ogenblikstemming

Vandaag is het voor het eerst in 50 jaar dat wij geen vaderdag vieren. De dag werd voor mij makkelijker gemaakt omdat er vandaag een familielunch van de familie van der Eem was en ik daarvoor met een van mijn schoonzussen naar de kerk bij ons op de hoek ben geweest. Maar wat ook enorm hielp was de lieve mail die ik kreeg met de zondagspost van een zeer trouwe vriendin en de kaart die ik in de brievenbus vond van ook een trouwe vriendin, maar dan een vriendin van onze oudste. Ik moest daarbij denken aan een zakje dat ik kreeg toen ik laatst ansichtkaarten in een museum kocht. daar stond op:

En ik voelde heimwee naar de tijd dat Ton lekker zat te lezen op de bank met een van de boeken die hij vast ook op vaderdag had gekregen van de kinderen. En zoals altijd zeggen we dan: gelukkig hebben we de foto nog. Het is wel een foto uit zijn betere tijd toen hij nog spek op de botten had.

Even niets geschreven. Momenteel mindere periode in verschillende opzichten en schrijven en tekenen gaat nu niet. Wel wat spelen met foto’s. Zo maakte ik eerder een foto van de reflectie van bomen in een plas op het asfalt. Thuis had ik een doekje waaraan ik mijn verfkwasten schoonmaakte en dat lag verfrommeld op tafel. Daar maakte ik ook een foto van en toen heb ik die twee met elkaar vermengd en ik was verrast door de uitkomst.

Nadat we vanochtend hebben geschreven in een bovenzaal van de Witte Kerk in Noordwijkerhout, gingen we na afloop de kerk beneden in om de prachtige bloemsierkunst te bewonderen. Alles in twee dagen tijd opgezet door veertig vrijwilligers. Geweldig.

Je waant je, als je inzoomt, in een bollenveld, in een bloembed, in het hart van Noordwijkerhout en op de klomp het beeld van de Witte Kerk.

Vandaag is het 50 jaar geleden dat onze oudste werd geboren in de Mariastichting in Haarlem. Wat waren we blij met haar en wat was ze mooi. En dat is nooit veranderd. We bleven blij met haar en trots op haar en nog altijd is ze mooi. Ton en ik zongen altijd voor haar (en ook voor onze jongste) als ze net wakker was: ‘lang zal ze leven’. En toen ze het huis uitging, zongen we het door de telefoon ’s morgen als we wakker werden. En nu moest ik alleen zingen en dacht: als dat maar goed gaat. Maar het ging goed. Straks ga ik het even delen met Ton. Even een kleine terugblik van dat eerste jaar.

Ik ben blij dat mijn schoonvader op de eerste foto goed te zien is en mijn moeder en dat mijn vader op de laatste foto er leuk op staat. Jammer dat hij maar vier jaar van haar kon genieten. Maar gelukkig hebben we de foto nog.

Gelukkig is het nu weer droog maar een uur geleden kletterde de regen weer tegen de ruiten. Ik zoek nog een foto die ik van de week maakte van het afgeplakte raam met de condensdruppels. Hierin zie je een silhouet van de winkelstraat. De volgende is geheel abstract. Ik zocht ook naar een regengedicht en vond er een van J.H. Leopold dat ‘Regen’ heet en daar neem ik de tweede strofe uit:

En hier nog aan het vensterglas
aan de bedroefde ruiten
beeft in wat nu buiten
van winderigs in opstand was
een druppel van den regen,
kleeft aangedrukt ertegen,
rilt in het kille licht…

Afgelopen zondag in Thijsse’s Hof probeerde ik contact te krijgen met Thijsse, maar hij was zo geboeid aan het kijken naar de vijver in zijn hof dat hij geen oog had voor mij. Ik wel voor hem.

Vanochtend had ik opeens zin om naar Thijsse’s Hof te gaan om te kijken of er al veel voorjaarsbloeiers waren. Wel mijn winterjas nog aan. Op mijn gemak door de hof gelopen, veel stil gestaan om iets te fotograferen, of om naar de vogels te luisteren die al steeds luidruchtiger beginnen te worden. Er waren verschillende plekken vol bosanemonen en dat vind ik zo’n mooi teer bloempje. Zo anders dan de rode gekweekte.

Thuisgekomen zocht ik even wat informatie over de naam van het plantje.
De naam komt van het Griekse woord anemos, wat wind betekent. Het is niet alleen dat de blaadjes van de bloem al bewegen bij het minste zuchtje wind en dat het pluizige zaad door de wind wordt verspreid maar het heeft ook te maken met een verliefde god, namelijk Zephyros, de god van de wind. Aan het hof van zijn vrouw Flora was een nimf, Anemona genaamd. Zephyros werd verliefd op haar en zijn jaloerse vrouw Flora veranderde de nimf in een bloem. Ze mocht wel haar naam houden. Dit weten we omdat Plinius de Oudere dat heeft opgeschreven uit de Griekse oudheid.

Maar ook zonder de informatie kun je gewoon genieten als je ze in het bos ontdekt. Of van een weerspiegeling in het water of de eerste knoppen aan de struiken die zich gaan ontplooien.

Zoals beloofd nu wat foto’s.

Ik zie vaak gezichten die niet zo bedoeld waren zoals op de eerste foto. Ook zag ik pas op de computer dat ik zelf in de schuimbellen sta op de tweede foto. De derde foto toont mijn plekje op de tafel. De vierde mijn zentangle die ik in de kleuren van zee en strand had gemaakt wat niet mijn opzet was. De volgende foto was gemaakt op een avond dat het droog was. Meestal was het in de ochtend droog. En de laatste foto maakte ik toen ik het strand ging verlaten en opeens andere kleuren in het zand ontdekte. wil je een foto beter bekijken, klik er dan op.

Vanochtend was ‘luchten’ een werkwoord. Even lekker de kou in een boodschap doen. Vanavond was het het meervoud van het zelfstandig naamwoord ‘lucht’. En ook daar genoot ik van. Dat zijn de kleine opstekers van de dag, plus leuk bezoek natuurlijk. De avondlucht was weer zo mooi dat ik toch weer foto’s maakte. Dit keer met mijn telefoon en dat ziet er toch anders uit dan met mijn camera. Maar anders is niet minder alleen anders. Ik maakte er ook een zwartwit van en vervolgens ging ik die nog een keer bewerken. Dat ziet er dan zo uit.

Gisterochtend was een heerlijke ochtend. Anne met Basje kwamen bij Ton zodat ik naar het labyrintlopen in Noordwijk kon. Het was mooi weer, fijn gezelschap, lekker gelopen en geschreven. Na het labyrintlopen schrijven we altijd na de beginwoorden: vandaag liep ik het labyrint…
Ik schreef:

Vandaag liep ik het labyrint en met de zee voor me voelde ik vrijheid. Vrijheid hier te zijn, vrijheid om als herinnering mee naar huis te nemen.
In het labyrint vele schatten die de zee ons schonk. Mijn ogen dwaalden erover tot ik iets vond dat me raakte. Een grote dubbele schelp die los begon te komen maar nog verbonden was. Zo symbolisch voor ons leven nu. Ik nam hem mee en liep verder.
Weer trof iets mijn oog: een aantal schelpen die met elkaar verbonden waren. Ook symbolisch voor ons leven op dit moment.
En boven mij prachtige wolkenluchten, voor mij de weidsheid van de zee en de horizon. Ik voelde me vrij en gezegend. Dit zo samen te delen en te beleven is iedere keer weer bijzonder.
En de zee die komt en gaat, de wind die komt en gaat net als leven eens kwam en weer gaat. Ik nam het woord ‘symbolisch’ en dat was het vanochtend.

Thuisgekomen was de tafel gedekt en kwam schoonzoon R. ook er gezellig bij. Dat was het tweede fijne van de dag. Het derde fijne was dat aan het eind van de dag onze oudste met P. kwamen om de kerstboom omhoog te brengen omdat de lift nog stuk is. Daarna haalde P. Chinees en aten we met elkaar, wel zonder Ton want die wilde niet eten, behalve wat vla.
En daarna begon het minder fijne want we hoorden overal vandaag brandweerauto’s komen en politieauto’s. Het kruispunt beneden bij ons werd afgezet en er kwam een alertbericht: binnen blijven en ramen en roosters dicht. Bleek een grote brand in een woningzaak een paar honderd meter verder op de Kerklaan. Grote rookwolken hingen er en later zagen we de vlammen opschieten. Ik kon alles van bovenaf goed zien maar vond het wel angstig en bedacht: wat zou ik meenemen als dat hieronder zou zijn? ‘Niets’ zei onze oudste, ‘ wegwezen gewoon’. Tegen middernacht dorst ik te gaan slapen. Dacht wel: nu kun je hier in alle vrede blussen, maar in oorlogsgebieden kan dat niet, wat een angst voor die mensen.Vanochtend las ik in de krant dat er niemand gewond is geraakt maar dat het pand verloren is. Dat is dan een gelukkige afsluiting van een nare avond.