Gisteren liep ik het labyrint dat voluit getrokken was op het harde zand van het strand in Noordwijkerhout. Onze schaduwen zagen er ook op uit.
Vlak voor ik erin zou stappen met het woord ‘loslaten’ vloog opeens het gemis van Ton me vol aan. En zoals zo vaak was Nel weer naast me als steun.
Lopend in het labyrint bedacht ik hoe veilig het is in de voetstappen van voorgangers te stappen en de zijlijnen voelden als muren die me stutten.
Rustig geworden kwam ik in de kern aan en laafde me aan de zee, de zon, de zachte wind en de ruimte om me heen. Zo bijzonder daar weer samen te staan, te lopen, me verbonden te voelen met de andere vrouwen.
Onderweg trok niets mijn oog dat opgepakt wilde worden, dus nam ik alleen mijn gevoelens en indrukken mee. Blij dat ik weer samen hier kon lopen, blij met de gesprekken op de heen- en terugweg. Weer een gemoedsvolle ochtend.
Na het schrijven van onze indrukken maakten we een elfje en dit was de mijne:
veilig
samen zijn
in het labyrint
mijn eigen pad lopen
veilig
