Vandaag een rustige dag met buiten wolken die heel langzaam langs komen en soms wat regen laten vallen. Binnen is het lekker, geen koude wind, wel warme thee en boeken. Straks komen de bridgespullen tevoorschijn en gaan we met I. en W. weer eens wat spelletjes spelen. Maar nu is het nog niet zover. Nu ligt er naast mij een oud citatenboekje waar ik in 1995 heel veel in heb overgeschreven uit de boeken die ik toen las. Zoals uit ‘Paula’ van Isabelle Allende: …’ De dagen verglijden als geduldige korrels van de zandloper, zo langzaam dat ze zoekraken op de kalender’…

Dat eerste deel van de zin, dat is zoals wij dat allemaal wel eens denken en zoals het vaak wordt beschreven, bijna een cliché, maar het tweede deel, dat is een stuk dat alleen een goede schrijver kan schrijven. Dit soort zinnen schrijf ik over om ze later te herlezen, vele malen soms. En er dan steeds weer van te genieten. Zoals ook deze zin uit hetzelfde boek:…’ En de wanden van bordkarton waren zo dun dat ’s nachts onze dromen door elkaar heen liepen…’

Prachtig beeld toch, daar kun je je zoveel bij voorstellen. Dat is de magie van het woord.