Wie iets wil doen vindt een middel, wie niets wil doen een excuus.

Deze spreuk heb ik een keer overgeschreven maar weet niet van wie die is. Mogelijk is het een oude spreuk die iemand ooit heeft gemaakt en die is door een ander weer gebruikt, die heeft iets veranderd en zo leefde de spreuk voort tot nu aan. Maar wat een wereld van herkenning zit erin. Vanmorgen had ik vele excuses om niet naar de sport te gaan: te moe, te veel pijn overal enz. maar toch gegaan en zie, op de terugweg voelde ik me beter dan op de heenweg. En zo hebben we allemaal onze excuses om iets niet te doen en zijn we soms heimelijk jaloers op anderen die wel iets doen, ondanks hun beperking of tegenslag. Maar wat ben je blij als je iets toch hebt gedaan terwijl je vooraf er een hard hoofd in had. Zo heb ik vanmiddag een nieuwe printer geïnstalleerd en was ik helemaal trots terwijl ik vooraf het graag had uitbesteed. Het ging goed tot het laatste onderdeel. Toen plaatste ik de usb – aansluiting niet in mijn computer maar in mijn beeldscherm. Maar daar kwam mijn grote helper mij te hulp (een schoonzoon met computerkennis is een geschenk) en op afstand werd alles geregeld. Want zonder printer, ik kan het niet. En een leven zonder computer, dat zou een verarming voor mij zijn. Waar zou ik met mijn foto’s en mijn verhalen heen moeten? Ondanks mijn aanvankelijk weerstand ertegen ben ik blij dat ik toen geen excuses heb gevonden om er niet aan te beginnen.