anders heerlijk: schrijven in Noordwijk en weer labyrintlopen op het strand. Kijk ik ook naar uit.

Verder kijken »