Gisteravond weer eens de gedichten van Herman de Coninck gepakt en hoe vaak ik ze ook lees, steeds ontdek ik weer iets anders wat me opvalt. En zo ontstaan er steeds meer strepen naast de gedichten. Zo streepte ik gisteren in het gedicht:’de legers van de zomer’ de laatste vijf regels aan omdat ik ze zo mooi vind.

‘dit is de tijd
om het leven niet te zijn
maar te bezitten
en langzaam uit te delen
aan de ogenblikken’.

En ik heb, net zoals Hennie Vrienten gisteravond op de tv zei, niet atijd direct te pakken wat er precies bedoeld wordt, maar je voelt iets, er raakt je iets en je wilt er verder in doordringen, overnadenken en het langzaam binnen laten komen.
En met poëzie is het voor mij net als met muziek: als het je raakt verveelt het nooit en kun je het eindeloos herhalen.

Ter afsluiting een klein gedicht uit dezelfde bundel: Herman de Coninck ‘ De gedichten 2′.

NA EEN AFSCHEID

Dit is gemis:
lang
kijken naar de zon
die ondergegaan is.

Nu weer verder aan een eigen gedicht voor onze dichtgroep.