Toen wij onlangs in Ootmarsum waren, zijn we ook naar het Schoolmuseum geweest en dat was een feest der herkenning. Wat mij trof was de bank met daaraan een schooltas, dezelfde tas had ik ook gekregen, maar dan in het rood. Opeens zag ik die weer voor me en hoe trots ik erop was. Ik herkende ook het inktpotje dat in de bank zat en waar de juf af en toe nieuwe inkt in deed vanuit een grote fles. We hadden allemaal een thuis gemaakte inktlap, mijn moeder maakte hele aparte.

En er was vloeipapier, in mijn gedachten groen van kleur. En aan onze kroontjespennen kleefden soms stukjes vloeipapier en dat werd een propje onderin die inktpot. Leuk om eruit te halen. Maar ook een bron van vlekken.

(Ik las net dat vloeipapier per ongeluk is ontstaan toen een papierfabrikant vergat lijm toe te voegen in een partij papierdeeg).

Nu denk ik ook opeens aan de dokter die een half ronde rol had waarop aan de onderkant vloeipapier zat en de bovenkant van glimmend hout was. Hij rolde het papier over zijn met vulpen geschreven recepten en dat gaf dan zo mooi een beetje af op het papier. Werd dat te erg, dan kwam er een schoon stukje papier omheen.

En ik zag de schoolbel die in mijn tijd nog zo belangrijk was. Hij werd geluid vlak voor de school begon en iedereen nog op de speelplaats speelde. Bij het geluid van de klok gingen iedere klas in haar eigen vak staan en een voor een, in stilte, gingen we naar de klas. Maar dat was ook nog in begin jaren zeventig toen ik voor de klas stond. Heerlijk rustig kwam iedereen dan in de klas aan. En omdat ik onlangs langs mijn oude lagere school in de Bernard Zweersstraat geweest ben en langs mijn kleuterschool daar om de hoek, ook daarvan twee foto’s. Alleen in de jaren vijftig, zestig zat er nog geen prikkeldraad boven de muur. En het valt me op hoe gesloten naar buiten die scholen eruit zien.