Vandaag is het alweer een jaar geleden dat mijn broer Frank is gestorven. We brachten bloemen naar zijn graf, en net was het toen even droog. Daarna gingen we naar de kapel waar koffie en thee was en waar je even kon zitten, een lichtje aansteken, denken, rondkijken en je verwonderen over de keuze van het theemerk: tea of life. Eerst moest ik er een beetje om lachen maar nu realiseer ik me hoe juist dat is: degenen die dit drinken leven nog en moeten verder gaan met hun leven. En dan kan zo’n warme kop thee na een koud bezoek aan het kerkhof een beetje toe bijdragen.

Dat is gek, de foto’s staan goed op mijn bureaublad maar komen op zijn kop in het bericht. Zouden Frank en Mink een geintje met me uithalen? In gedachten hoor ik ze samen lachen.