Deze winter ben ik veel naar theater geweest en alle kaartjes in een grote envelop in een la van het kastje in de hal bewaard. Tot vorige week. Ik wilde de envelop met de kaartjes voor de voorstelling pakken waar ik met I. heen zou gaan. Geen envelop in de la en ook verder nergens in huis. Kassa niet bereikbaar. Lichte paniek. Vroeg erheen en gelukkig, we stonden in het systeem en kregen nieuwe kaartjes. Toen zag ik in de agenda dat ik gisteravond met E. naar de schouwburg zou gaan voor haar verjaardag. Zij had haar kaartje al maar het mijne zat in de verdwenen envelop die waarschijnlijk met het oud papier is mee gegaan. Maar gelukkig kreeg ik in de schouwburg ook een nieuw kaartje. En zo hebben wij genoten van een avond ‘vive la France’. Heerlijk die Franse liedjes die wij in de auto draaiden tijdens de vakanties vroeger. Om de beurt mocht ieder een kant van een cassettebandje kiezen en de kinderen hadden heel andere keuzes dan wij. Maar dat was ook de charme van het samen weg zijn. Nu zit ieder met zijn eigen muziek in zijn eigen wereld. Soms lekker maar ook een gemis.