Gisteren las ik in het gedicht “ Tussen ijstijden” van Judith Herzberg de prachtige openingszin: ‘ Wij hebben ieder onze eigen zwaartekracht’.

Een zin die de laatste tijd zo van toepassing is op onze familie, zowel aan ‘ mijn kant’ als die ‘ van Ton’. We zitten nog volop in het verdriet van Mink maar al heel lang speelde in ons hoofd en hart mee de verslechterende gezondheid van onze neef Arnold. We leven mee met hem en Mirjam, en hun familie die zich ook moet voorbereiden op het laatste afscheid. Hoe doe je dat? Ieder op zijn eigen manier, dat is wel gebleken. De een wil een arm om zich heen, de ander niet. De een wil erover praten, schrijven, de ander niet. Ieder doet het op de eigen manier, ieder met zijn eigen zwaartekracht. En ieder met zijn eigen veerkracht. Gisteren namen Ton en ik afscheid van Arnold en dat was zo onwezenlijk. Je knuffelt en kust, zegt nog wat, gaat nog even terug voor een knuffel maar dan ga je en blijft hij achter voor de anderen die afscheid komen nemen. Wat een geweldig sterke vent en wat een geweldige sterke vrouw. Wat een geweldig stel. En dan speelt toch altijd weer die niet te beantwoorden vraag: Waarom nu al? Ze hebben het zo goed samen. Maar dit zijn zinloze vragen want er is geen antwoord op. Het enige antwoord kan zijn: als je ons nodig hebt, we zijn er.