Er zijn van die momenten in je leven die je liever overslaat, maar dat kan niet, ze horen bij het leven. Vanmiddag hebben we de urn met de as van mijn broer in zijn graf geplaatst en dat maakte ons zo verdrietig. Je weet het, maar het daadwerkelijk doen is zo definitief. Ondanks ons verdriet was het een mooie plechtigheid waarbij een vriendin van onze dochter zong en gitaar speelde, wij gedichten voordroegen of een eigen tekst zeiden. Wij dichtten het gat, zetten er bloeiende plantjes bij, zetten bloemen neer en namen afscheid. Daarna eten en dronken wij met elkaar en haalden herinneringen op.

Het is zoals Bonhoeffer schreef:

Afscheid nemen
is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
niet te vergeten