Gistermorgen fietste ik zonder mijn vaste schrijfgezellin I. naar Haarlem voor het schrijfcafé.Toen ik in de Hout fietste dacht ik:’ ik ga terug’, maar mijn benen fietsten gelukkig door en achteraf was ik blij dat ik gegaan was. Het thema was ‘ verwondering’, een geliefd thema van mij. Door verwondering komt bewondering en dat roept op tot bescherming van het kwetsbare. Daarom was ik zo graag natuurgids.

Aristoteles heeft geschreven: ‘Verwondering is het begin van alle wijsheid‘. Dat denk ik ook. Als je je verwondert zie je iets als het ware voor het eerst echt. Je bekijkt het van alle kanten, denkt erover na en al doende komt er inzicht.
Dat vind ik zo mooi om te zien bij kleine kinderen. Alles is nieuw voor ze. Onbevangen gaan ze overal mee om en zien nergens kwaad in totdat ze dat wordt geleerd.

Tafelgenote Linda H. schreef gisteren ( en wij mochten het overnemen):’ Verwondering impliceert een openheid. Openheid maakt kwetsbaar. Open om je te laten raken’. Mooi gezegd en iets om over na te denken.

Verder hebben we allerlei schrijfopdrachten gedaan en toen ik naar huis fietste voelde ik me van binnen lichter dan op de heenweg. De weegschaal wees aan dat de rest nog even zwaar was.