ogenblikstemming

In een puzzel kwam het woord ‘wandelhoofd’ voor. Ik dacht: dat had ik gisteren toen ik in het bos liep. Ik lette goed op wat ik om me heen zag want ik moest een stukje over ‘bodem’ schrijven. Dan ben ik alleen in mijn hoofd daarmee bezig terwijl ik wandel. Maar ook als ik geen ‘opdracht’ heb en wandel, dan ben ik bijna alleen bezig met wat ik zie, hoor, wat me opvalt, wat ik wil fotograferen. Dan heb ik een wandelhoofd terwijl ik eigenlijk slenter. Maar ik had geen idee wat er in die in te vullen ruimte in de puzzel moest komen. Nadat ik andere vakjes had ingevuld bleek het gezochte woord ‘pier’ te zijn.
Maar had er ‘pier gestaan’ dan had ik direct aan een worm gedacht. Maar dat waren te weinig letters voor de letterruimte van het ontbrekende woord. Uit mezelf was ik nooit op wandelhoofd gekomen. Maar als het niet lukt, dan is er nog altijd het helpende puzzelwoordenboek. Niet dat enorme dikke exemplaar dat mijn moeder gebruikte, maar gewoon een app op mijn telefoon of i-pad.

Nog steeds niet erg creatief en met dat snertweer buiten zoek ik wat anders om binnen te doen. In een kast staan rijen ordners met administratie die teruggaan tot 2005. Daar kan de helft van weg maar dan gaan ze eerst door mijn handen en langs mijn ogen. Zo zag ik in die van 2005 een overzicht van de creditcard van onze vakantie in Frankrijk. Ik zag ook dat onze laatste camping in Bannes was. Dat was meestal onze eerste en/of laatste. Toen nog klein, nu niet meer. Al die plaatsen waar we gekampeerd hadden, uit eten waren geweest of boodschappen hadden gedaan. Ik zag het weer voor me en ben zo blij met die fijne herinneringen. Kijk maar mee met onze rondreis. Ik werk weer op mijn i-pad want computer is even vastgelopen en kan hier niet verkleinen.

Het was gisteren dubbel om afscheid te nemen van 2024, we deden het met een lach en een traan. Zo belangrijk om dan mensen om je heen te hebben die om je geven en weten wat je doormaakt omdat zij hetzelfde doormaken. Gelukkig was ik weer zover opgeknapt dat ik de deur uit kon.
Vandaag weer thuis en niet even een frisse neus gehaald zoals ik van plan was maar weer eens zitten boekselen. Het blijft bijzonder als je een stuk tekst pakt en je ogen erover laat dwalen en er dan steeds wat woorden uitpikt die dan ook nog met elkaar verbonden kunnen worden. Dat is makkelijker als het een tekst is waar je wat mee hebt maar een vreemde tekst geeft misschien weer heel andere woorden en inzichten. Ik pakte een pagina uit het blad van Natuurmonumenten, omlijnde woorden die me aanspraken op dat moment (ander moment had ik mogelijk andere gekozen) en verbond ze met elkaar en zo ontstond er een mooie gedachte/wens voor 2025.

Het leest bijna als een laddergedicht:
onze beurt
samen
individu
sluit je aan
als mens ben je een licht
hoop
een betere wereld
optimisme
zinvol
vrijwilligers
levenswerk
delen met onze kinderen

Je kunt de enkele woorden ook aanvullen maar ik vond dat het voor zichzelf sprak en zo kan ieder er een eigen aanvulling aan geven.

Nog steeds weinig energie maar wat rondkijken in mijn foto’s is dan leuk. Almaar puzzelen gaat ook vervelen. Zo zag ik deze bewerking die ik onlangs maakte en die mijn decembergevoel goed weergeeft. Ik doe het op de ipad en kan hem niet verkleinen.

Wat doe je als je snipverkouden bent? Dan blijf je binnen en je puzzelt, slaapt, puzzelt en kijkt de laatste afleveringen van The Diplomat. Vanochtend kwam de krant weer met lekker veel puzzels. In een moest ik een ander woord voor walvisolie zoeken: traan. 

Direct zag ik ons drietjes weer in de keuken staan na het eten en om de beurt kregen we een lepel levertraan en omdat we het zo vies vonden een dropje na. Ik heb altijd gedacht dat de levertraan van walvissen kwam maar toen ik het zojuist even uitzocht, handig dat internet, las ik dat het van de lever van kabeljauwachtige vissen komt. Omdat levertraan zo rijk is aan vitamine D werd het aan de kinderen gegeven om rachites te voorkomen. Ik las ook dat in de oorlog de kinderen op de lagere school in het speelkwartier een lepel levertraan kregen. Benieuwd of elke keer dan de lepel werd schoongemaakt. Weet ik bij ons thuis trouwens ook niet. Levertraan is nog altijd te koop maar wordt nu in capsules geslikt, niks geen vieze smaak meer. Ook minder herinnering.

’…Als de wonden er klaar voor zijn helen ze vanzelf.’

Uit: ‘ Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt.’ Heamin Sunim.

Afgelopen weken las ik elke avond in bed een stuk uit dit boek en plakte een strookje bij teksten die mij raakten. Zoals bovenstaande zin. Lange tijd dacht ik dat mijn wonden van verlies al dicht aan het groeien waren. Maar dat leek alleen maar zo.

Er lag een dun vliesje over dat op onverwachte momenten scheurde en dan lag de wond weer open. Vandaag voelde ik het verlies weer heftiger dan andere dagen. Het zal met de komende feestdagen te maken hebben maar vooral met de naderende sterfdag van Ton, al weer bijna een jaar geleden.
Maar het voelt niet als een jaar, het voelt korter, dichterbij. En zelfs als de wond op zijn eigen tijd heelt, blijft er een litteken van verlies. Ook dat wordt in de tijd minder zichtbaar, minder voelbaar. Eigenlijk net als je navel. Dat is het litteken van verbond met je moeder. Het doet geen pijn maar is het teken van verbond in de moederbuik. Zo zal mijn wond ook genezen. De negen maanden zijn voorbij maar dit litteken heeft wat meer tijd nodig. Maar helen zal het, op zijn eigen tjd.

Gisteren in het Schrijfcafé stonden drie waxinelichtjes te branden en één was nog niet aangestoken.Ik schreef toen: 

Eén lichtje wacht nog op licht.

Aan ieder van ons om het aan te steken voor onszelf of voor een ander. Licht, we kunnen niet zonder. Ook het symbolische licht aan het einde van de tunnel geeft mensen hoop, uitzicht op een betere, lichtere tijd.
In jezelf een lichtje ontsteken als het donker in je voelt kan niet iedereen. Fijn is het dan als iemand je daarbij helpt. Licht betekent ook warmte, gezelligheid, veiligheid.
Belangrijk als mens om ook voor een ander een lichtpunt te zijn. Dat hoeft geen grote paaskaars te zijn maar zo’n klein waxinelichtje kan al genoeg zijn.
‘Er zij licht’ staat er geloof ik in het scheppingsverhaal. Laten wij dat zijn.

De laatste tijd gaat het, als ik er maar uit ben met anderen. Het thuiszijn valt me zwaarder. Logisch want ik herbeleef de laatste weken van Ton hier in huis weer . Vanmiddag pakte ik het prachtige boek van Marjoleine de Vos ‘En steeds is alles er’. Over missen en herinneren. Ik herlas de onderstreepte stukken en bleef wat langer hangen in onderstaand stuk:

…’Wat je hebt is de herinnering en dat is fijn. Wat weg is, is de levende realiteit. Die kan pijnlijk ontbreken. In plaats van de herinnerde klank zou je de echte stem willen horen, de stem die iets tegen je zegt wat je nu juist nièt kunt verzinnen of opduiken uit de zee van het verleden. De zintuigen willen niet vervangen worden door een naklank, een onscherpe afbeelding in het voorstellingsvermogen, ze willen gevoed worden. Met iets nieuws.
Misschien is missen dàt dan, dat de zintuigen niets meer te doen krijgen. Zo zit je daar in je stoel nietsziend te kijken, zo rijk als maar kan met al je vroegere schatten, zo arm aan iets levends.’…

Ik denk dat ik vanwege die laatste zin zo contact zocht met anderen omdat ik het thuis zo miste.

Deze week had ik twee heerlijke creadagen in Zeeland en leerde ik twee nieuwe technieken. Op woensdag leerde ik hoe je thuis met glas allerlei verschillende sieraden kunt maken. In een vuurbestendige bak ging het samengestelde glas in de magnetron en versmolt met elkaar. Verslavend, we gingen tot in de avond door.
De volgende dag gingen we op speciaal papier met speciale inkten spelen. Ook verslavend maar helaas moest ik na de lunch naar de trein. En thuis was het nagenieten.

Afgelopen week was ik in Schoorl met dochter, schoonzoon en teckel Bas. Het weer zat niet mee maar de rest wel. En bijna elke dag konden we wel even naar buiten het duin in of, zoals zondagmorgen, naar het strand. Er werd gewerkt, gelezen, geschreven, spelletjes gedaan, kortom, ontspannen was het.
Nu thuis de foto’s in de computer geladen en ik laat wat zien van het duin en het strand. Kun je meegenieten.