Gisteren liep ik het labyrint op het strand in de zon onder schitterende wolken. Ik merkte dat het moeilijk was te ontspannen, los te laten. Tot ik naar de enorme grijze wolk keek en dacht: doe als een wolk. Als hij te donker, te zwaar wordt, laat hij gewoon zijn lading los en gaat licht en luchtig verder.
Dat beeld wil ik vasthouden als ik voel dat het te zwaar wordt. Elke dag eindigen met alles lossen wat me belet licht en luchtig voort te gaan. Mooie theorie want echt lukken kan dat niet altijd, maar het is een mooi streven. Eens een andere manier om de kaken los te krijgen, de schouders ontspannen laag te houden.

Labyrint lopen op het strand helpt me weer even op het goede pad in de goede richting te gaan. Nu vasthouden dat beeld, dat gevoel. Alleen dat werkt al ontspannend en dit schrijven ook. Zo werkt het dus: schrijven, lopen, denken, voelen. Het past zich allemaal aan mijn pad aan.