Afgelopen dinsdag moesten we schrijven over ons lievelingsboek.

Als ik aan ‘Een duif en een jongen’ denk, voel ik de warmte van Israel. Ik hoor het geklapper van de duivenvleugels in het hok waar de duiven opgroeien, waar ze getraind worden om uit te vliegen en weer terug te keren.
Ik zie de arme omstandigheden van de eerste kibboetsen voor me, het harde werken, de liefde van drie mannen voor één vrouw en voel de liefde van de jongen voor zijn duiven en later voor zijn vriendin.
Het zware leven, de lichtpunten, de overgang van het oude Israel naar het land van nu en daarbij de humor die zo belangrijk is om te overleven. Maar vooral weet Meir Shalev de liefde te verwoorden zonder die zo uit te spreken. Het was een belevenis dit boek te lezen en te herlezen. Je gaat steeds meer opmerken als je het verhaal kent, de aandacht gaat dieper, is trager en zo lees je meer tussen de regels door.

Hierna moesten we een woord uit de tekst kiezen en daar een woordgedicht van maken. Ik koos voor

lichtpunten

l licht toont leven
i intens of wat afgeschermd
c cirkels van licht
h helemaal om je heen
t tonen ook verborgen kanten
p pas als je uit het licht stapt
u uit de aandacht
n niet meer het middelpunt wilt zijn
t toon je soms je ware ik
e en geef je zelf licht
n niet een puntje maar een gloed

lichtpunten

m’