ogenblikstemming

Gisteren koos ik weer zo’n prachtige zin van schrijver Jan Kleefstra uit het boek ‘Boswerk’ : ‘Nu en dan druipt het bladeren’. Ik schreef daarna :

Wat een prachtzin is dit. Het druipt bladeren. Gisterochtend droop de regen van de bladeren die nog in het duin hingen. De meeste bruin en verdord maar enkele nog mooi geel met vlekjes erin. Regen kan vervelend zijn als je buiten wilt gaan fotograferen, maar na de regen is het genieten.

Het druppen van bladeren is praktisch achter de rug maar ik heb ervan genoten. De wind die ze het laatste zetje gaf en soms zie je het zelfs in windstille momenten gebeuren en dat heeft voor mij iets magisch. In een bos zijn zonder dat er geluid is en dat er dan vlak voor je een blad heel rustig omlaag dwarrelt. Het gebeurt een enkele keer dat je zoiets meemaakt en het is betoverend.

Wat heb je toch weinig nodig om een geluksmoment te beleven. Ik ervaar dat in de natuur maar ook als ik, zoals van de week, weer een wonderwezen maak dat weer anders is dan de anderen. Of dat ik een stuk tekst schrijf waarbij ik later denk: zo, heb ik dat geschreven?
Ze zeggen het al zo lang: geluk zit in de kleine dingen. Dat merk ik gelukkig steeds weer.

Vandaag in het duin bij Schoorl gewandeld toen het even droog was. En in het water is er altijd wat te zien. Als je fotografeert is het lekker geen plan te hebben want dan heb je alle tijd voor wat je tegenkomt.

Bij het abc over waar ik dankbaar voor ben kwam bij de letter k direct boven: mijn kinderen.
Twee dochters die ons leven zo hebben verrijkt en dat nog altijd doen. Dankbaar ben ik ook dat zij het samen zò goed kunnen vinden dat ze tijdens hun studie zes jaar samen in een flat hebben gewoond en later bijna naast elkaar zijn gaan wonen. Dankbaar ook dat de schoonzoons daar ook prima mee konden leven en het ook gezellig vonden.
Dankbaar ben ik voor de zorg die ze voor elkaar hebben en voor mij en Ton, vooral in de laatste jaren.
Om mij heen ervaar ik dat het helaas ook anders kan lopen in een gezin.
En vrijdag, nadat we in het nieuwe huis van onze oudste waren geweest en weer naar huis gingen, zag ik ze samen lopen praten en lachen en dan ben ik intens dankbaar die verbondenheid te zien en te voelen.
Ze blijven bij elkaar in de buurt wonen, samen sporten, samen naar theater, samen eten en kaarten en zelfs hun vriendinnen delen ze en van dat alles mag ik meegenieten op afstand of van nabij en het maakt geen verschil voor de warme gloed die ik in mijn hart voel als ik ze zie of aan ze denk.
Dank lieve dochters dat jullie ons leven zo verrijkt hebben.

ik zocht in mijn tekeningen en vond deze erbij horen.

Als je goed om je heen kijkt kun je in allerlei dingen gezichten ontdekken maar soms is het gezichtje overduidelijk. Dit zag ik een tijd geleden op een muur hier vlak om de hoek. Ik moest er inwendig om lachen.

Gisteren mocht ik dat ook uitwendig toen onze oudste trots haar nieuwe huis aan ons liet zien. Prachtige plek in haar vertrouwde omgeving. Ze zal zich er wel heel snel thuis voelen.

Vroeger hield ik er niet van maar sinds enkele jaren wel: de amaryllis. Ik koop ze geregeld bij de bloemenman maar niet voor half november en niet na januari. Bloemen moeten hun seizoen hebben vind ik al kunnen sommige, zoals rozen, het hele jaar door.

Ik kreeg een bol van mijn nichtje en daar kwamen vier prachtige bloemen uit en net als andere keren zette ik die op de foto en ging ik daar vandaag wat mee spelen op de computer. Het regent buiten dus een leuk binnenklusje. En toen kwam er een soort figuurtje in tevoorschijn.

Ik zocht ook wat informatie over de bloem en dat staat onder de foto’s.

Amaryllis is een geslacht van bolgewassen uit de narcisfamilie, dat endemisch is in Zuid-Afrika. Het geslacht is vernoemd naar een herderin uit de idyllen van de Griekse schrijver Theocritus en een pastorale van de Romeinse schrijver Vergilius.

De botanische naam Hippeastrum is verlatijnst Grieks voor “ruiter-ster” en is gekozen door William Herbert in 1821. Het is niet geheel duidelijk waarom hij deze naam heeft gekozen.

De eerste commerciële telers waren Nederlandse kwekers die verschillende soorten invoerden vanuit Mexico en Zuid-Amerika. Ze begonnen verschillende cultivars en hybriden te ontwikkelen vanaf het begin van de achttiende eeuw. De eersten hiervan bereikten Noord-Amerika aan het begin van de negentiende eeuw. In 1946 verhuisden twee Nederlandse kwekers naar Zuid-Afrika om daar Hippeastrum te gaan kweken. Hoewel de meeste gekweekte vormen uit Nederland en Zuid-Afrika komen, worden nu ook cultivars ontwikkeld in de Verenigde Staten, Japan, Israël, India, Brazilië en Australië. Vooral de dubbele bloemen uit Japan zijn erg aantrekkelijk.

Over het algemeen produceren Nederlandse bollen eerst bloemen en na de bloei ontwikkelen de bladeren zich pas. Bollen van kwekers uit Zuid-Afrika ontwikkelen tegelijk bloemstengels en bladeren

Van de week was een schrijfopdracht van Christine de Vries: ‘zet alle letters van het alfabet onder elkaar en schrijf achter elke letter waar jij dankbaar voor bent, beginnend met die letter. Kies er later een of meer uit en schrijf erover’.

Dat heb ik vanochtend gedaan en bij de C kwam: creativiteit. Dat riep bij mij het volgende op:

Ik ben dankbaar voor de creativiteit die nog altijd stroomt in mij. Een leven zonder zou een leger leven zijn voor mij. Nu maak ik bijvoorbeeld plannetjes wat te doen met mijn wonderwezens. Maak ik nieuwe of ga ik er eerst bij schrijven. En woorden en mooie zinnen die ik tegenkom, uitknip, opplak en die dan weer tot nieuwe worden en zinnen leiden die me soms verbazen als ik ze dan hardop lees. Daar geniet ik van. 
Creativiteit laat me bruisen maar kan ook tijdelijk stilliggen omdat andere emoties dat belemmeren. Maar ik weet dat het weer terugkomt, dat het tijdelijk is. 
Maar stel dat het niet tijdelijk is maar blijvend, hoe zien mijn dagen en avonden er dan uit? Leger, grijzer, kouder, eenzamer.
Dus hoop ik dat het bij tijdelijk blijft als het gebeurt want het is een verrijking van mijn leven en ik doe er anderen soms ook een plezier mee. Gelukkig stroomt het weer. Vandaar deze woorden.

Jawel, er bestaat een voetbalclub die FC Ufo heet, althans, in de boeken van onze Annemarie.
Deel twee is nu ook uitgekomen en het is voor lezers tot een jaar of tien. Een moeder vertelde dat haar zoon dyslexie heeft en moeite met het lezen van boeken heeft maar dit boek heeft hij twee keer achter elkaar uitgelezen. De illustraties zijn ook heel aantrekkelijk. Dus heb je een cadeau nodig voor sinterklaas, denk aan deze boeken. (en al haar andere boeken).

Bij het schrijfcafe kregen we willekeurig getrokken gezegdes, wijsheden of een woord. Het laatste woord was VEELKLEURIG en daar moesten we een woordgedicht bij maken.

veelkleurig

variatie
en acceptatie
eenvoudig zou je denken
laat ieder zijn 
kleur en
laat ieder zijn wie ze willen zijn
enkel dat aanvaarden en zo
uniekheid omarmen
regel niet voor een ander zijn
identiteit maar
geef ruimte aan veelkleurigheid

veelkleurig 

Gisteren een heerlijke dag, vandaag weer minder.Vanochtend ging het nog maar vanmiddag ging het weer mis. Hoewel mis, het ging gewoon even niet. Ik moest denken aan de twee kaarten die ik een tijdje geleden kreeg van twee vriendinnen met beide tekst erop van de dichteres Vasalis. De ene waren de bekende regels uit ‘Sotto Voce’:

En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.‘

En dat sloeg vanmiddag weer toe. Het andere was het gedicht van Vasalis ‘Eb’, een van mijn lievelingsgedichten en ook daarin herkende ik hoe ik me nu voel.

Eb

Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

Vasalis

Bij mij geen ‘maandag-wasdag’ maar ‘maandag-stranddag’. De zon lokte me naar buiten en die was, die kan wachten en de strijk ook. Dat is ‘regenwerk’. Dus op naar Zandvoort naar het strand en natuurlijk fototoestel mee. Ik ben nog steeds met een project over strandafval bezig en hoopte wat te vinden vandaag. De zee was zo mooi, de wind blies lekker en het was rustig op het strand. Op de heenweg langs de vloedlijn en ik was zo bezig met fotograferen van de golven dat ik er geen erg in had dat ik opeens tot aan mijn enkels in het water stond.

Op de terugweg zag ik een paar meeuwen in iets groots pikken en dat wilde ik wel eens van dichtbij bekijken. Het bleek een dood zeedier te zijn, een rob?, maar er zat een vin aan. Natuurlijk ook even vastleggen en dan weer verder zodat de meeuwen ook verder konden gaan met opruimen. Maar even later zag ik weer een dood dier liggen. Kleiner en volgens mij wel een rob. Ook op de foto maar deze komen niet in mijn serie terecht want dat gaat over menselijk afval. Ik hoop niet dat je het eng vindt om te zien en anders kijk je er gewoon niet naar. Maar het is ook onderdeel van het zee- en strandleven. Ik zal ze wat kleiner maken, is het misschien minder eng.