de verjaagden der aarde
vermoeid trekken zij voort
door vreemde streken
huis en moed verloren
hebben alleen elkaar
de warmte van samenzijn
is hun enige deken
vermoeid trekken zij voort
door alle eeuwen heen
de verjaagden der aarde
marisca
Dit gedicht schreef ik twee jaar geleden maar het heeft helaas nog niets aan actualiteit ingeboet. En het hopeloze gevoel dat het geeft is dat het al gebeurt zolang mensen in stamverbanden leefden en in onmin met andere stammen leefden om gebied, vee enz. En ik vrees dat zolang de mensheid hier bestaat op aarde het zo zal blijven. Afgunst en achterdocht maakt meer kapot dan je lief is.
*jouw ingrijpend gedicht is tijdloos*