ogenblikstemming

Ik had een citaat uitgeknipt om bij te schrijven. Het luidt: Met mijn troostgoed geef ik herinneringen terug.

Wat is mijn troostgoed en aan wie geef ik herinneringen terug? In eerste instantie denk ik aan mezelf. Al die stenen die ik van vakanties heb meegenomen, het zijn herinneringen die ik in de hand neem. Ik voel me weer daar aan zee en op die camping. Zakken vol stenen sjouwde ik mee omhoog en legde ze rond de caravan. Later vertelde Ton dat als ik nieuwe meenam hij andere weer weghaalde. En als we vertrokken moest ik keuzes maken: welke mogen mee en welke niet? Want anders was de caravan te zwaar beladen volgens Ton.
Is het troost om daaraan terug te denken als ik zo’n steen oppak? Ja, want het haalt fijne herinneringen op.

Dat heb ik ook als ik het strikje van Ton zie liggen op zijn werkblad. Dan komen de herinneringen boven van de momenten dat hij dat droeg. Foto’s kunnen ook troostgoed zijn maar ook mooie herkenbare stukken in boeken of gedichten. Belangrijk dus om een voorraad troostgoed aan te leggen, te bewaren, op te pakken indien nodig. Geef het jezelf terug die fijne herinneringen, mijmer erbij, glimlach, laat tranen lopen en blijf ze koesteren dat troostgoed.

Ik was iets aan het zoeken en toen kwam ik een doosje tegen waar allerlei gedichten inzitten. Bij het thema’ loslaten’ zat dit prachtige gedicht.

Zo is liefhebben 

Liefhebben
is beschutten
zonder vast te houden,
ruimte scheppen
in tijd en eeuwigheid.
En daarom zeggen:
doe maar,
ga maar,
zo lang, zo ver
als nodig is.
Kijk maar niet om.
Ik wacht. Ik blijf.
Liefhebben
heeft teveel voeten in de aarde
om zonder verdriet
te kunnen zijn.

Kris Gelaude
uit: Voor wie woorden zoekt. 

Deze tekening past er wel bij vind ik, ooit eens gemaakt en komt nu weer tevoorschijn.

Bij het schrijfcafé bedacht ik het woord ‘bevend trilgras’. Daarna kwam de opdracht: schrijf 7 minuten alsof jij bevend trilgras bent. Bij mij vloeide dit uit mijn pen:

Ik wil het niet maar ik ben zo fragiel dat bij ieder zuchtje wind ik heen en weer tril. En dan komt er ook nog bij dat ik niet tegen kou kan dus als het minder dan 20 graden is beef ik van de kou.
Mijn buren, zij zijn stoer sportveldengras, vinden mij een aanstelster, een aandachtzoekster. Maar ik kan er niets aan doen.
Ik sta wat verscholen aan de kant maar als ik die voetballers het veld op voel komen, dan tril ik al van hun gestamp.
Gisteren was ik wel blij. Een klein meisje had geen zin in dat gevoetbal en dwaalde wat af naar mijn kant, ging op haar billen zitten en ging met haar vingers door het gras om het te laten bewegen. Tot ze bij mij aankwam en zei:’ hé, jij trilt vanzelf. Wat leuk!’
En net voor ze me wilde plukken werd ze geroepen en ging ze weg. Ik trilde en beefde van spanning en trots. Zie je wel, ik ben wel leuk.

Na afloop moesten we trilgras met papier uitbeelden en dat werd zo bij mij:

Ja, zo heet het nieuwe boek van onze Annemarie: Pep en het zingende scheetkussen. Ik heb het met veel plezier gelezen en genoten van de illustraties van Jop Kraaijkamp. Er zijn al zeer lovende recensies verschenen, ook vanwege het feit dat kinderen die moeite hebben met lezen dit heel vlot kunnen lezen. Er was een meisje dat niet van lezen hield maar dit boek niet weg kon leggen. Dus heb je kleinkinderen zo tussen de 7 en 11 jaar, geef ze dit boek cadeau en geniet er zelf ook van. En binnenkort komt ook deel drie van F.C.Ufo uit, ook een aanrader. Bij Annemarie thuis staan haar boeken mooi uitgestald en ook bij mij thuis staat er steeds een boek te pronk.

Vandaag is weer zo’n dag van gemixte gevoelens. Aan de ene kant, de grote kant, staan die 53 jaar dat we samen getrouwd zijn geweest. Aan de korte kant staan de twee jaar dat ik die dag zonder Ton herdenk. Vanochtend hem een bloeiende plant gebracht, geen bloemen want met die wind waait die vaas vast om. Ton nam altijd bloemen voor mij mee, niet alleen op onze trouwdag of mijn verjaardag maar elke vrijdag als hij uit zijn werk kwam kocht hij een bos bloemen. Dus vandaag bracht ik bloemen naar hem.
Ik kreeg lieve berichtjes, een prachtige kaart en straks ga ik met de kinderen eten hier thuis. Wij gingen altijd uit eten maar nu wil ik thuis zijn. Ik heb het geluk dat ik kan terugkijken op mooie herinneringen en die blijf ik koesteren. Ik heb wat foto’s gezocht van door de jaren heen. Van ons trouwen, van onze eerste bezoek aan Parijs in 1972, van onze reis met vrienden naar Portugal in 2007 en een van vlak voor corona in 2020.

De dichter Sjoerd Kuyper geeft een heel lang, leuk, fantasievol gedicht geschreven (zoek het maar op, zo leuk) over de kleur groen. En daar moesten wij ons weer door laten inspireren tijdens een vijf minuten durend sprintje. Dit kwam bij mij boven:

Na het frisse lentegroen verdonkeren al die groenen tot één saai zomergroen. 
Geen eersteverliefdsheidgroen meer want dat verdween met het einde van de lente. 
Ook poepgroen is verdwenen want de pillen hebben geholpen.
Mijn truitjesgroen blijft hangen in mijn kast.
Het groen van mijn balkon is verworden tot bladderafgrijsgroen.
Maar mijn aquarelgroen is nog steeds in het doosje, klaar om gemengd te worden van lichtgroen tot bruingroen.
En het gras is zijn grasgroen aan het verliezen en wordt langzaam dorgeelgroen.
En ik, mijn lentegroen is allang herfstgroen geworden en ik hoop dat het nog lang duurt voor het verbleekt is tot droogdorgeelgroen.

Ik volg al een paar jaar een creatieve, leuke jonge vrouw via www.struinkunst.nl. En ik heb haar een keer ontmoet op een kunstmarkt. Zij volgt mij via Fluweelbloem en zag mijn wonderwezens. Daar wilde zij wel een stukje over maken op haar website en dat is nu gebeurd. Kijk maar op:

https://struinkunst.nl/wonderwezens-collagekunst-van-marisca/.

Maar vergeet niet haar website met zoveel inspirerende ideeën te bezoeken en wie weet inspireert jou dat ook weer. Mij doet het in ieder geval wel.

Als extra nog een bijzondere bladvis.

Vandaag is het een jaar geleden dat onze lieve schoonzoon Pieter overleed. We herdenken hem ieder op onze eigen manier. Ik denk aan hem als de stille man tijdens onze drukke gesprekken van de meisjes van der Eem, als de man die toneelstukken schreef, regisseerde en filmde, als de man die door Griekenland fietste en thuis vazen en borden beschilderde alsof het antieke Griekse voorwerpen waren, als de man die trompet speelde, als de man die zo van onze oudste hield. 
Ik zocht naar een passend gedicht en koos deze:

Ver

ik mis je
van dichtbij
nog het meest

Iris Le Rütte

Vandaag in het schrijfcafé was het thema GROEN. Een van de opdrachten was vijf minuten te schrijven naar aanleiding van het gezegde: Er geen gras over laten groeien.

Ik schreef:
Er geen gras over laten groeien. Maar soms zou ik dat wel willen als ik al die tegeltuinen zie. Laat dat gras, wat voor soort dan ook, maar tussen de tegels omhoog komen. Maar die bewoners laten daar geen gras over groeien en halen elke spriet er direct weer uit. 
Zelf ben ik niet zo’n snelle opruimer, dus bij bij veel spreekwoordelijk groen. 
Er zijn trouwens grassen met heel bijzondere namen. Ik kom er nu even niet op maar ga het thuis eens opzoeken. Misschien kan ik er dan ook bij gaan schrijven. Opeens komt bij mij boven ‘Timothégras en ‘Engels raaigras’. Geen idee of ze echt zo heten maar die laatste klinkt niet echt poëtisch. ‘Bevend trilgras’ dat klinkt beter al bestaat het niet maar dat maakt niet uit, bij schrijven mag dat.

En thuis ben ik wat namen gaan opzoeken die ik leuk vind om eens bij te gaan schrijven. Zoals:

bevertjes- bochtige smele- bruine snavelbies- geknikte vossestaart- gestreepte witbol- handjesgras- ijle dravik- kruipertje- schaduwgras- stijf straatliefdegras- tandjesgras- zachte dravik.

Ik voel al wat sprookjes komen opborrelen.

Afgelopen week was ik op Schiermonnikoog voor de bruiloft van een vriendin van onze dochters. Ik had het geluk dat onze jongste zei:’ zullen we dan een week daar in een huisje gaan?’ Nou dat wilde ik wel. En met ons ging nog een vriendin de hele week mee. De andere gasten, waaronder onze oudste, kwamen op vrijdag en gingen op zondag weer weg. De bruiloft was heel bijzonder maar wat heb ik ook van dit eiland genoten. Gelukkig nog niet zomers druk dus was ik geregeld alleen in het duin of langs het wad. Het dorp ook zo mooi en heerlijk dat je alleen vogelgeluiden hoort en af en toe wat mensenstemmen. Het was in week volledig in harmonie en ik zit nog steeds na te genieten. Kijk maar mee naar wat foto’s. Er komen er later meer.