Gisteren een heerlijke morgen gehad met vriendin N. die hier om de hoek woont. Zij wilde mij haar omgeving laten zien en omdat zij weet dat ik van de kust houd en van beeldhouwwerken heeft zij dat gecombineerd. En dan die heerlijke zon erbij, een ochtend om van na te genieten. En dat doe ik nu dus. Eerst gingen we richting strand en toen zag ik, net als de dag ervoor, een vrouwenfiguur op straat liggen. Van zand wel te verstaan. Dus fiets aan de kant en vrouwenfiguur op de foto.

Toen kwam ons een man tegemoet en N. vroeg:’ heb je wat gevangen?’. ‘Een bruinvis, maar wel een dode. Zij lag op het strand en ik heb haar opgehaald. Wil je haar zien?’ Dat wilden wij wel, dus met de man mee. Wij vroegen of een bruinvis hetzelfde is als een dolfijn, maar nee, daar is verschil tussen. Een dolfijn heeft een spitsere snuit en scherpe tandjes en een bruinvis heeft rondere tandjes en een plattere snuit. Hij liet ons zien waarom hij zag dat het een vrouwtje was: een soort snede aan de zijkant die alleen openging als het jong ging drinken. Daarbinnen zaten de tepels. We mochten ook aan de bruinvis voelen en zij voelde als stevig rubber. Waaraan zij was overleden wist hij niet, dat wordt onderzocht. Ik vond het heel bijzonder om zo’n dier dat ik alleen in gevangenschap heb gezien of in een film nu zo aan te kunnen raken.

Nog onder de indruk lieten wij de zee de zee en fietsten het duin in naar een beeld waar N. erg van onder de indruk is: een moeder met een kind op haar nek, uitkijkend over het duin. Ik vind het ook een prachtig beeld, net als al de andere die zij mij liet zien en die in het duin hier staan. Heel verschillend, maar allemaal van hout gemaakt.

En nadat we verschillende beelden hadden bekeken en lekker hadden rond gefietst zag N. opeens de stapels boomstammen die zij al eerder had willen fotograferen maar nog niet had gedaan. En wat was dat prachtig met de zon erop en al die tinten bruinrood. Fietsen aan de kant, fototoestellen uit de tas en dan klonk er’ oh kijk, een vogeltje in die stam.’ ‘ Hier een vlinder, een slak enz.’ Wij bleven allerlei voorstellingen in de omgezaagde stammen zien en natuurlijk op de foto zetten.

Ik had hier die vogeltjes willen laten zien maar de verbinding is zo traag dat ik mijn geduld heb verloren. Die komen morgen dus met nog andere foto’s van het laatste kunstwerk. Ik sluit af met een citaat uit het boekje ‘ Laat de kust met rust’ uit 1991. Het is van Mischa de Vreede:

…’ Bedenken dat ‘ hij’ ook vaak een ‘ zij’ is, de zee. Dat zij zo vol is van alles maar tegelijk zo heerlijk leeg lijkt. Stromende stil staat als de tijd zelf. De kust kust of geselt, beukt of streelt. Zand weghaalt, zand toevoegt. Zich plooit of zich verzet. Altijd bezig maar op een geruststellende wijze. Altijd anders, altijd zichzelf. Altijd van ons allemaal en voor ons allemaal.’