Ik ben al weer een tijdje aan huis gekluisterd vanwege een scheurtje in mijn kuitspier. Nu heb ik, als ik aan het werkwoord kluisteren denk het beeld van een paard, dat met de voeten vastgebonden is zodat het niet weg kan lopen. Maar als ik naar de betekenis zoek dan kom ik uit bij handen die vastgebonden zijn (door bijvoorbeeld de politie). Maar aan mijn handen mankeert gelukkig niets, dus ik typ er lustig op los. Of ik kopieer alles wat ik in de loop der jaren op Fluweelbloem heb gezet, en dat is veel, meer dan ik voor ogen had. Ik ben nu klaar van 2008 ( het jaar dat ik begon) tot 2016. Mappen vol dus, maar zo leuk om te herlezen en ik ben geregeld verbaasd over wat ik tegenkom. Gedichten waarvan ik niet meer wist dat ik ze geschreven had, gebeurtenissen die ik vergeten was. Kortom, zo’n tijdje aan je stoel gekluisterd zitten kan ook z’n voordelen hebben.

Ik was het al heel lang van plan te doen en nu gebeurt het dus. Soms heb ik een zetje van buitenaf nodig, zoals nu bijvoorbeeld een zweepslag. Nou ja, dat is meer dan een zetje. Het gaat inmiddels wat beter, maar echt verder dan in huis wat rondscharrelen zit er nog niet in. Maar ja, op het balkon is het heerlijk, zo ook in mijn kamer en er ligt nog genoeg te wachten dat ook eens geordend moet worden. Bovendien zit er wat vooruitgang in het been, dus pak ik weer een boek en neem mijn rust, want dat is het enige dat helpt bij deze blessure.

Heb je het een keer niet aan je rug krijg je dit.