hoeheettut

Wil je met me naar
toejeweetwel?
toejeweetwel?
wil je met mij naar
toejeweetwelwaar?

Ja, ik wil met jou
naar hoeheettut,
naar hoeheettut,
ja, ik wil met jou
naar hoeheettutnou.

Gaan we samen in de dinges
en de weetnietmeerzovlug
even naar de komwatwasset
en dan weer naar huis terug.

Joke van Leeuwen

Voor sommige lezers iets van nu en voor andere iets voor de toekomst. Maar wat is het toch grappig dat je toch weet wat de ander bedoelt zonder dat je samen op het goede woord komt.

buiten binnen

Vandaag was het plan 100 tulpenbollen te gaan planten in de bakken naast onze flat, maar de regen hield ons binnen. Wat doe je dan behalve lezen, Escape to the country kijken en wat wordfeuden? Juist, voor de pc en daar wat met foto’s spelen, bekijken, weggooien enz. Zo kwam ik een oude foto ( wat is oud, 1 jaar) van de Grote Markt in Haarlem, gefotografeerd als spiegeling. En zo is hij nu geworden.

Inmiddels komt de heerlijke geur van tomatensoep mijn kamer binnen. Tijd voor het avondmaal. Ik hoop dat de regen geen plannen in duigen heeft gegooid of de hockeyers en voetballers onder ons een niet te koude douche heeft gebracht. Zo ja, dan wens ik je nu een fijne zondagavond binnen in de warmte en voor morgen: gezond weer op.

monogaam of niet

Dit is olie op het vuur gooien: monogamie maakt dommer.
Dit las ik gisteravond toen ik stapels Roots doorbladerde om te kijken wat ik wilde bewaren en wat ik wilde weggeven. Jawel, ik ben weer eens begonnen met sorteren en ruimen van gegroeide stapels. Maar, de uitspraak aan het begin gaat over fruitvliegjes, maar ja, soms lijken die in gedrag best op mensen. Ik las dat polygamie normaal is bij de vliegjes. Uit testen bleek dat vliegjes die gedwongen monogaam leefden, gevaar niet onderkenden, in tegenstelling met hun andere soortgenoten.

Zouden we in deze tijd met zijn vele gevaren dan wat vrijer in de omgang moeten worden? Ach, dat brengt weer andere gevaren met zich mee. Ik houd het maar bij mijn ene.

eeuwigheid

Er zijn miljoenen mensen die naar de onsterfelijkheid
verlangen en zelfs niet weten hoe ze een
regenachtige zondagmiddag moeten vullen.

Susan Ertz

bomen hebben geen haast

bomen hebben geen haast
zij hoeven nergens heen
seizoenen bepalen hun ritme
tijd voor kleur en geur

zij hoeven nergens heen
nu breekt de rusttijd aan
tijd voor kleur en geur
ik leg mijn handen op de stam

nu breekt de rusttijd aan
oud blad ritselt
ik leg mijn handen op de stam
een roodborst staart mij aan

oud blad ritselt
ik voel me verbonden
een roodborst staart mij aan
bomen hebben geen haast

marisca

leidraad

Tijdens het lezen viel mijn oog op het woord ‘leidraad’. Ik zeg altijd ‘lei-draad’, maar als je het woord niet kent zou je ook ‘leid-raad’ kunnen lezen. Zelfde woord maar met een andere klemtoon een andere betekenis voor mij.

Als ik lei-draad zeg is het of iemand voor mij een weg heeft uitgestippeld en ik word als het ware geleid langs een draad en hoef alleen maar te volgen om te komen waar ik wil zijn. Oplossingen voor problemen worden aangereikt. Alle initiatief zit bij de ander, ik word geleid, volg slechts.

Leid-raad voelt voor mij heel anders. Iemand geeft mij een raad die ik kan opvolgen maar verder ligt het aan mij dit op te pakken of niet, een beetje te volgen of geheel.

Bij lei-draad krijg ik dus het beeld van iemand die aan de hand geleid wordt. Bij leid-raad dat van iemand die raad krijgt over het leven maar het leven verder zelf moet onderzoeken. Ik denk dat het belangrijk is, vooral voor een kind dat opgroeit, om het woord in beide betekenissen te leren kennen.

Den Helder

Toen ik vertelde dat ik met mijn vrije reis naar Den Helder ging om foto’s te maken voor mijn project werd ik vragend aangekeken. Den Helder? Wat moet je daar nou?
Wel, ik had iets in mijn hoofd met oude, verwaarloosde muren en dacht dat daar mogelijk te vinden. Bovendien ken ik het slechts van doorrijden naar Texel en ik hoefde maar 1 keer over te stappen.

Ik heb er geen spijt van gehad. Mooie donkere wolkenlucht, lekkere harde wind en droog. En ik vond mijn oude pandjes en meer. Ging ook naar de oude scheepswerf waarvoor Napoleon nog opdracht had gegeven en ook daar was het een feest rustig rond te lopen en net zo lang iets te fotograferen tot ik tevreden was. Er werd wel aan me gevraagd of ik niet in het water wilde springen en wat ik daar aan het doen was. Altijd leuke gesprekjes met nieuwsgierige mannen die dan ook willen zien wat ik dan op de foto zet want zij zien alleen een oude kade. Ik zie er van alles in. En net als mijn Ton kijken ze me soms vertwijfeld aan: wat zie je daarin? Toen ik richting trein terug liep zag ik een bord: schopmakerij. Tot ik beter keek.

Maar ik heb genoten en in de trein , rijdend door het weidse polderland wist ik opeens waarom weids met ei wordt geschreven en niet met een ij: omdat er zoveel weiland in ligt.

het hele verhaal

Er was eens ergens, een paar straten verderop, een oude vrouw die niet op reis kon. Haar benen leken vastgeroest. Ze kon er alleen schuifelpasjes mee maken en die brengen je niet ver.
Op een dag in de zomer had de vrouw een gedachte. Ze hield ervan als er gedachten in haar opkwamen, want die waren nog lenig. Ze dacht: de mensen willen steeds verder reizen, van het gewone vandaan, omdat ze denken dat het dan mooier wordt. Maar misschien kun je ook almaar dichterbij reizen, van het gewone vandaan, en misschien kun je dan ook denken dat het mooier wordt.
Ze had een vergrootglas dat ze altijd gebruikte om te kunnen lezen. Het was een heel sterk vergrootglas waardoor je maar één letter tegelijk kon lezen, zodat elk woord een verrassing voor haar werd.
Maar nu ging ze er niet mee lezen. Ze schuifelde ermee weg om een paar dagen vakantie te nemen.
De eerste dag bekeek ze een kruimel op het donkerblauwe tafelzeil in haar keuken, en hoe langer ze ernaar keek, hoe meer die kruimel ging lijken op een verre meteoriet in de eindeloze ruimte.
De tweede dag dook ze in het oerwoud van de kamerplantjes en kwam oog in oog te staan met een vreselijk groot insect.
De derde dag raakte ze verstrikt in de doolhof van een opengesneden rode kool, waar ze ’s avonds een stukje van kookte en opat, zodat de kool op reis ging naar haar maag.

De vierde dag kwam ze terug van haar dichtbije reizen, want er stond visite op de stoep, visite die net terug was van een verre reis.
‘Da’s ook toevallig,’ zei ze, ‘ik kom net terug van een dichtbije reis.’ En ze vertelde hoe prachtig alles was geweest.
De visite lachte alleen maar en fluisterde:’ Ze wordt nu wel echt oud, hè, met haar verroeste benen.’
©Joke van Leeuwen

Dankzij Linda hebben we nu het hele verhaal en de schrijfster ervan. Mijn dank is groot.

troost voor later

VER WEG IS DICHTBIJ

Er was eens, ergens een paar straten verderop, een oude vrouw die niet op reis kon. Haar benen leken vastgeroest. Ze kon er alleen schuifelpasjes mee maken en die brengen je niet ver.
Op een dag in de zomer had de vrouw een gedachte. Ze hield ervan als er gedachten in haar opkwamen, want die waren nog lenig. Ze dacht: de mensen willen steeds verder reizen, van het gewone vandaan, omdat ze denken dat het nog mooier wordt. Maar misschien kun je ook dichterbij reizen, van het gewone vandaan, en misschien kun je dan ook denken dat het mooier wordt.
Ze had een vergrootglas dat ze altijd gebruikte om te kunnen lezen. Het was een heel sterk vergrootglas waardoor je maar
een letter tegelijk kon lezen, zodat elk woord een verrassing voor haar werd.
Maar nu ging ze er niet mee lezen. Ze schuifelde ermee weg om een paar dagen vakantie ten nemen. De eerste dag bekeek ze een kruimel op het donkerblauwe tafelzeil in haar keuken, en hoe langer ze ernaar keek, hoe meer die kruimel op het donkerblauwe tafelzeil in haar keuken, en hoe langer ze er naar keek, hoe meer die kruimel ging lijken op een verre meteoriet in de eindeloze ruimte.

n.n.

Ik weet niet wie dit geschreven heeft en ik weet ook niet meer wie het me heeft toegestuurd. Maar mijn dank is nog steeds groot. Ik zie mezelf daar dan bezig, hopelijk nog steeds met een fototoestel en pen en papier.

Parijs

Wat een weekend van tegenstellingen. De vreselijke moordpartijen in Parijs. Zoveel verdriet en angst bij mensen die een avond uit waren zonder iemand kwaad te doen. En toen kwam het kwaad naar hen toe, zonder aanziens des persoons werden ze gedood of verwond. Voor veel mensen zal hun leven vanaf nu anders zijn. Wantrouwen, angst, mogelijk haat zal de overhand kunnen krijgen. Net als ik zullen de meeste mensen zich niet kunnen voorstellen dat je zover gaat dat je mensen die je niets hebben gedaan neerschiet.

In hun ideologie hebben waarschijnlijk alle westerse mensen schuld aan wat hen niet bevalt of verachten ze iedereen die niet hun ideeën aanhangt.

En terwijl men in Parijs nog in shock is, zaten wij rustig thuis en hadden een vreedzame, lekkere tutdag thuis. Een wereld vol tegenstellingen op kleine afstand. En die afstand lijkt steeds kleiner te worden. Een vluchteling zei vanavond: de vijand waarvoor wij gevlucht zijn heeft ons ingehaald.

Verder kijken »