ogenblikstemming

ik denk

als het regent
laat ze niet nat worden

en als het stormt
vat ze geen kou

en ik denk ook
dat dat denken
niet helpt

want je wordt nooit meer nat
noch vat je kou

want het regent
noch waait het ooit
meer voor jou

Bert Schierbeek

Gisteren was het een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Dat hebben we met elkaar herdacht in Zutphen bij broer F. Broer L. was erbij via skype. Er werd over haar gesproken, een gedicht voorgelezen ( niet bovenstaande, had ik wel kunnen doen, daarom nu), een lichtje gebrand bij haar portret. Want het is waar: de doden zijn pas echt dood als we niet meer over hen praten of aan hen denken. Natuulijk komt mijn moeder niet meer echt terug, maar in onze gedachten en gesprekken was ze er wel. Het bovenstaande gedicht koos ik omdat wij blij zijn dat zij niet meer pijn hoeft te lijden, en wij geen zorgen meer over haar hebben. Het is goed zo.

Wij zijn, samen met de kinderen, een midweek weg geweest naar Appelscha. Daar hadden we een ruim huis waar het goed toeven was als het buiten regende en waar het buiten goed wandelen was als het droog was. Ton en ik wandelden in de omgeving van het park en daar kwam ik veel moois tegen, maar ook ondergelopen akkers. Met tegenlicht levert dat een mooi plaatje op. En de ondergaande zon na een droge dag geeft heel ander licht dan de morgenzon op een heiige dag. Dan zie je nog een laatste blad aan de hazelaar hangen tussen de bungelende mannelijke katjes en het piepkleine vuurrode vrouwelijke bloempje. En ’s avonds deden we spelletjes, we lazen of puzzelden en op dinsdagavond vierden we Sinterklaas. Maar omdat de meerderheid de gedichten die dag nog moest maken en er geen printer aanwezig was en de gedichten te lang waren om over te schrijven, werden de gedichten voorgelezen vanaf de i-pad. Deze familie weet traditie en vooruitgang goed te combineren. En ook de stilte kunnen we goed delen met elkaar als ieder zit te lezen, een glas wijn of sap onder handbereik. Dit alles is ultieme rijkdom, daar kan geen winnend staatslot tegenop.

Ik heb het nooit geweten, maar het woord’ kachel’ komt uit het Duits. Daar heette hij oorspronkelijk’ Kachelofen’. Nu zeggen de Duitsers ’Ofen’. Zij hebben het laatste deel behouden en wij het eerste. Maar de eigenlijke betekenis van kachel is: ’voorwerp van gebakken klei’. Het Duitse woord gaat weer terug op het Latijnse ‘ caccabus’:’ tegel ‘ en het Griekse ‘ kakkabos’: ketel, pot. Een kachelofen was oorspronkelijk van klei, later van ijzer en bedoeld om de omgeving te verwarmen. En ben je door te veel drank wat ‘ verhit’ dan ben je ‘kachel’. En al hebben wij geen echte kachel meer, toch zeggen wij ’s morgens: ‘ heb je de kachel aan aangedaan?’

Hoe ik dit allemaal weet? Dat komt door een van de vele leuke boeken die ik heb ‘ Van Aalmoes tot Zwijntjesjagen’ van Dr.P.H. Schröder. Snap je nu hoe moeilijk ik het vind een keuze te maken uit de boeken die weg moeten en mogen blijven? Ieder boek heeft wel wat waar ik iets aan heb.

Soms krijg je een totaal andere boom als je er een beetje mee speelt op de pc. Zo maak je je eigen sprookjesboom die er eigenlijk ook een beetje geheimzinnig uitziet. Je zou er zo een verhaal bij kunnen bedenken.

Geen witte, maar natte en donkere dagen voor kerst. Maar dat levert soms wel een mooi beeld op, gewoon in je eigen buurtje. Gewoon een kwestie van omhoog kijken.

 Zo met de kerstdagen op komst denkt menigeen aan zijn/haar gewicht: de kans dat je (wat) aankomt is groot: je wordt van binnen vetter. Dat is heel iets anders dan ‘ een binnenvetter zijn’. Die naam krijgt iemand die niet veel van zijn gevoelens uit, zelf zijn moeilijkheden probeert op te lossen zonder daar met iemand over te praten. Wat ik niet wist dat ze iemand die zich onbemiddeld voordoet maar een rijkaard blijkt te zijn, ook een binnenvetter noemen. Maar in zijn oorspronkelijke betekenis wordt het gebruikt voor dieren die er niet vet uitzien maar na de slacht ‘ veel vet van binnen hebben’. Eet ze! En ter aanmoediging een oud schilderwerkje van me met heel gezond voedsel.

“Wat heeft u gemeen met uw echtgenoot ?” ” Wij zijn op dezelfde dag getrouwd.”

“ De voorbeeldige echtgenoot is knap, begrijpend, gevoelig, vriendelijk en allang met een ander getrouwd.”

 W. van Broeckhoven

Wel, als ik dit zo lees dan besef ik dat ik het heb getroffen.

Als je de opdracht krijgt’ schrijf een gedicht over het geluid van water’, da ga je daar eerst eens een tijdje over denken en vlak voor ik enige weken geleden in slaap viel, kreeg ik opeens een paar zinnen in mijn hoofd. Dus snel opgeschreven en daarna viel ik dus lang niet in slaap want de zinnen bleven gaan en komen. De volgende dagen spelen met die zinnen en afgelopen dinsdag las ik het onderstaande gedicht voor:

water

dondert kletterend neer
in kleine kogeltjes
wit van de kou

zakt loom uit
trekt cirkels
zacht als een zucht

spat sissend op
onder banden

of glijdt traag
als een traan
onhoorbaar

 water

m’

Wat is er leuker dan mensen te bekijken vanaf een terras of via de ruiten van de trein. Maar sommige mensen, zoals schrijvers en dichters, doen dan iets met hetgeen ze gezien hebben. Zo ook Willem Wilmink. En ook als je niet van gedichten houdt, en dat doen sommige lezers van Fluweelbloem, dan raad ik je toch aan dit te lezen. Geen moeilijke taal of hele diepe gedachtespinsels, maar wel een heel mooie, rake observatie.

Echtpaar in de Trein

voor Wobke

Met de allerliefste in een trein
kan aangenaam en leerzaam zijn.
De prachtig vormgegeven stoel
geeft allebei een blij gevoel.

Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar
zit ik dus tegenover haar.
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
en zij rijdt vóór-, ik achteruit.

We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.

Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.

Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.

Willem Wilmink

Onlangs zagen wij bij DWDD een item over de vogelgekte toen een voor Nederland zeer zeldzame vogel gespot werd. Ik kwam er ook twee tegen, waarschijnlijk nog nooit door een mensenoog in het echt gezien. Dat is de magie van het boek. Het brengt je op plekken waar je nog nooit bent geweest en waarschijnlijk ook nooit zult komen en het laat je een onbekend planten- en dierenleven zien. Helemaal fantastisch als de schrijver /tekenaar een geheel eigen wereld schept, zoals in het boek ‘Halbritters dieren- en plantenwereld’.

Een nieuw soort vogel voor mij is de Nagelbijter (Forceps mordax).
Het is een klein schuw bijtertje dat iedere draadnagel te lijf gaat  die ook maar een paar millimeter uitsteekt. het leeft in de buurt van Tanger; de jonge vogels worden ondanks de verboden van de regering gevangen en afgericht. Een Nagelbijter kan wel 12 jaar oud worden en kan per dag moeiteloos zo’n 800 tot 900 draadnagels verwerken. En dan zijn de kleintjes nog niet eens meegerekend.

Een andere zeer bijzonder vogel is de Steenarend (Aquila exstructus).
Het is een zeer behendige vlieger en is meestal te vinden in de buurt van burchten en oude muren. Als hij langs vliegt pikt hij in de vlucht mortel en wormen uit de voegen. Halbritter noemt hem’ een meesterlijk voorbeeld van de bouwkunst van de natuur’. Ik sluit me daarbij aan en zal nog beter om me heen kijken in de buurt van oude gebouwen.
 Klik erop om ze vergroot te zien.