van het lijden dat hij vreest. Dat gold vrijdagochtend vroeg voor mij toen ik achter een ambulance aanreed waarin Ton lag. De hele nacht aan het spoken geweest en omdat de dokter niets kon vinden maar Ton toch heel beroerd en benauwd was werd besloten hem in het ziekenhuis verder te onderzoeken. We dachten allebei aan zijn zwakke hart en wat ik dacht toen ik daar in het donker reed kun je wel bedenken.

Maar het is gelukkig allemaal goed afgelopen. Hij is weer thuis en zijn adem is weer normaal. De zon schijnt en straks ga ik een stukje lopen want de onrust zit nog in mijn lijf. En Ton? die ligt heerlijk te slapen en geniet dat hij weer thuis is. Ik realiseer me ook dat dit niet zo voorspoedig met iedereen gaat. Lieve A. en M. we denken aan jullie en morgen schieten er heel wat gebedjes op.