ogenblikstemming

Gisterochtend ging ik, met fototoestel, wandelen in het hondenvrije deel van het Groenendaalse bos en ik liep te genieten. Natuurlijk van het lekkere weer maar vooral van de zon die door de bladeren scheen en op spinnenwebben. Ik liep eigenlijk amper, ik slenterde meer en stond om de paar meter stil. Dat schiet niet op maar ik had de tijd en als je de tijd heb, dan heb je tijd om te genieten. Ik lette vooral op het zonlicht door de bomen en maakte daar foto’s van. Sommige werden zoals ik in mijn hoofd had, anderen gingen snel de prullenmand in. Ik zag ook een ‘bromvlieg’ ( vind ik een leuk woord) aan de achterkant van een blad maar omdat de zon er doorheen scheen zag ik hem toch. Ook veel blad al op de grond maar ik richtte me gisteren op het blad boven en naast me.

Ik schreef van de week een woordgedicht over het woord ‘blad’.

blad

b beweging tot stilstand gekomen
l los van de moederboom, gevallen op de
a aarde die het verwelkomde
d dag zomer, welkom herfst

blad

Golven die vertrekken, golven die blijven
Golven die gillen, golven die zwijgen.

Deze twee regels kregen wij vanochtend om bij te schrijven voordat we labyrint gingen lopen. Bij mij kwam het volgende op:

Omdat golven een eigen zeetaal hebben en een eigen tempo en gemoed klinken ze altijd weer anders. Ze gaan en komen en krijgen daar geen genoeg van. 
Het maakt ze niet uit dat ze stilvallen op het strand, ze trekken zich terug, hergroeperen, stijgen en vallen weer, soms luid gillend, soms zo zacht dat het voelt als zwijgen.
Misschien zwijgen ze dan omdat ze moe zijn van het gillen, schreeuwen, brullen en willen ze rust tijdens het vertrekken en het blijven. 
Ik geniet van de golven, hun vorm, hun geluid, hun stilte en het eeuwige bewegen dat energie geeft en rust en ruimte brengt.
Wat een voorrecht naar zee te kunnen wanneer ik wil. Jammer dat ik het te weinig doe.

Ik had wat foto’s beloofd van golven, hier komen ze. En de foto van de trap en de meeuwen, die kan je niet eerder hebben gezien Joke want die had ik pas gemaakt. 

Ik ben weer thuis na een heerlijke week met vriendin Carla in het inmiddels bekende Groote Keeten. We boften met het weer en met elkaar. We deden dingen samen en we gingen geregeld onze eigen gang. Ik ging dan alleen langs zee lopen met mijn fototoestel. Zonnig weer en weinig wind is lekker maar saai aan zee, dus toen het later in de week ging stormen genoten wij beiden van de onstuimige zee en de prachtige wolkenluchten.

Binnenskamers maakte ik weer wonderwezens en dit keer gebruikte ik ook een gevonden veertje van het strand en een gevonden blad toen we bij het Zwanenwater wandelden. Nel bracht me op het idee en ik ben een trouwe volger van haar dus ging ik het ook uitproberen. Maar ik speelde ook met mijn fototoestel. Kijk maar mee. De zeefoto’s komen een andere keer.

Ik had op fikse wind gehoopt en dreigende wolken en die waren er vanochtend dus op naar het strand. Het was nog stil toen ik er kwam en ik werd overweldigd door de schoonheid van de zee samen met de wolken. Al die grijs- en blauwtinten die constant veranderden. Maar ik keek niet alleen naar de zee en de lucht natuurlijk, ook de aanspoelsels hadden mijn aandacht. Heel veel oorkwallen van piepklein tot soepbord grootte. Maar mijn aandacht werd vooral getrokken door de blauwe haarkwal, vooral als hij in het schuim lag met de zon erop. Soms keerde ik er een om om de onderkant te bekijken. En natuurlijk maakte ik constant foto’s. Er lag ook een dode roofvogel die ook op de foto ging. op de terugweg zag ik dat iemand het geen prettig gezicht vond want er lag een bergje zand over zijn kop.

Geniet maar even mee van de blauwe haarkwal en het kleurrijke schuim er omheen.

deze stukjes tekst koos ik om bij te schrijven. Het bracht me op het volgende:

Waarom het niet eens proberen? Je goed voelen in tijden van minder en down kan je helpen maar hoe doe je dat? Hoe duw je die berg somber weg op zoek naar stukjes lichter? Misschien door al je zintuigen te gebruiken. Proef bewust dat sappige stukje fruit, ruik aan de bloemen, aan fruit, aan onverwachte dingen. Streel eens je andere hand, aai over je wang, luister bewust naar de vogels om je heen, naar de wind, het vallen van de golven. Mogelijk ontstaat er erosie in de berg en kiert er weer licht, hoop, vertrouwen doorheen. Het gaat niet vanzelf, je moet er moeite voor doen maar zonder inspanning geen beloning. Gun jezelf die beloning, proef ‘t, laat je verleiden en geniet weer, al is het met mate.

avondzee

als de avond valt

en de ondergaande zon

oranje kleurt

vangt nevel de zon op

de lucht gloeit nog na

en de zee doet mee

ik maakte een woordgedicht bij het woord ‘strandwandeling’. Helaas grote ruimtes tussen de zinnen maar dat moet dan maar even.

strandwandeling

storm

tegenwind

regenbuien

alles is goed

nu ik hier loop

daar kan weinig tegenop

wandelen langs zee

aanspoelsels zoeken

naar fotomomenten uitkijken

dat maakt het zo heerlijk

en iedere keer weer anders

laat mij maar hier alleen lopen

intens genietend van alles

nog vier dagen

voor de boeg

Groote Keeten een topplek

strandwandeling

De nacht was zo stil dat ik er wakker van werd. Nu uitkijkend over de duinen voel ik de weidsheid van het landschap. De zon schijnt, de dag ligt voor me open. Gisteravond een prachtige fel oranje zon boven zee die eerst traag leek te zakken en het laatste stukje opeens snel in de nevel verdween.

Zo maar even naar het strand lopen, langs de zee. De golven horen vallen, de kleuren van de zon weerspiegeld zien in het lage water, vogelsporen in het zand. Dit is voor mij het grote genieten.

Vanochtend in het schrijfcafé kwamen de wonderwezens ook ter tafel. Ieder maakte er een of meer en daarna gingen we erover schrijven. Ik was niet echt weg van mijn nieuwe creatie maar het nodigde wel uit tot schrijven.

Ik was het slachtoffer van de jacht en mijn hoofd hing jaren aan de muur. Daar ving ik stof, niets dan stof. Tot ik op de foto werd gezet en die werd later uitgeknipt. 
Nu zit ik vastgeplakt op een vel papier en kan ik weer geen kant uit. 
Ze heeft me wel opgeleukt met een bel, wat ballen en een bloem. Mijn lijf komt uit zee, ooit, en is ook als een beeldafdruk hier terecht gekomen. 
En dan mijn pootgestel, wie bedenkt zoiets. Niet mijn ranke mooie beentjes maar een griezelpoot die bijna van het papier af wil lopen.
En onderaan een slangetje, net als in het paradijs. Zo is in het bestiarium een nieuw soort paradijs aan het ontstaan, samengesteld uit onderdelen die er zelf niets over te zeggen hebben of ze hier zo wel willen zijn.

Er zijn van die dagen die je liever overslaat, maar dat gaat niet dus probeer je er maar het beste van te maken. Gelukkig is het heerlijk weer dus moest ik van mezelf twee keer een rondje lopen. Verder vandaag niet veel gedaan maar vanavond kreeg ik weer een beetje de geest en ben ik in mijn bakjes gaan snuffelen en heb ik weer een paar nieuwe wonderwezens gemaakt. Morgen hopelijk weer wat meer energie.