In het museum zag ik dit beeldje en dacht direct aan onze dochters die zo met taal en boeken bezig zijn.

Gedichten, dat is meer mijn kant, zij zijn van het proza. Het bijzondere van een gedicht vind ik dat het vaak net zoveel zegt in een paar regels als in proza een heel hoofdstuk. Neem nu dit gedicht van Katelijne Brouwer:

Sprakeloos

er zijn geen woorden voor verdriet
er zijn geen woorden voor
er zijn geen
woorden
voor

alleen verdriet