Vanmorgen alles heerlijk op mijn gemak gedaan. Ook het lopen langs de zee deed ik in een heel langzaam tempo want er is  zoveel te zien al lijkt het misschien op het eerste gezicht niet zoveel. Maar alleen al het zien van wat scholeksters die bij elkaar op een droog stuk staan, rustig op 1 poot wat voor zich uit staat te dutten. En dan zie je dat de vloed langzaam opkomt en het droge stuk steeds minder droog wordt. Wat zullen ze doen? Er vliegt er een op met een heel leuk geluid. Ik ken het ‘ tepiet tepiet’, maar dit had ik nog niet gehoord: prrrrrrrrrIEIEIET. Ik had een boekje mee moeten nemen om het direct precies op te schrijven. Nu is het uit mijn herinnering en ik weet dat die soms de werkelijkheid iets anders weergeeft dan die is. Maar zo ongeveer klonk het wel. En toen moest ik lachen want de andere scholeksters wilden naar het drogere stuk maar inplaats dat ze gewoon een paar stevige stappen zetten, ze hebben best lange benen, hipten ze naar voren en het was net alsof ze dat op 1 been deden, net als wij vroeger deden. Maar ik stond te ver weg om het echt te kunnen zien. Maar volgens mij is het gewoon zo. En om hen heen kwamen steeds meer van die verrukkelijke kleine sneldribbelende drieteenstrandlopertjes. Het is net of die altijd in beweging zijn, maar dat is niet zo. Zij kunnen ook heerlijk met elkaar even lekker staan te dutten. Er is er dan altijd wel een die oplet of er geen gevaar dreigt. En dan een kreet en zijn ze zo op de wieken en weg om even verder weer neer te strijken. Vogeltjes waar je naar blijft kijken.

Dat doe ik ook naar al het aanspoelsel op het strand. Er liggen hier al weken heel veel scheermessen en meestal zijn die redelijk groot als je ze vindt. Als het water er overheen gaat met kleine golfjes dan krijg je zo’n mooi beeld.
Maar nu lagen er ook heel veel kleintjes op het strand. Die zullen dus nooit volwassen worden. Ik heb er een, niet eens de kleinste, op mijn vinger gelegd om de grootte te duiden. Voor mij liggen er geen bijzondere schelpen die ik nog niet heb, maar mijn oog blijft erover glijden. En stopt dan vaak bij het vele, vele plastic dat op het strand ligt. Mooi voor een foto maar het zou hier natuurlijk niet moeten liggen. Net als al die flessen, blikjes en stukken plastic in de sloten hier in de buurt ( en overal vrees ik). Ik moest opeens denken: veel mensen behoren tot een verwerpelijk soort. En dan ‘ ver-werpenlijk’ en ‘ verwerpelijk’  ineen. Hoe haal je het toch in je hoofd om je lege spullen maar gewoon in de natuur ( of op straat) te gooien. En dan is het helaas ‘ goed voorbeeld doet volgen’, want het zijn geen kleine kinderen die deze spullen gedronken hebben.

klik op de foto’s om ze vergroot te zien

Als laatste heb ik staan te genieten van een klein knulletje dat vol verwondering keek naar het zand dat door zijn handen gleed, keer na keer. En hoe hij vol aandacht zijn kleine vondsten bekeek en aan zijn vader liet zien. Heerlijk om dat gade te slaan. Daarna ging ik weer terug naar ons buitenhuisje want daar wachtte een was en afwas, en ook van die heerlijk wapperende was zat ik te genieten: met een goed boek en een kop koffie . En ik voelde me rijk, heel rijk.