Afgelopen maandag was het stralend weer toen vriendin A. en ik op de fiets richting Wijk aan Zee gingen naar een strandhuisje aldaar. Eerste stop voor koffie al in Bloemendaal, tweede stop voor lunch in het strandrestaurant naast ons huisje. Snel installeren en dan genieten van het uitzicht. En foto’s maken later op de avond van de zonsondergang . Dat moet je niet uitstellen want of het er morgen ook zo is…. Dat was het niet, dus goed dat we het hadden gedaan. Volgende dag, zon  liet zich nog niet zien, op naar Een Zee van Staal, hier om de hoek. Had ik al eens op de foto vastgelegd, maar nu ging ik voor wat experimenten met mijn camera.

Daarna weer naar ons huisje, rusten, lopen langs zee, wijntje drinken en nog een, dineren bij de buren, foto’s bekijken, schrijven en kletsen, ach ja, nog een wijntje.

En toen ik vanmorgen wakker werd was het of ik in de caravan lag: regen klettert op het dak. En nu, uren later, klettert het nog steeds. Maar de grootste schrik was vanmorgen dat mijn telefoon kwijt was. Hele huisje nagekeken, al mijn tassen, broekzakken, laatjes  enz. En opbellen naar mijn telefoon hielp ook niet, niets te horen. Dus terug naa r restaurant, naar fiets enz. Moedeloos loop ik terug, maar daar staat A. te zwaaien met wat zwarts in de hand. Zat hij in haar tas en die lag in de kast dus signaal was niet te horen.

Je merkt het, we vervelen ons, ondanks de regen, niet.