Maar mensen die wij liefhebben en die wij verliezen,
die zijn altijd waar wij zijn - omdat wij ze in ons hart hebben gesloten.
Zo nemen wij je straks weer mee: in ons hart en in onze herinneringen.

Dat zei ik gisteren in mijn toespraak voor Angelique. Er werd met liefde over haar gesproken. Op het kerkhof was het laatste afscheid in de regen. Maar het geeft haar ouders troost dat zij bij haar opa en oma ligt en rust heeft gevonden.

Het was tevens een zware dag voor de andere aanwezigen die ook een geliefde hebben verloren en dit nu weer herbeleefden. Met elkaar proberen we er voor elkaar te zijn. Is dat niet een van de essenties van het menszijn?