ogenblikstemming

We hebben onze langste tijd er hier opzitten. Nog wappert de was hier in de wind en kijken we naar moeder eend die begon met zeven jongen en er nu nog vier heeft. Reigers?Ratten? Snoeken? Anders?

Zondag weer even gekeken in het toekomstige huis van A. en R. zij waren nog druk aan het klussen en hebben samen met familie en vrienden al heel veel voorwerk gedaan. Vandaag begint bij hen de aannemer. Gelukkig heb ik nog kunnen vastleggen hoe mooi half afgetrokken behang kan zijn.

En terwijl bij hen begonnen wordt, komt bij ons het einde in zicht. Vandaag hebben we gekeken hoe mooi de vloer gaat worden. De mannen hebben zich een slag in de rondte gewerkt omdat morgen de keuken geplaatst wordt. Wat zal dat een ander gezicht zijn als die er is en de vloer helemaal klaar is. Ik had gelukkig mijn fototoestel bij me want de onderkant van de vloerdelen waren zo mooi ingelijmd en ook de lijm op de vloer had zulke mooie patronen. Geniet maar even mee dan ga ik Ton helpen met de afwas.

Wij hebben geen idee hoeveel sporen wij achterlaten in ons leven. Daar dacht ik aan toen ik van de week op het strand liep en daar allerlei sporen aantrof van dieren en mensen die daar geweest waren, weer zijn vertrokken maar iets van zichzelf hebben achter gelaten. Soms is dat fijn, vaak niet. Neem al het plastic dat ik iedere keer weer op het strand zie ( en in de sloten en de berm op de weg erheen). Dat is een wereldwijd probleem en toch nemen veel mensen niet de moeite hun afval weer mee te nemen en in de plasticverzamelbak te doen. Het erge is wel dat het vaak boeiende foto’s oplevert. Ik weet wat: als ik er een foto van maak dan neem ik het mee en gooi het thuis weg bij het afval. Voor wat hoort wat.

Ik liep in het zachte zand en zakte erin weg zodat mijn voetsporen mooi achterbleven tot de volgende vloed.

Het was leuk te zien waar honden keurig hadden gelopen, waar ze hadden gespeeld, met of zonder kinderen en waar paarden hadden gelopen of gedraafd. Alle schelpen op het strand zijn natuurlijk ook diersporen. Aan de overblijfsels kun je achterhalen welk weekdier hierin heeft geleefd. Dat is ook zo leuk bij de zeepokken. Als je ze zo op een stuk hout ziet, dan realiseer je je niet dat het de huisjes van kreeftachtige diertjes zijn. Zes ( soms vier) kalkplaatjes met een dekseltje dat uit twee plaatjes bestaat. Dat dekseltje gaat onder water constant open en dicht. Als ze open gaan komen er twee armpjes uit die voedsel uit het water zeven. Als het eb wordt en de zeepokken komen droog te staan, heb ik mooi in Zeeland gezien, dan sluiten de dekseltjes en drogen ze niet uit. Mooi geregeld.

Ook zag ik heel veel sporen van de schelpkokerworm. De worm zag ik nergens. Wel heel veel gaatjes in het natte zand, dus misschien zaten ze daarin verscholen. Dit dier is weer een voorbeeld van hoe vernuftig de natuur werkt en zich aanpast. De worm is kwetsbaar en pantsert zich door kleine stukjes schelp en zandkorrels aaneen te plakken met slijm dat hijzelf produceert om zo een koker te maken waarin hij zich verschuilt. Er lagen heel veel lege kokers en de meeste waren nog steeds intact.

Een bosje veren van een meeuw, dat zie ik niet vaak dat ze nog bijeen zitten. Meestal zie je de veren los liggen. Wat zou er met deze meeuw gebeurd zijn?
En op weg weer naar mijn fiets zag ik heel veel gekrioel voor me op de stenen: miljoenpoten. Heel veel plat gereden of gelopen, maar genoeg die de overtocht wel levend haalden. Natuurlijk even door de knieën en op de foto om thuis te kijken of mijn eerste gedachte: een miljoenpoot, wel juist is. En volgens mij wel. En natuurlijk heeft het dier geen miljoenpoten maar tussen de 80 en 400. Zij hebben een kop en een groot aantal segmenten vormen het sigaarvormige lijf. Ze bewegen traag omdat ieder segment twee paar poten heeft die onafhankelijk van elkaar kunnen bewegen. Ik moet er niet aan denken dat ik dat zou hebben, ik zou constant struikelen over mijn eigen poten. Ik heb met dat ene paar er soms al moeite mee.
Klik op de foto’s om ze vergroot te zien.

Gistermorgen liep ik langs het strand en zoals alle vorige keren was dat bezaaid met tafelmesheften. Ik dacht eerst scheermessen, maar die zijn meer gekromd en deze waren recht, dus mesheften. De meeste waren ouder, daar was de bruine opperhuid afgeschuurd en zij hadden prachtige grijs, blauwe en andere, zelfs rozige tinten. Maar er waren ook ‘ verse’ waar de meeuwen zo gek op zijn. Ik zag een aantal liggen waar het zachte ‘ binnenlichaam’ nog in zat. Deze schelpdieren behoren tot de tweekleppigen die hun zachte lichaam beschermen tussen twee schelpkleppen. De meeste schelpen die wij op het strand vinden, zijn de restanten van schelpdieren die leven in de bodem. De meshelften behoren tot de familie van de Pharidae, de wetenschappelijke naam die voor het eerst door Linnaeus in 1758 is gepubliceerd. Zij hebben een gespierde voet en als je een nog levende aangespoelde schelp in vochtig zand zet graaft hij zich binnen een paar seconden weer in. Als zij zijn ingegraven wordt de aan- en afvoer van zeewater gedaan via sifonen, buisjes waardoor het zuurstof dat in het water zit en de voedingsstoffen worden gefilterd. En het afgewerkte water wordt ook weer verwijderd via de sifonen. En dat kun je soms zo maar bekijken op het strand. Maar meestal zijn de meeuwen en de scholeksters ons al voor geweest. Nou ja, het is hun voedsel dus daar heb ik vrede mee, maar af en toe een nog gevuld schelpdier vinden, dat is toch en extraatje.

Nog zo’n extraatje is als ik een nog vrije gaaf skeletje van de zee-egel (zeeklit) vind. Ze zijn zo teer dat ze meestal erg gehavend zijn. Maar neem er eens in in je hand en bekijk hem, zo mooi. Kaal, wittig en soms zie je nog restanten stekelige haartjes. De zeeklit ligt ingegraven in de zeebodem en als hij op het strand ligt kun je dat mooie gaatjespatroon zien. Hem mee naar huis nemen in je jaszak heeft geen zin, kapot voor je thuis bent. Maar als je een klein doosje bij je hebt kun je hem heel thuis krijgen. Waarom je dat zo doen? Gewoon om er thuis van na te genieten op momenten dat je naar het strand zou willen en daar om welke reden dan ook niet naar toe kunt.

Gisteren hadden wij een dag die contra de paasgedachte was. Die is van opstanding. En wij gingen juist geregeld plat en niet zo kort ook. ,dan zul je het wel nodig hebben,zeggen wij dan altijd. Misschien was het daarom dat wij gisteravond de buren versloegen met kaarten. Wij waren uitgerust en zij hadden kleindochter en kinderen op visite gehad.

Pasen. Als ik dan aan vroeger denk komt het beeld naar voren dat ik dan voor het eerst mijn nieuwe zomerjurk aan mocht en witte, door oma gebreide kniekousen. En dan daarmee, een vest wel aan, naar de kerk en dat ik het dan zo koud had en verlangde naar mijn winterkleren. Later vertelde mijn moeder precies hetzelfde over haar jeugd en Pasen.  Ik weet niet of wij chocolade eitjes hadden, ik denk het wel. En wat ik nog zo op kan roepen is het beschilderen van eieren, de avond ervoor. Mijn moeder maakte er de mooiste gezichten op en al die beschilderde eieren stonden dan in hun dopjes te wachten tot de volgende morgen. Ik weet dat ik het ook met M. En A. Heb gedaan, maar of ik ze daarmee een plezier heb gedaan, dat betwijfel ik.

De laatste dagen genoten van het buitenzijn. Gisteren op de fiets naar Noordwijk door de duinen. Maar voor die tijd toch even een foto gemaakt van ons huisje te midden van de bloeiende tulpen. Wat een voorrecht dit van zo nabij mee te maken. Ik dacht: ik ben in gezegende omstandigheden. Aan ons nieuwe huis wordt hard gewerkt, wij zitten hier op een andere prachtige plek en dan is het weer ons ook nog heel gunstig gezind.

Het fietsen door de duinen doe ik rustig want er is zo veel te zien. Ik stap dus geregeld af om van dichtbij te kijken hoe de esdoorn bloeit en me te verbazen dat er esdoorns zijn met nieuw groen blad en andere met nieuw bruin blad dat later groen wordt. Van dichtbij de knoppen bekijken die in allerlei stadia van opengaan waren. Ik blijf het iedere keer weer een wonder vinden wat er uit zijn kleine knop tevoorschijn kan komen. En af en toe sla ik een zijweggetje in waar de populieren nu ook in blad komen en daar zijn ook sommige soorten die beginnen met een bruin blad en dat wordt later groen. Een soort omgekeerde herfst.

Als ik aan duinen denk, dan denk ik niet direct aan esdoorn en populier maar aan duindoorn. Deze stoere, levende prikkeldraadversperringen hebben van overstuivend zand geen last, ze groeien er gewoon bovenuit. Het zijn ook moderne planten, ze ‘ latten’. De vrouwelijke plant ( waar de bessen aan komen) en de mannelijke huizen apart en zij gebruiken de wind voor de bevruchting. Je moet eens naar de verse blaadjes kijken die een grijsgroene kleur hebben. Als je een loep bij je hebt kun je zien dat die kleur veroorzaakt wordt door schubvormige’ haartjes’ die de struik beschermen tegen uitdrogen. Wonderlijk knap zit de schepping toch in elkaar. En daar mag je dus gewoon doorheen fietsen en foto’s van maken. En dat doe ik dan ook.
Gelukkig, het is gelukt. gisteravond had ik alles klaar maar kon niet op internet komen. Maar nu op paasmorgen is de verbinding herrezen, om het eens oneerbiedig te zeggen. ik wens ieder dit dit leest gezellige paasdagen met zon en heerlijke momenten van ontspanning. wij gaan vanavond hier bij de buren eten en ouderwets een potje kaarten. En wie weet  vanmiddag even op de fiets naar het strand. Dat heb ik gisteren ook gedaan en ik heb zo lopen genieten dat ik weer liep te fluiten. En foto’s maken, en maar kijken en de zeelucht opsnuiven. Het is dus zoals de titel zegt: ik ben in gezegende omstandigheden.

Bij het schrijfcafé maken we geregeld een woordgedicht. Dat is leuk om te doen en vaak ben je verrast over wat een woord met zijn letters bij je oproept. Neem het woord ‘ inspiratie. Dat zet je dan letter voor letter onder elkaar en bij iedere letter maak je een zin of woord dat iets met het hele woord te maken heeft.

INSPIRATIE

I ineens is het er
N nergens vandaan denk je
S soms roep je het bewust op
P plots valt het soms binnen
I inspiratie
R ratio is uitgeschakeld
A aanleg is niet vereist
T talent kun je ervoor ontwikkelen
I ideeën stapelen zich op
E en zoeken naar vaste vormen

INSPIRATIE

Moet je zelf ook eens doen bij een woord dat je treft of dat maar in je hoofd zit.

Geen wekker te hoeven zetten geeft me een gevoel van vrijheid: morgenochtend hoef ik niets. Heerlijk. Terwijl als ik de wekker wel moet zetten er ook leuke dingen in het verschiet kunnen liggen, zoals gaan naar het Schrijfcafé. Maar soms zijn er teveel dingen achtereen en heb ik behoefte aan ‘ even niets’, even gewoon zien wat de dag brengt en wat ik ermee wil, of niet. Even geen wekker.

Bovenstaande regel is niet van mezelf, maar is het begin van het gedicht ‘ DE GEDACHTEN’ van Kees Stip. De eerste strofe is zo:

Geef je gedachten eens een dagje vrij
dan komen ze al spoedig op gedachten
die jij van je gedachten niet verwachtte
omdat ze niet meer denken zoals jij.

Ik had gedacht dat ik daar vaker aan zou toekomen hier in ons buitenhuisje, maar dat valt tegen. Maar toch gebeurt het geregeld, als ik wat loop te dwalen ( daar zit geen spanning in zolang het maar geen verdwalen wordt) door bijvoorbeeld een museumzaal of in de natuur dat mijn gedachten allerlei sprongetjes maken die niets te maken hebben met hetgeen ik op dat moment zie. Nou niets, dat is niet waar want wat ik zie roept die associaties op en die leiden weer tot gedachtensprongen en die leiden vaak tot een zin die het begin kan zijn van een gedicht. Komende dinsdag is er weer schrijfcafe en dan laat ik mijn gedachten alle kanten op dwalen door de opdrachten die we dan krijgen. Heerlijk om te doen en mezelf te verbazen over mezelf.

Je kunt ook je ogen laten dwalen en niet gericht naar iets zoeken, gewoon ongestuurd kijken en dan opeens zie je het: dat beeld, dat moet op de foto. Hoe komt het dat ik het niet eerder gezien heb? Dus niet alleen je gedachten moet je af en toe vrij geven, ook je ogen. Doe je oren dan ook.

Van de week toen ik twee dagen met mijn nicht op stap was, toen waren mijn ogen en gedachten heel alert. Steeds alles in je hoofd vertalen in het engels en de omgeving afspeuren naar ‘ echt Hollands’. En dan zit je met de bollenvelden rondom natuurlijk helemaal goed. En eerlijk gezegd genoot ik er net zo van als zij.

Vandaag mijn nicht Leslie uit Amerika weer ontmoet met haar vriend. En van de week gaan we met elkaar twee dagen op stap. Zij genieten van de Hollandse steden, de musea en wij willen ze de bollenvelden laten zien. We zitten er nu tenslotte middenin. Altijd leuk om je eigen land te laten zien want je gaat dan weer eens goed kijken naar wat al zo bekend voor je is. Dat hebben mensen volgens mij vanzelf met de lente die toch ieder jaar weer hetzelfde biedt maar waarnaar we verlangend hebben uitgekeken en dan kijken we de bollen uit de grond, de blaadjes uit hun knoppen en kijken weer vol bewondering naar het frisse groen, de kleine lammetjes en vogeltjes alsof we het voor de eerste keer zien. Dat is eigenlijk ‘echt zien’ en niet slechts kijken naar.

Ik zag een mooi citaat over de lente van Jan Prins:

Maar om het alleruiterste der twijgen
was al een eerste huivering van groen.

Dat zijn van die zinnen waarbij ik denk: dat had ik graag geschreven willen hebben.

Nee, geen avondrood regen in de sloot, maar rood gekleurde plantjes. 

Al weken zien de sloten rondom ons buitenverblijf er ook prachtig rood uit. Natuurlijk daar foto’s van gemaakt en aan Ibo gevraagd: weet jij wat dit is? en zijn antwoord was: Groot Kroosvaren. Zo valt het verhaal uit de geschiedenis en het heden mooi samen. Daar hoef je dus niet veel voor te doen: naar buiten gaan, rondkijken, foto maken, buurman een vraag toespelen en er wat over opzoeken. Et voila, weer een stukje voor Fluweelbloem.

Kroosvaren en een beroemde tuinier

Edward Augustus Bowles was een bekende tuinder die in Enfield (Middlesex) een twee hectaren grote prachtige tuin had. Hij was waarschijnlijk een van de beste amateur-tuiniers uit zijn tijd. Buiten zijn de achting die hij kreeg omwille van zijn bekwaamheid en gedrevenheid was hij ook erg geliefd door zijn tijdgenoten vanwege zijn humor, menslievendheid en warmte.
Veel tuinplanten hebben zijn naam gekregen, ofwel omdat hij ze vond of ontwikkelde, ofwel omdat men hem eer wilde aandoen.

Bowles reisde veel en was steeds op zoek naar nieuwe planten. Zo was hij eind van de jaren achttienhonderd eens op plantenjacht in Biarritz. Hij vond er een vijver, mooi rood gekleurd door Azolla caroliniana (klein kroosvaren). Hij noemde het een ‘prachtige watervaren’ en stuurde enkele van deze planten in een pakketje nar huis. Bij zijn thuiskomst was hij laaiend enthousiast toen hij zag dat de plantjes zich hadden vermeerderd. Hij vond het leuk ermee te spelen door ze onder te duwen. Wanneer ze weer aan het oppervlak verschenen waren ze even droog als daarvoor. Soms bleven er wel enkele druppeltjes op de bladeren die in het zonlicht glansden als diamanten. Hun aantal nam alsmaar toe in zijn vijver in Enfield, Engeland. Bowles moest al voor het eind van de maand juli hele kruiwagens ervan verwijderen om nog water te kunnen zien. In de winter vroren de kleine plantjes vast in het ijs; toen het ijs smolt waren ze mooier dan ooit met een nog dieper karmozijnrode kleur. Ze kwamen ook terecht in andere vijvers in zijn rotstuin en lieten er zich niet uitroeien. Ze kamen ook in de rivier New River terecht die door zijn tuin stroomde en bedekten er een bocht. Gelukkig volgde daarop een strenge winter en overleefden de plantjes deze niet.
Dit verhaal leert ons dat het woekerende vermogen van deze plantjes zeker niet mag onderschat worden. Ook in bepaalde streken van Nederland heeft men er nogal wat last van. De kanaaltjes van Boskoop zijn volledig ingepalmd door deze ‘exoten’. `( Auteur: Guido Lurquin Bron: The Pond Library)

En nuweet ik dus hoe het komt dat de sloten hier zo rood gekleurd zijn. Maar wat ik zo erg vind, ik schrijf er geregeld over, is de troep die de mensen maken van hun omgeving. Als je ziet wat er allemaal in die sloot drijft, je wordt er soms moedeloos van. Misschien helpt het als we voor de natuur meer verwondering oproepen bij de mensen die niet geleerd hebben ernaar te kijken. En misschien helpt zo’n stukje ook. Hoewel, ik kan mij niet voorstellen dat een van jullie zoiets doet. Nee, dat geloof ik niet.