Popelen. Ik vind dit een leuk woord. Net of je een beetje staat te stuiteren van opwinding en dat is ook zo, al zie je dat niet altijd aan de buitenkant.
Bij jonge kinderen zie je dat aan hun ogen, gezichtsuitdrukking en bewegingen.
En ik? Wanneer popel ik? Popel je minder als je ouder wordt? Ik enigszins, maar als ik weer iets nieuws oppak met schrijven of fotograferen, dan popel ik om eraan te beginnen. Er zit dan een leuk soort spanning in me, vol verwachting. Maar ook met wat onzekerheid en dat is goed. Dan denk je er nog beter over na.

Popelen, ik hoop dat het nog heel lang bij me blijft horen.

Dit schreef ik gisteren in het schrijfcafe en dacht daaraan terug toen ik gisteravond naar het geweldige tv-programma keek over het geheime leven van vierjarigen. Daar zag ik kinderen popelen om aan een taart te komen, maar dat mocht niet. Heel hun lichaam seinde: ik wil een hap. Maar op een enkeling na bleven ze ervan af. Maar wat kostte dat een moeite. Prachtige tv.