Ik heb het al vaak geschreven, maar we blijven genieten van de prachtige luchten die we vanuit onze flat kunnen zien. Ik heb even in een oud spreekwoordenboek gezocht naar een spreekwoord dat ik nog niet ken en jawel, ik heb er een gevonden. De lucht hangt nog vol dagen. Het betekent: morgen komt er weer een dag. Ik vind het wel een mooi spreekwoord, klinkt mooi vol.
Iedere dag en iedere avond zijn er momenten dat we zeggen: ‘ oh, moet je nu kijken.’ Dan zien we bijvoorbeeld dit:
ZWAAN
Er drijft een zwaan
de oevers trekken het water
strak aan
zodat het niets verraadt
van zijn diepste wieren en vissen
als een beschaafd gelaat
en niets geschiedt
er drijft een zwaan
en ze weet het niet
Herman de Coninck
Ik dacht: het wordt weer eens tijd voor een De Coninck. En omdat we vaak een zwaan, of een familie zwaan beneden zien, koos ik voor dit gedicht. Van binnen even naar buiten. De Coninck heeft zulke mooie taalvondsten en die laatste zin, die zet je aan het denken. Hoe is het, zo mooi te zijn en het niet te weten en te drijven en niet het besef te hebben dat je dat doet. Maar hoe weten we dat zeker? Niets weten we eigenlijk zeker. Wat ik wel (bijna) zeker weet is dat het volgende sprookje van hem wel echt is.
SPROOKJE
Er was eens een man
die altijd rechtvaardig was.
Vanmiddag heerlijk buiten nordicken. Nu wordt er gepoetst.
kleuren lokken
pronkend wiegen de bessen
ik kruip in mezelf
een gierend zwenken
vier zwaluwen oefenen
een lange reis wacht
zacht en glibberig
de naaktslak trekt zijn sporen
ik loop met hem mee
De opdracht voor oktober van de dichtgroep was: herfsthaiku. Dat vind ik heerlijk om te doen maar dan moet ik wel buiten zijn om ze te kunnen maken. En dat ging prima met dat prachtige weer de afgelopen maand. Ik heb er drie uitgekozen voor je.
Het leuke van het volgen van en cursus is dat je dingen gaat doen die je nog niet hebt gedaan. Zoals een foto maken van een stuk van je interieur en dan die afgedrukte foto weer in datzelfde interieur terugplaatsen en dan kijken wat dat verandert aan die plek. Soms valt het tegen en wordt het niet wat je in je hoofd had, maar soms wordt het meer dan gedacht. Van een hele serie zijn dit de uitgekozen die ik heb laten zien. Leuk om op regenachtige dagen en als de storm om je heen giert hiermee aan de gang te gaan.
klik erop om ze te vergroten
Gisteren las ik in de column van Sylvia Witteman over de Amerikaanse columnist Dave Barry. Ik dacht direct aan die zanger van vroeger die geheel in het zwart was gekleed. Maar ik denk niet dat dit dezelfde personen zijn. Ik haal uit het stuk van Witteman twee citaten van Barry:
‘Leven is alles wat sterft als je erop stampt ‘ en ‘Het is een bekend feit dat mannen nooit de weg zullen vragen. Dat is biologisch. Het verklaart waarom er miljoenen zaadcellen nodig zijn om een vrouwelijke eicel te vinden, ondanks het feit dat die eicel, in verhouding, even groot is als Spanje’.
Blij dat ik het nu snap.
Ik zat vanavond wat te bladeren in het ‘Zeemanswoordenboek’ van Jacob van Lennep en dan weet je dat dit een oud boek is want hij leefde van 1802 tot 1862. Allerlei scheepstermen en spreekwoorden worden erin uitgelegd en soms in een taal waar ik niets van snap. Ik ben dan ook geen zeevrouw en leef niet in de 19e eeuw, dus dat is niet zo gek. Maar het is heel leuk om door te lezen en ik heb het al een paar keer gedaan. Vanavond moest ik denken aan mijn verjaardag afgelopen zondag toen er voor mij werd gezongen en dat werd afgesloten met een driewerf’ hoera’. En over dat woord staat er ook iets in. Lees maar mee.
Houzee, of hoezee.
Echte Hollandsche uitroep, doch verdrongen door ’t Hoogduitsche of liever Kozaksche Hoera…
…Hoera is een bloote schreeuw, waarin zich geen denkbeeld ter waereld aanhecht. Hou-zee daarentegen (zoo als de oude zeelui roepen) geeft te kennen: ‘ blijf in zee, al splijt de mast, al kraakt de kiel, al scheuren de zeilen, blijf in zee, al bulderen de orkanen, al ratelt de donder, al zocht elk de haven!’ – maar ook op de levenszee- ‘ laat u niet afschrikken, door tegenspoeden, door onheilen, door laster, door volksgeschreeuw- Hou-zee! Hou moedig zee!’
Bij Wikipedia zie ik staan dat de roep een verbastering zou zijn van het Engelse ‘ hussa’ of ‘ huzza’ dat ‘ hijsen’ betekent.
Ik moet ook direct denken aan de NSB die het woord als groet gebruikte tussen 1933 en 1945. volgens de overlevering is die groet ontstaan in IJmuiden in 1933 tijdens een vergadering waar de spreker Van Geelkerken de stampvolle zaal toeroept, met gestrekte arm,: Hou zee!
Die roep van De Ruyter en Tromp kenden de IJmuidenaren nog wel en als een man beantwoordden zij die roep. Binnen korte tijd was het de binnen de hele beweging.
Maar ik moet ook denken aan de Tweede Kamer en de koning(in) waarvoor luid een driewerf’ Hoezee’ geroepen wordt. Ook koningin Wilhelmina gebruikte het woord vaak in haar toespraken. Want ‘ hoera’ was in deze gevallen niet gepast omdat het terug zou gaan op een Duits woord en na de oorlog wilde niemand dat.
Maar ikzelf hoor liever ‘ hoera’ dan ‘ hoezee’. Zit voor mijn gevoel geen bijsmaakje aan.
Ik heb wat met een app op mijn i-pad gespeeld en kreeg tot mijn grote verrassing hele aparte foto’s.
Het fijne van pijn is dat als hij weg is, je hem ook zo weer bent vergeten. Je went er ook snel aan en als dan na een lange tijd hij weer terugkeert weet je meteen: ja, zo voelde het. Dat had ik van de week met mijn spastische darm. Ik was hem vergeten tot hij weer de kop op stak. En laat ik nu net ook in mijn ‘ bedboek’ : ‘ Het volle leven. 100 fragmenten over geluk’ van Wilhelm Schmidt toe zijn aan het hoofdstuk Het redden van de eer. Schmidt schrijft over allerlei onderwerpen uit zijn dagelijks leven, zo ook over de darm
Hij is eigenzinnig. Steeds weer doet hij wat hij wil. Hij is een zelfstandig wezen en heeft toch veel behoefte aan aandacht…We verzorgen hem veel minder goed dan hij eigenlijk verdient. Die arme darm: iedereen zet zich in voor het behoud van het tropisch regenwoud, maar naar de exotische flora en fauna in het eigen darmstelsel steekt bijna niemand een hand uit. Als hij volledig wordt verwaarloosd, dan begint hij van woede te knijpen. Vooral wanneer hij nog laat in de avond moet werken, want daar heeft hij de pest aan…Als hij de volgende dag puft als de uitlaat van een oude auto, en we de wind dit keer van achteren krijgen, dan is het weer pijnlijk. De darm probeert daarmee alleen maar zijn behoeftes te articuleren…
En zo gaat hij nog even door over de darm als zelfstandig wezen. Ik weet nu dat hij van yoghurt houdt in de morgen vanwege de nieuwe bacteriën die daarin zitten en die dan direct aan het werk gaan. Dus maar weer aan de yoghurt bij het ontbijt. Want als je iemand met zoiets kleins al blij kunt maken, waarom zou je dat dan niet doen.
Als ik naar letters kijk, dan bepaalt niet alleen de vorm van de letter of ik die hard of zacht vind, maar ook het lettertype.
A of a is een wereld van verschil.
A is een technische letter zonder poespas, een soort bouwwerk.Hij zou zo van staal kunnen zijn, glad en hard van buiten en binnen.
De a is zacht en vloeiend en zou van rubber kunnen zijn, of van stof. Aaibaar, je kunt er tegenaan rusten.
Onder de A kun je schuilen voor de regen en toch nog nat worden, want de wind waait er aan alle kanten doorheen.
Ik ben anders naar letters gaan kijken door de mogelijkheden op de computer en door het boek ‘ Letterkunst’ van Kees van Kooten en Ewald Spieker. Van Kooten kan zo heerlijk schrijven over het alfabet en wat letters en woorden met je kunnen doen. Hij roept herinneringen bij je op zoals bij het stukje:
…Sommige van de zesentwintig letters waren ons van het begin af aan liever dan de andere. Je favoriete letter was natuurlijk de letter waarmee je voornaam begon; die wilde ieder kind zich als eerste eigen maken, want die letter was je tenslotte zelf. Dit was ook de letter die je gaandeweg van niet-officiële haaltjes en krullen durfde te voorzien…’
Dan ben ik weer even kind en denk aan het plezier dat je had als je een letter mooi kon schrijven en inderdaad later de letters ging versieren. En dan nog even terug te komen op de A, hierover schreef Adriaan van Dis in ‘familieziek’ dat: …’ meneer Java als een A voor het raam stond.’ Die stond dus wijdbeens voor het raam met waarschijnlijk zijn handen op zijn rug. Mooi beeld , had ik zelf wel willen bedenken. In de trein zit ik vaak te schrijven over de letters en hoe ze op me over komen.Ik ben gekomen tot de K, dus mijn eigen letter moet nog komen.
Het voordeel van een wat mindere dag is dat ik weer eens wat in bladen gaat zitten bladeren die ik bewaard heb voor ‘ je weet maar nooit’. Zo pakte ik vanmorgen ‘ de101 leukste vragen van 2012’ van Quest. Dit blad koop ik altijd als ik met de trein ga reizen of weet dat ik ergens een tijd moet wachten. Toen wij jaren geleden in Australië waren kreeg ik iedere ochtend een heerlijke sappige mango als ontbijt. Terug in Nederland waren ze te hard, niet sappig, niet aantrekkelijk om de volgende dag weer te kopen. Ik probeerde het wel af en toe maar altijd liep het uit op een teleurstelling. Tot mijn vriendinnen mij wezen op ‘ klaar om te eten’ exemplaren. Bij de peren heb ik die nog niet gezien dus heeft Ton geregeld nog een harde smakeloze peer en moet hij wachten tot ze zacht en smakelijk zijn. En laat ik daar nu net iets over lezen in Quest:
De vraag van een lezer was:’ Fruit dat hard en droog is, kan na een paar dagen rijp en sappig zijn. Waar komt dat sap vandaan?
Ik geef een korte samenvatting van het antwoord.
Onrijp fruit is zurig, smakeloos en keihard.Het bestaat op dat moment nog bijna geheel uit zetmeel en bevat weinig water. Tijdens het rijpen zetten enzymen het zetmeel om in suikers. Ook veranderen ze bijvoorbeeld groene kleurstoffen in rode en ze maken geurstoffen aan. Die suikers onttrekken water aan de lucht en de vrucht wordt sappiger.
Dus, als je nu en lekkere sappige vrucht eet, of hapt in een keiharde smaakloze, dan weet je hoe dat komt. Ik krijg gelijk al trek in zo’n sappige mango waarbij het sap langs mijn kin druipt.
~