Gisteren naar de begrafenis geweest van mijn laatste tante, tante Ton, de enige zus van mijn vader. Ik logeerde vroeger graag bij haar, net als mijn andere nichtjes en neefjes en later haar kleinkinderen. Er werd een mooi en leuk beeld geschetst van haar als moeder en oma. En dan spreek je na afloop neven en nichten die je lang geleden, of onlangs nog, hebt gesproken. En dan blijft het toch steeds weer bijzonder dat familie toch iets anders is dan oude vrienden. Het is de geschiedenis die je samen hebt en die generaties terug gaat. Daar gaan we binnenkort met een paar verder over praten en herinneringen delen. Zo is de dood ook hier niet het einde. Dat is het als er niet meer over je wordt gesproken en wij zijn van plan te blijven praten over de overledenen.