Morgen is het al weer vier jaar geleden dat onze Mink is overleden en wat wordt hij nog gemist. Dat vrolijke koppie, die droge humor, dat verlegen lachje, konden we dat nog maar weer eens zien en horen. Maar dat kan niet. Prachtig is dit verlangen vertolkt in het volgende gedicht:

‘Kom terug’.
Als ik die woorden eens zò zacht kon zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken
dat ik ze dacht…

en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar terug zou denken
op een ochtend
‘Ja’.

Toon Tellegen.