rondje

Soms loop je een rondje door een stuk natuur dat je al kent, maar sla je net een ander pad in, dan kom je misschien waar je nog niet geweest was. Dat gebeurde mij van de week. Ik wilde naar het parkje Meermond maar nam nu eens een andere ingang en dan ziet datzelfde stukje bos er toch weer anders uit. Eiken zijn eiken, lindes blijven lindes, dat is waar maar praktisch geen enkele boom van dezelfde soort heeft ook dezelfde vorm, grootte, dikte enz. Ik liep met mijn fototoestel en aantekenboekje en dan word je bijna altijd wel even aangesproken: ‘wat bent u aan het doen?’ Hier ook, en dat vind ik wel leuk. Toen ik tegen het einde van mijn rondje aangesproken werd en vertelde dat ik naar spinnen keek en zo’n kleintje aanwees zei de mijnheer: ‘ nou, als je echte spinnen wilt zien, dan moet je naar Australie. Daar zijn deze spinnetjes niets bij.’ En zo hebben we zeker een half uur over dat verre mooie continent staan praten en onze ervaringen vergeleken.

Maar ieder gebied heeft zijn eigen schoonheid. Zo’n watertje met overhangende bomen aan de ene kant en weilanden met slootjes aan de andere kant, dat vind je alleen hier. En dan zie je zo’n klein wilgje dat weet dat het aan de waterkant hoort te groeien, maar per ongeluk in het water terecht is gekomen en daar net doet of er niets aan de hand is. En bladeren waar het bladgroen uit weg gegeten is en waardoor de nerven zo mooi te zien zijn. En nog zoveel meer dat je kunt ontdekken op een klein stukje grond, als je maar langzaam genoeg loopt en goed om je heen kijkt.

er staat meer

Gisteravond, languit op de bank, weer eens zitten bladeren in een heel dik haiku-boek dat ‘ Boven de wolken’ heet en geschreven is door Bart Mescotten, een bekende naam in de haiku-wereld.

Er staan veel gedichten van hemzelf in met commentaar erbij, maar ook van andere dichters. Een haiku is kort, heeft eenvoudige taal en dat maakt dat je er soms in sneltreinvaart overheen leest. En dat is juist niet de bedoeling. Dat wist vadertje Cats al. Hij heeft eens over zijn boeken geschreven:

‘ Herkaut, eer dat ghy swelght, slockt niet, gelijk een vraet;
Maar denckt meer, als ghy leest; en leest meer alser staet.’

Met andere woorden: lees traag, niet te veel ineens, zoek naar wat er achter staat. Later zei Martinus Nijhoff: ‘ Lees maar, er staat niet wat er staat’.

Een haiku van Carla Pols uit de bundel:

Ik leg de tuin aan
en dan legt de tuin mij uit
wat een wonder is.

Zo, dat was het voor vandaag. Nu mijn bed in want de fysio heeft met haar acupunctuurnaalden mij flink te pakken gehad. Even bijkomen.

zicht en gedicht

Gisteren naar een mooie, bijzondere tentoonstelling geweest in het Historisch Museum in Den Haag: ‘ Op ’t duin. Duingezichten- duingedichten’.

Omdat ik dol ben op de kust en op gedichten een passend iets voor mij. Maar ook voor drie vriendinnen E.,L. en B.De laatste twee hadden we al lange tijd niet meer gezien dus bij de koffie eerst bijpraten. In het museum was zoveel te zien, te lezen en te beluisteren. Teveel van het laatste soms om te onthouden dus, jawel, het boek gekocht met de schilderijen en gedichten. Gisteravond uitgeteld op de bank erin zitten kijken en lezen. Zoals het onderstaande gedicht van J.C.Bloem:

Avondduinen

Met de avond worden de duinen eenzamer,
Luider aanhoudend wordt het zeegeruis,
Een schip de van ’t omheen vervreemde kamer,
Een alleen eiland het geruisloos huis.

Eenzamer dan de duisterende paden,
Die van het huis naar ’t eeuwig ruisen gaan,
Is ’t hart, onherroepelijk verraden,
Elke dag weer van niets moet voortbestaan.

Alleen die eerste zin al, zo mooi. Heel veel gedichten van Bloem spreken mij al heel lang aan. Mooie taal, mooi ritme, en altijd dat eenzame hart.
Klik op de foto’s om ze vergroot te zien. Of ga zelf kijken in den Haag.
Het eerste schilderij is van: tja, ik heb het hele boek doorgekeken, twee maal maar kan het niet vinden. en dan opeens bedenk ik dat ik waarschijnlijk het bordje ernaast heb gefotografeerd. Dus bij de foto’s gekeken en jawel: het is van
Thé Lau. Het heet: ‘Duinlandschap met gezicht op Groet.'(ca.1935). Vanavond nog eens goed door het boek heengaan, want dat zou toch te gek zijn als dit er niet in zou staan.

Het tweede is van Emil Neumann: Duintop ( ca. 1884)

omhoog en omlaag

Een tip voor de komende tijd: kijk eens anders dan je gewend bent. Meestal kijk je vooruit en opzij, maar kijk eens gerichter omhoog en omlaag. Je zult zien dat je beelden ontdekt die je nog niet had gezien of anders had gezien. In het bos kijk ik graag van onder een boom omhoog. Dat maakt je nederig en voedt je gevoel van respect voor de natuur. Ook in de stad is het een aanrader eens vaker omhoog te kijken. Maar in plassen en watertjes in en buiten de stad zie je ook, behalve plant en dier, mooie reflecties die soms prachtig vervreemdend zijn. En aangezien bijna iedereen ( ik dus niet) met zijn telefoon kan fotograferen, heb je altijd iets bij je om het vast te leggen en later na te genieten.

Een foto van onderaf naar boven en een foto van bovenaf naar beneden.

Afluisteren

Vanmiddag stond ik bij een kassa toen achter mij  twee meisjes een vrij luid gesprek voerden. De jongeman achter de kassa en luisterden mee: ‘ moet ik ineens met twee woorden spreken. Ja mama, nee mama. Maar als ik moeders zeg wordt ze kwaad. Vindt ze te oud klinken. Mijn moeder zit in haar ontkenningsfase van het ouder worden.’

Toen verlieten zij de winkel en keken de kassameneer en ik elkaar glimlachend aan. Sylvia Witteman zou er ook van gesmuld hebben en er vast een column aan hebben gewijd. En omdat zij er niet was schrijf ik het op. Te leuk om niet te delen.

de dag erna

Maar mensen die wij liefhebben en die wij verliezen,
die zijn altijd waar wij zijn omdat wij ze in ons hart hebben gesloten.
Zo nemen wij je straks weer mee: in ons hart en in onze herinneringen.

Dat zei ik gisteren in mijn toespraak voor Angelique. Er werd met liefde over haar gesproken. Op het kerkhof was het laatste afscheid in de regen. Maar het geeft haar ouders troost dat zij bij haar opa en oma ligt en rust heeft gevonden.

Het was tevens een zware dag voor de andere aanwezigen die ook een geliefde hebben verloren en dit nu weer herbeleefden. Met elkaar proberen we er voor elkaar te zijn. Is dat niet een van de essenties van het menszijn?

troost

Troost zoeken bij elkaar, in de herinneringen, in woorden. We zijn er allemaal naar op zoek als de tijd daar is. Zo was ik naar gedichten aan het kijken die iets van troost zouden kunnen brengen, maar wat de een aanspreekt, zegt de ander weer niets. Zelf vond ik de laatste strofe van een gedicht van Herman Gorter heel mooi, vooral in verband met ons nichtje Angelique:

Ze weet haar licht niet, ze is
zich zelve wel droefenis,
ik wilde ik kon haar iets geven
verlichtend het donkere leven.

Maar dat konden we helaas niet.

ons nichtje

Gisteren kregen we het verschrikkelijke bericht dat ons nichtje Angelique is overleden. Zo jong, net als Mink en Arnold, zo vroeg. En dan denk je aan het verdriet van de ouders, haar broer, schoonzus, neefjes en nichtje en al de andere mensen die haar kenden en van haar gehouden hebben. Weer dat: nooit meer.

Van de week zei ik: wat een k….. jaar is dit, maar het blijkt nog erger te kunnen.
En dan denk ik ook altijd aan het gedicht van Bert Schierbeek om wat troost te zoeken:

ik denk
als het regent
laat haar niet nat worden
en als het stormt
vat zij geen kou
en ik denk ook
dat dat denken
niet helpt
want je wordt nooit meer
nat noch vat je kou
want het regent
noch waait ooit
meer voor jou.

Maar echt troosten doet het niet, dat doet mogelijk de tijd en die neemt er vaak zijn tijd voor. Vooral voor de meest nabije familie blijft de pijn van het gemis scherp en stekend. Ik hoop dat de tijd mild voor ze is.

schapen

Vandaag wil het lijf niet zo, maar het koppie doet het gelukkig wel. Dat is dan mooi een gelegenheid om eens een paar gezegdes op te zoeken die ik nog niet ken over schapen. En dat is makkelijk als je internet gebruikt. In een oud boek zie ik dat veel van die gezegdes teruggaan op de bijbel. Wat ik jammer vind is dat veel gezegdes verdwijnen en veel (jonge) mensen ze niet meer kennen. Dus doe ik gewoon er een paar op Fluweelbloem om de boel weer een beetje aan te zwengelen. En dat alles naar aanleiding van een kudde schapen gisteren door ons dorp.

Bij het eerste glas een lam, bij het tweede een leeuw, bij het derde een zwijn.

Door drank kan een zachtaardig mens veranderen tot een bruut.

Om de wol scheert men de schapen.

Vriendschap wortelt vaak in eigenbelang.

Wie zich tot schaap maakt, wordt door de wolven gevreten.

Wie zich niet weert, wordt onder de voet gelopen.

Hij is altijd schaap gebleven.

Hij is nooit slim geworden.

Je scheert de schapen naar gelang ze wol hebben.

Je moet niet tegen elke prijs voordeel willen nastreven.

Het schaap met vijf poten.

Iemand die alles kan.

Eerst een raap, en dan een schaap, en dan een koe, zo gaat het naar de galg toe.

Wie eens steelt, komt van kwaad tot erger.

Dat schaap zal een zachte dood nemen.

Van die persoon zal je nooit meer iets horen.

Zijn tong is niet van schapenleer.

Hij weet goed wat lekker is.

als er een schaap over de brug is

Vanmorgen vroeg onder de wol vandaag want vanmorgen trekt er een schaapskudde door Heemstede en dat wil ik natuurlijk zien. Dus om 8 uur sta ik al op de brug over de Leidsevaart want ik wil een goed plekje hebben om de schaapskudde te fotograferen. Het is gezellig, allerlei bekenden kom ik tegen, ouders van klasgenootjes van M. en A. van de lagere school. Iedereen staart vol verwachting richting station want daar komen ze vandaan. He, daar komt ook een loper die ik goed ken, vriend I. die geen oog heeft voor de schapen en stug doorloopt.

Maar dan komt de kudde eraan met de herderinnen. De brug is afgezet met netten zodat de schapen niet het water in geduwd worden of zelf een duik nemen. Wat is het toch heerlijk voor de herder dat schapen kuddedieren zijn want waar de eerste gaan, volgt de rest en het hondje houdt alles in de gaten. Want stel je voor dat het tweede schaap denkt: mm, het gras daar lijkt me lekkerder en die gaat rechtsaf. Een ander denkt er net anders over en gaat de weer een andere kant op, een paar langzame denken: morgen is vroeg genoeg, ik stop ermee voor vandaag. Zo’n herder zou gek worden. Maar deze niet. Heel vlot liep het hele stel over de nieuwe fietsbrug, aan de overkant even grazen want de begeleiders moesten snel naar de Herenweg om daar de boel af te zetten. Ik fietste er ook heen en heb ze daar ook op de foto gezet. Ik had gedacht dat iedereen met kinderen wel langs de weg zou staan want wanneer zie je nu een schaapskudde door je dorp komen? Maar de meeste kijkers waren grijze duiven net als ik en even enthousiast als ik. Wat een heerlijk begin van weer een zonnige zondag. Straks bridgen maar nu nog even lezen op het balkon. (klik op de foto’s om ze vergroot te zien)

Verder kijken »