Ik ben er weer, maar niet zoals voorheen. We hebben met elkaar als familie, maar ook met alle vrienden en vriendinnen van Mink, zijn ouders en zus afscheid van hem genomen. Eerst thuis in Brummen en daarna met een indrukwekkende plechtigheid en zijn begrafenis in Zutphen. Zoveel verdriet van al die jonge mensen die zo bruut met de dood zijn geconfronteerd. En van zijn ouders en zus, de familie en alle vrienden.

En dan moet je weer terug naar het gewone leven maar dat gaat niet gewoon. Je zit zo vol verdriet, vermoeidheid. Gisteren heb ik een rondje in de buurt gelopen met mijn fototoestel, gewoon om de geest te verzetten. Ik maakte o.a. twee foto’s van een treurwilg. De ene foto laat zien hoe ik me voel als ik eraan denk dat we Mink nooit meer zien en kunnen knuffelen. De andere laat zien wat er met je gebeurt als je over hem praat en als we elkaar leuke dingen over hem vertellen.