Ik liep het labyrint op het Noordwijkse strand in met het woord ‘ levenskracht’. En dat had ik wel nodig als je zo wankel over je pad gaat in dat mulle zand schuin tegen een duin op. De weg omhoog moeizaam, de grond onder je voeten glipt weg. Waar het pad loopt is niet altijd duidelijk, maar soms kun je in de voetstappen van een ander treden. Omlaag gaat niet altijd makkelijker dan omhoog, maar de beloning wacht in het midden. Rustpunt, uitkijkpunt, genietpunt. De zee horen, de wind voelen, het is goed toeven daar. Maar de terugweg moet ook nog gelopen worden en nu weet ik welke moeilijkheden me wachten. Maar levenskracht duwt me voort tot ik mijn pad zie verzanden in een massa voetstappen. Ik vind het genoeg en kies voor de makkelijke weg. Via een overstap naar de laatste bocht en boven het labyrint uit geniet ik van het uitzicht, voel de moeite van de anderen die nog voort zwoegen. Het is mooi zo. Tijd om te gaan schrijven.


De mooie foto’s zijn van Lien van den Berg.